schelpje3 schreef:Ik neem maar even wijlen koning Boudewijn van België in gedachten.
Iedereen wist waar hij voor stond, zeker met de abortus-wet destijds, hij weigerde die te tekenen.
Inderdaad, en als Boudewijn consequent was geweest had hij toen troonsafstand gedaan, want die weigering om te tekenen kwam erop neer dat hij zijn grondwettelijk omschreven rol van koning - met name het bekrachtigen van de democratisch in het parlement tot stand gekomen wetten - weigerde te vervullen.
Had hij troonsafstand gedaan dan had hij inderdaad een sterk religieus en moreel statement kunnen maken, en kunnen aantonen dat zijn geloof in een eeuwige God hem meer waard was dan zijn tijdelijke 'aardse' functie als koning. Dat zou ik - zonder het daarom met de man eens te zijn - absoluut gerespecteerd hebben.
Maar wat deed Boudewijn? Hij zadelde de regering ermee op een grondwettelijk dubieuze constructie op te zetten door zichzelf tijdelijk "in de onmogelijkheid tot regeren" te laten verklaren, een "onmogelijkheid" die precies lang genoeg duurde om de abortuswet te laten bekrachtigen zonder koninklijke handtekening. Daarna was hij als bij wonder op slag weer "in de mogelijkheid" om te regeren, en ging hij doodleuk weer op de troon zitten.
Mag ik dat een bijzonder zwakke, halfslachtige opstelling vinden? Ofwel vind je je geloof en je ethische principes belangrijker dan je functie, en treed je af als er een in jouw ogen onoverkomelijk gewetensconflict ontstaat, ofwel vind je je functie belangrijker en maak je in de uitvoering daarvan zo nodig abstractie van je eigen, persoonlijke geloof en principes. Boudewijn was tot geen van beide opties bereid, en liet zich dus gewillig één dagje 'ontkronen' om zijn geweten te sussen maar daar verder geen consequenties van te hoeven dragen, terwijl hij nochtans wist dat de wet er op die manier toch wel degelijk zou komen. Zoals Pilatus waste Boudewijn zijn handen in onschuld.
Precies die anekdote uit de Belgische geschiedenis zou aanleiding moeten zijn voor koningen als Filip of Willem Alexander om héél voorzichtig te zijn in het "mengen" van hun persoonlijke geloof (waarvoor alle ruimte moet zijn, zeker in de privésfeer) met hun publieke rol en functie (waarin het me beter lijkt een zekere neutraliteit na te streven).