leven na psychiatrie

[Annemieke86]

Nou superpotje, je bent met beide benen terug in de maatschappij. Als ik zo ns lees, dan ben je goed terechtgekomen. Heel veel sterkte met alles en gelukkig heb je een fijn gezin dat voor je zorgt!

Het kan misschien ook leuk zijn (maar met het woord 'leuk' ben ik eigenlijk voorzichtig) om al je ervaringen te bundelen in een boek. Je zou er wat mensen gelukkig mee maken dat ze er niet alleen voor staan! Jouw a.s. boek zou mensen misschien tot bemoediging mogen zijn! Het is maar een suggestie, ik ken je verder niet

[Pauline]

Vooral het laatste, herkennen jullie dat. Het gevoel alleen te staan. Volgens mij komt het omdat je zo diep geleefd hebt en zo veel meegemaakt hebt wat je niet kunt delen. Ik merk nu dat ik me zo raar voel tussen de meeste mensen, het gevoel op een andere golflengte te zitten.
Het is ook vrijwel niet uit te leggen maar het voelt waardeloos....
Is dit herkenbaar?

Ha die Essieee.
ik ben inmiddels vanaf 30 april al een jaar met ontslag.
je zo raar voelen tussen de meeste mensen, het gevoel op een andere golflengte te zitten is wel normaal hoor.
t is namelijk zo dat je zo lang hebt gepraat over super persoonlijke dingen en dan kom je in de 'normale' maatschappij waar de meeste mensen langs elkaar heen leven. waar oppervlakkig word gepraat, niet over gevoelens, niet over waarom mensen doen zoals ze doen etc...
zo lijkt het verschil in ieder geval.
ik vond het allemaal in ene keer zo ontzettend oppervlakkig.
maar dat went ook wel weer. het is ook wel goed denk ik om niet altijd stil te staan bij jezelf, bij je gevoel, mar dat je er een middenweg in vind.
tussen bij jezelf stil staan, en 'oppervlakkig' zijn zeg maar.
ik stel het nu wat zwart/wit. maar vaak een opname is nogal een uiterste zeg maar, in hoe mensen daar met elkaar omgaan, in vergelijking met hoe mensen in de 'normale' maatschappij met elkaar omgaan.

zoek je eigen weg. dan komt t wel goed, ook op dit punt.
kus Plien

[essieee]

Bedankt voor je reactie.
Ja je zet het heel helder neer en ik denk ook dat je het juiste punt hebt.
Ik ga idd verder...merci!

[Koffie]

Ik lees nu pas al die reactie.. sorry ik heb al heel lang hier niet meer gekeken.
Maar het gaat nu echt heel goed met me. Ik sta weer midden in de maatschappij, eigen huisje en nu sinds een aantal weken ook werk.

Ik kan me goed vinden in de reactie van Pauline. het verschil tussen opname en maatschappij is enorm groot. Twee uitersten waarin jij je middenweg moet vinden. De maatschappij is gewoon keihard als je uit een (langdurige) opname komt.
De eenzaamheid komt denk ik vooral door het niet meer op een lijn zitten, vaak ook niet meer met je vroegere vrienden. Ik moest ook helemaal opnieuw beginnen. Ik heb drie levens voor me gevoel gehad, één voor, één tijdens en één na mijn opname.

Je moet er aan gaan wennen dat de maatschappij zo is, maar blijf vooral jezelf het is absoluut niet verkeerd om bezig te zijn met je gevoelens maar wel op de goede manier die je geleerd hebt. Vooral als expsyche heb je het nodig om te blijven delen. Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt bij wie je daar mee terecht kan.

Wat te zwaar denken betreft probeer te relativeren. Ik weet niet of je de RET methode kent maar die helpt bij mij erg goed.

Groeten superpotje

[hananja]

Hoi allemaal

Ik heb een vriendin die 2 jaar opgenomen is geweest en nu wegens geldgebrek weer thuis woont en geen hulp meer kan ontvangen omdat ze eigenlijk nog opgenomen zou moeten zijn. Voor mij is het heel lastig om met haar te praten. Voor haar opname hadden we best wel diepe gesprekken, maar nu zou ik niet meer weten waar ik zou moeten beginnen. Temeer omdat we in het begin van haar opname het ook niet over haar leven in de inrichting en de therapieen die ze volgde.. Maar dat was haar dagelijks leven, dus dan vallen gesprekken redelijk snel stil.
Omdat ik meer een persoon ben van gewoon een gesprek hebben (liefst onder 4 ogen) en dan met name luisteren, was het voor mij heel lastig om te schakelen. Tis toch wel redelijk gelukt, maar vaker dan 4 keer heb ik haar in die 2 jaar niet gebeld moet ik tot mijn spijt bekennen en ook heb ik haar maar 2 keer in een weekend dat ze thuis was opgezocht. De keren dat we elkaar dat spraken was soms wel moeizaam maar toch ook wel redelijk goed. Nu kwam ze dus afgelopen december denk ik dat het geweest is weer op school om nog een paar vakken te volgen die ze in de tijd dat ze opgenomen was niet heeft gevolgd. Hierdoor waren we allebei niet echt vaak op school. En al helemaal weinig allebei tegelijk. Als we er dan allebei waren spraken we elkaar ook nog eens amper. Pauzes waren al helemaal schaars. Hierdoor is het contact dus nogal verwatert, en ik zie ook dat dat voor een groot deel mijn fout is. Toch heb ik het er af en toe best moeilijk mee. Regelmatig heb ik echt het idee dat ik haar enorm heb laten vallen. Terwijl dat absoluut niet mijn intentie was. Ik zou wel weer contact met haar op willen nemen, maar ik vraag me dan af over wat voor onderwerpen ik het dan met haar wel rustig kan hebben. Zij heeft nogal wat heftige dingen meegemaakt in haar leven en ik bijna niet. Dat geeft in zekere zin een soort scheefheid. Ookal heb ik veel al wel van haar gehoord, en komt het toch wel heel dichtbij, toch weet ik niet meer goed over wat ik het wel en niet kan hebben, ook mbt de afgelopen 2 jaar. Ik heb niet echt een idee wat voor therapieen ze heeft gehad en wat voor ervaringen ze daar heeft opgedaan..

Heeft iemand van jullie tips voor me?

[André]

Je zou haar kunnen schrijven of bellen of zij het ook leuk/fijn zou vinden dat je eens bij haar komt, om eens te luisteren wat ze allemaal gedaan heeft de afgelopen tijd of anders gewoon eens een praatje maken?

[danserijn]

Het beste is denk ik, al zou je haar schrijven of zien het uit te leggen, waaarom je zo weinig contact met haar had en dat het niet jou doel was om haar niet meer te spreken en te laten vallen. Zeg ook dat je het contact graag weer wilt opbouwen, maar niet precies weet hoe, en hoe zij het wil. Het zal haar helpen, en jou...

wees dus gewoon heel eerlijk tegen haar! Vraag haar wat zij ermee wil, wat zij wel en niet wil vertellen. Dat is het beste.
en als je het schrijft, geef je haar ook de ruimte om erover na te denken, en op haar tijd er op terug te schrijven.

[hananja]

Ik heb op zich al wel mijn excuses aangeboden en laten merken dat ik het heel erg stom van mezelf vind dat ik haar die tijd zo heb laten zitten.. Ze heeft het me vergeven, maar aan haar zag ik dat ze het er wel moeilijk mee had.
Als we elkaar zien hebben we ook nog wel redelijk goede gesprekken, maar ik kom er gewoon niet meer toe haar op te zoeken en van haar kant komt het ook niet echt. Daar kan ik me heel erg wat bij voorstellen dat het komt door bijvoorbeeld gebrek aan energie of niet als een zeur over willen komen.
Het probleem is ook een beetje dat ik haast nooit tijd over heb. Altijd zijn er wel dingen om te doen, mensen te bezoeken, en zo niet, dan ben ik over het algemeen zo afgepeigert dat ik ook geen zin meer heb om dit soort dingen te doen.
We zijn nu zo uit elkaar gegroeit dat ik niet meer echt feeling heb met haar manier van leven zeg maar. Het is nu best wel lastig me in te leven in haar doordat ik nu niet meer ongeveer een gelijk leven leef.
Dit zijn allemaal zwakke excuses en ik besef dat ook zoals ik ze nu opschrijf, maar het werpt een beetje een drempel op voor mij. Niet zozeer dat het echt onmogelijk is ofzo, maar dat het voor mijn gevoel eigenlijk niet echt te doen is.
Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?

Nou ja.. iig.. ik weet niet of onze vriendschap ooit nog wat gaat worden. Aan de ene kant hoop ik van wel, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik niet meer zo veel geduld heb als eerder. Niet meer zo veel belangstelling heb als eerder. Ik heb nu veel meer vrienden, veel meer mensen om mijn aandacht aan te verdelen. En dat is voor mij af en toe wel heel lastig... Oppakken waar het 2 jaar geleden vrij abrubt stopte is niet echt een optie, we zijn allebei te veel veranderd...
(Ze hoorde een dag van tevoren dat ze per direct opgenomen werd... Daarvoor dreigde het al wel een paar weken, maar het was toch zo snel dat er niet echt een heel behoorlijk afscheid is geweest. Alleen een hug en een tot ziens.....)

[aardmannetje]

Hoi H, lijkt me dat je schuldgevoel makkelijk groter wordt als je nu ineens zo weinig kunt betekenen en hebt betekend in de afgelopen twee jaar. Je kunt je aandacht niet meer zo intensief geven als voorheen...
Waarom hoop je nog wel op goeie vriendschap met haar en hoe zie je dat dan voor je?

groet

[hananja]

ik denk dat ik het belangrijkste zou vinden dat we weer gewoon met elkaar kunnen praten, en we elkaar ook weer van harte opzoeken.. nu voelt het eerlijkgezegt voor mij best wel als een plicht

[aardmannetje]

Ik hoop voor dat meisje dat ze niet alleen jou heeft, ook voor jou trouwens...krijgen we anders weer van die uitspraken van 'als je ernstige problemen krijgt raak je je vrienden kwijt'...je moet kijken wat je wel kunt doen denkk, niet wat je niet kunt doen, ieder mens heeft toch grenzen.

[essieee]

Hoe is het met Koffie???

[Koffie]

Koffie is echt heel weinig op refoweb tegenwoordig. Ik lees wel veel maar dit las ik eigenlijk net pas... echt erg maar ja.

Ondertussen heb ik wel een flinke terugval gehad. De eerste grote sinds mijn ontslag uit de laatste opname. Ik heb er voor gekozen om weer ambulante hulp te gaan zoeken, ondanks alle opname is er toch een deel niet verwerkt.
Voor mezelf vind ik het erg moeilijk dat ik weer hulp moet vragen. Maar aan de andere kant, ik ben nu nog jong, nu kan ik er nog wat aan doen.

En hoe is het met de andere (ex) psyche's?


Groetjes Koffie

[wessel]

Koffie is echt heel weinig op refoweb tegenwoordig. Ik lees wel veel maar dit las ik eigenlijk net pas... echt erg maar ja.

Ondertussen heb ik wel een flinke terugval gehad. De eerste grote sinds mijn ontslag uit de laatste opname. Ik heb er voor gekozen om weer ambulante hulp te gaan zoeken, ondanks alle opname is er toch een deel niet verwerkt.
Voor mezelf vind ik het erg moeilijk dat ik weer hulp moet vragen. Maar aan de andere kant, ik ben nu nog jong, nu kan ik er nog wat aan doen.

En hoe is het met de andere (ex) psyche's?


Groetjes Koffie

Beste Super-potje .(?)
We kennen mekaar niet, maar ik zou je graag bemoedigen.
Ik heb zelf heel wat achter me liggen maar het gaat nu heel goed met me.

Een aantal dingen hebben me geholpen.
1 Overgave aan God
leren praten
samen bidden
gesprekken met een deskundige
sporten
medicijngebruik
stilte zoeken
werken
geduld

en nog meer.
Als je nog wat te vragen hebt, mail je maar.

Jaap Wessel

[Koffie]

Ha Jaap,

De afgelopen periode is alweer veel gebeurd en een heel antal dingen van je lijstje ben ik nu ook steeds meer toe gaan passen in mijn leven. Soms heb je echt mensen nodig die je dr nog even op wijzen. Op dit moment kom ik veel bij een oudere vrouw die hetzelfde heeft meegemaakt en vanuit haar ervaring kan ik een heel eind verder komen.

Beste Super-potje .(?)

Ik was hier eerst superpotje maar heb mijn naam verandert in Koffie