Marnix schreef:Ik denk dat dat inderdaad de goede houding is. Niet bang, wel alert.
In mijn geloofsbeleving is de duivel vooral van belang als de schijnbare persoon die mij of andere gelovigen van het geloof af probeert te houden. Het is de verleidelijke stem die je een alternatief voor God voorschotelt. Zelf denk ik dat het allemaal heimelijke verlangens van jezelf zijn, die in de vorm van een "stemmetje" zich bijna als een persoon aan je voordoen. Het is ook bijbels om de satan als een fluisteraar op je schouder te zien: "Is het niet dat God gezegd heeft...en zo verder". Werd Jezus ook niet op die manier verleid en werd Hem ook niet van alles voorgeschoteld in zo'n tweegesprek?
Diabolos wordt hij genoemd, verwarring-stichter. Door-elkaar-heen-gooier, zou je kunnen vertalen. De twijfel-zaaier.
Alles wat mij doet twijfelen aan de goedheid en liefde van God, elke insinuatie dat God niet te vertrouwen is, dat het niks wordt met Zijn Koninkrijk...dat zou ik gerust een verleiding van de duivel willen noemen.
Maar dan gaat het mij meer om de verleiding (de inhoud) dan om de duivel (de vorm).
Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik waarschijnlijk zelf die twijfel heb gevoed. Dat het kwade mij zelf bijstaat, wanneer ik het goede wil doen.
Ik wil de duivel niet gebruiken om mijn eigen fouten en zonden af te kunnen schuiven.
En dat is nu net wat ik zo vaak proef, wanneer de duivel een groots podium wordt gegeven in het schouwspel van een naderend wereldeinde. De duivel wordt dan een Machtig Heerser met ontelbare horden handlangers, die dood en vernietiging komt zaaien. Hij wordt de Grote Schuldige. Wij staan eigenlijk helemaal buiten dit dramatische epos. Het wordt een voorstelling tussen Zwart en Wit, God en de Satan. En wij.....wij staan er bij en kijken er naar. Ons treft in dit verhaal geen blaam. Neutrale toeschouwers.
Met hetzelfde gemak wordt het soms zo voorgesteld dat wij, de geredde mensen, over het balkon handenwrijvend neerkijken op het drama dat zich onder ons op het toneel afspeelt. Al die oorlogen, ziekten. Al dat vuur, pijn, lijden. We ondergaan het met een glimlach, terwijl we al relaxed nippen aan een hemels bekertje nectar. 't Is toch wat, die duivel.
De duivel wordt zo tot een afstandelijke, maar (voor ons) ongevaarlijke acteur op het wereldtoneel.
En vanuit die comfortabele houding is een ander natuurlijk snel beschuldigd:
Jammer, maar helaas voor iedereen die dit niet zag aankomen. Voor iedereen die deze voorspellingen niet wilde aanvaarden en Openbaring altijd verkeerd heeft uitgelegd. Jammer maar nu is er geen hoop meer.
Zij worden meegezogen met de dramatische duivelse uitvoering. Vernietigd voor de ogen van de paar gelukkigen, die het allemaal wel geloofden, dat van die boze duivel en zo. Zij worden beloond voor hun geloof in de duivel!
Kijk, en dat spreekt me nu niet aan! Voor zo'n duivel is in mijn geloofsbeleving geen plaats. Ook al omdat ik die duivel nooit ofte nimmer op die manier ben tegengekomen.
Door er iets anders over te denken dan de fanatieke Openbaring-christenen, krijg ik wel eens het verwijt, dat ik de duivel in de kaart speel. Zelfs handlanger van hem ben.
Maar wat een chantage is dit, om te dreigen met de eeuwige ondergang, als je een bepaalde Bijbeluitleg niet accepteert. Je zou dergelijke dreigende taal eerder van de duivel zelf verwachten.
De duivel is naar mijn mening meer een door ons benodigde personificatie van het kwaad dat in ons leeft en in ons opkomt. Niet zozeer een soort Heerser van Mordor uit Lord of The Rings (best wel populair, maar daarom nog niet realistisch). Helaas verschijnt hij wel vaak op die manier in gekke evangelische eindtijd-thrillers. Knap gemaakt, lekker rillen, maar zo Hollywood. Tikkeltje kinderlijk.
gravo
