God aanspreken met 'jij' en 'jou'

[Gerdien B.]

Ik zou zelf God niet met jij aanspreken. Dan heb ik echt het idee dat ik het tegen bijv. een collega heb.

[groenrondballetje]

Onderstaand stuk schreef ik voor de hoeksteenkrant van Jongerencentrum Bodegraven

Hoe spreekt de mens God aan?

Bidden, schreef ik al eens, is praten met God. Ik praat met God omdat ik een relatie met God heb. Ik kan mijn gevoelens, mijn zorgen en mijn problemen bij God kwijt en God geeft mij troost, wijsheid, hoop en laat me regelmatig zien waar ik (weer) niet zijn weg bewandel. Het is dus belangrijk voor mij om met God te praten; het is goed mogelijk dat je dat herkent. Dat betekent ook dat ik God moet kunnen aanspreken. Nu is er in het Nederlands de laatste decennia wat veranderd in het aanspreken van personen. Vroeger werd iemand altijd met U of u aangesproken, tegenwoordig wordt steeds vaker je en jij gebruikt. Het lijkt er op dat we steeds verder van het formele (Duitse) taalgebruik afraken en ons bewegen naar het dagelijkse (Engelse) taalgebruik.
Het Engels gebruikt nauwelijks u als aanspreekvorm; het dagelijkse taalgebruik kent alleen “you” (je of jij). Het oud-Engels kent wel “thou” (u), maar dat wordt alleen nog soms gebruikt in formele of liturgische taal, en soms in gedichten. Thou zeggen in het Engels geeft aan dat een Eerbiedwaardig Iemand wordt aangesproken; inderdaad, Thou wordt gebruikt om God aan te spreken. In het woord Thou (U) klinkt het respect voor de Schepper door.
Hoe anders is het officiële, Duitse taalgebruik. Uit respect en afstand is elke (on)bekende Sie (U). Veelal pas na jaren hechte vriendschap wordt voorgesteld om te dutzen, om du (je en jij) te zeggen. Du zeggen in het Duits geeft aan dat een Bijzondere Vriend wordt aangesproken; inderdaad, du wordt gebruikt om God aan te spreken. In het woord du (jij) klinkt een warme vriendschapsband met voor een liefdevolle God door.
Hoe tegenstrijdig klinkt dit allemaal, God met U aanspreken in het Engels en met Jij in het Duits, in allebei de gevallen precies omgekeerd aan het normale dagelijkse taalgebruik. Spreken met God is dan ook bijzonder, ook al is het misschien iets wat je elke dag doet, want God is bijzonder. Enerzijds is God de Almachtige Koning, die hemel en aarde gemaakt heeft en die al het leven onderhoudt. Anderzijds is het de Knecht, die naar ons toe is gekomen om als Mens Jezus onze zonden op zich te nemen. En bij je zijde is God als een vriend in de persoon van de Heilige Geest. Dat is echt, dat mag je ervaren, ook al is het onbegrijpelijk, het is waar. Vanuit de mens gezien lijkt God het meest op wat in de ogen van een klein kind op perfecte liefhebbende en almachtige ouders zijn. De Grote Schepper die je met Thou aanspreekt, is ook je persoonlijke vriend die je met du mag aanspreken. Dat is een wonder (zie ook groen rond balletje - Bestaan wonderen?). Onze taal is te alledaags om wonderen te kunnen beschrijven.

De Hoeksteenkrant is terug te vinden op http://www.jcdehoeksteen.nl/hoeksteenkrant.htm

[Marnix]

Hm wel goed uitgelegd.

Alleen vind ik dat mensen in hoofdlettergebruik soms doorslaan.

een Eerbiedwaardig Iemand

een Bijzondere Vriend

De Grote Schepper

Almachtige Koning

Dat dat ook allemaal met hoofdletter wordt geschreven vind ik wel heel ver gaan.

(Dat viel me in dit stuk even op)

[TheEdge]

Onderstaand stuk schreef ik voor de hoeksteenkrant van Jongerencentrum Bodegraven

Volgens mij klopt het niet wat je over Thou zegt. Thou is bij mijn weten een woord wat destijds ook gebruikt werd door intieme vrienden en door familieleden onder elkaar. "Oh brother, where art thou?" We zouden dat eens aan een engelsman moeten vragen...

[Marnix]

Volgens mij is Thou vergelijkbaar met het duitse DU.....

Thou en Du lijken ook veel op elkaar. Maar volgens mij geeft het beiden een hechte band aan.

[Riska]

Het stoort mij om de een of andere reden wanneer God met "je" en "jou" wordt aangesproken. Ik ervaar het als een gebrek aan eerbied, ik kan het niet helpen.

Mijn kinderen zeggen "je" en "jou" tegen mij, tegen hun vader, tegen vrienden. Maar het grappige is dat ze bijna automatisch "u" zeggen als ze bij hun ooms en tantes komen (die allemaal stukken ouder zijn dan zij, daar zitten bijna twee generaties tussen) en bij bepaalde mensen als predikant of arts... Dat heb ik ze niet geleerd, ze doen het gewoon. Het getuigt van respect.

En dat getuigt het voor mij als God wordt aangesproken met "U". Iets in me wordt negatief geraakt als er "je" en "jou" gebruikt wordt, ik kan het niet helpen...

Riska

[Napoleon]

Het stoort mij om de een of andere reden wanneer God met "je" en "jou" wordt aangesproken. Ik ervaar het als een gebrek aan eerbied, ik kan het niet helpen.

Mijn kinderen zeggen "je" en "jou" tegen mij, tegen hun vader, tegen vrienden. Maar het grappige is dat ze bijna automatisch "u" zeggen als ze bij hun ooms en tantes komen (die allemaal stukken ouder zijn dan zij, daar zitten bijna twee generaties tussen) en bij bepaalde mensen als predikant of arts... Dat heb ik ze niet geleerd, ze doen het gewoon. Het getuigt van respect.

En dat getuigt het voor mij als God wordt aangesproken met "U". Iets in me wordt negatief geraakt als er "je" en "jou" gebruikt wordt, ik kan het niet helpen...

Riska

Ik heb dat ook precies zo. Theoretisch vind ik het geen probleem als mensen God met 'je' en 'jij' aan zouden spreken, zoiets kan ook respectvol zijn, maar in de praktijk ervaar ik dat zo niet. ik zou het zelf ook niet over mijn lippen kunnen krijgen, en ja, dan zie ik de toegevoegde waarde er ook niet zo van. ik denk dat het ook komt omdat het in onze cultuur zit ingebakken dat het op een andere manier niet eerbiedig overkomt.

Op zich wel grappig: (ik ben brabander) Ik gebruik de aanspreekvorm "gij" tegen vrienden en dergelijke, maar niet tegen mijn opa, dat is nl. niet beleefd. Terwijl ik dat tegen God weer wel doe (ik ben ook SV-lezer ) Volgens mij beleef ik dat dan als twee verschillende beleefdheidsvormen bij 1 woord.

[Marnix]

Ik denk dat het heel erg cultuurgebonden is.... en dat daarom een duitser het "du" niet onbeleefd vindt en een Nederlander het "jij" wel.

Aan culturele beinvloeding ontkom je niet... en als je zelf ook vindt dat je en jij tegen God zeggen onbeleefd is, doe het dan niet... dat die mening door de cultuur is gevormd lijkt me duidelijk... maar dat hoef je dan toch niet te negeren?

[jas]

Ik denk dat het de reden is dat het vroeger Gij was. Dat klonk heel statig. En de refo-cultuur houdt enorm van tradities en wil deze niet opgeven. Nu spreekt er eerbied uit, maar dat kan toch ook met jij en je? Ik zie niet direct een probleem. Maar velen wel, ik denk dat men de traditie niet op wil geven en zegt dan dat het oneerbiedig is om God met je en jij aan te spreken.

Als je en jij nou echt zo respectvol is als jij wilt doen geloven. Waarom vragen mensen dan speciaal aan elkaar als ze elkaar nog niet zo lang kennen, "zullen we tutoyeren?" Als het zo vanzelfsprekend was onder mensen zou die vraag overbodig zijn.
Als het dus onder mensen niet vanzelfsprekend is, waarom dan wel als we het hebben over dat Almachtige Opperwezen? Hebben we eigenlijk wel enig besef van Zijn Grootheid als we zomaar je en jijen tegen Hem? We kunnen voor Zijn Aangezicht niet bestaan, we zouden Zijn Licht aan onze ogen niet kunnen verdragen, we zouden vanwege Zijn Heiligheid niet bij Hem in de buurt kunnen komen.
Maar we zeggen wel jij.

[jas]

Ik denk dat het heel erg cultuurgebonden is.... en dat daarom een duitser het "du" niet onbeleefd vindt en een Nederlander het "jij" wel.

Dat komt omdat Duitsers zich als het herrenvolk beschouwen. En God is geen duitser, dus lager in rang.

[caprice]

Ik denk dat het heel erg cultuurgebonden is.... en dat daarom een duitser het "du" niet onbeleefd vindt en een Nederlander het "jij" wel.

Dat komt omdat Duitsers zich als het herrenvolk beschouwen. En God is geen duitser, dus lager in rang.

Waar slaat dit op? Dacht Luther soms ook zo.

[Jeronimuz]

Ik denk dat het heel erg cultuurgebonden is.... en dat daarom een duitser het "du" niet onbeleefd vindt en een Nederlander het "jij" wel.

Dat komt omdat Duitsers zich als het herrenvolk beschouwen. En God is geen duitser, dus lager in rang.

Dit is een beetje jammer....

[jas]

Ik denk dat het heel erg cultuurgebonden is.... en dat daarom een duitser het "du" niet onbeleefd vindt en een Nederlander het "jij" wel.

Dat komt omdat Duitsers zich als het herrenvolk beschouwen. En God is geen duitser, dus lager in rang.

Dit is een beetje jammer....

Het is meer schertsend bedoeld hoor.

[bloempie]

Ik vind dat ik God niet aan mag spreken met jij. Hij is Koning over alle koningen en aangezien ik de koningin al niet aan zou spreken met jij en jou, zal ik dat bij God zeker niet doen.
Ik vind dat er ook een bepaalde gezagsverhouding te zien moet blijven in je relatie met God. Hij wil je Vader zijn, niet je broertje. God staat dus misschien wel dicht bij je, maar Hij is niet gelijk aan ons.

[Raido]

^---- mee eens!