Hoe moet een gelovige over zijn zonde denken en spreken?

[Wilsophie]

Hoe kan het nu toch dat Gods kinderen in de Bijbel aan allerlei verzoekingen worden blootgesteld en daar verschillend op reageren en bij jullie zie ik er niets van.
Het is alle dagen feest en blijdschap.
Geen zorgen, geen zonden.
Dan heb je de Heere dus niet nodig. Niet echt bedoel ik dan. Want het loopt immers toch wel?

Omdat je het over "jullie" hebt neem ik de vrijheid ook te antwoorden. Weet je Schelpje de Bijbel zegt dat God niet verzoekt, en ik neem aan dat je verzoekingen van de satan bedoelt.
Dat je iets niet ziet dat is logisch, we zitten op een forum en je ziet ons niet in ons dagelijks leven.
Eerder werd heel vaak gezegd dat ook wij zorgen en verdriet en aanvechtingen kennen. MAAR daar staat heel duidelijk tegenover dat wij een Hogepriester hebben Die voor ons bidt en pleit. Hij wast onze voeten en reinigt ons binnenste van dag tot dag.

Een voorbeeld, ik was de laatste weken een aantal malen in een dankdienst bij het overlijden van een gelovige zuster en Ineke en ik hebben ook dierbare gelovigen verloren.
Maar de preek ging de laatste keer over de opwekking van Lazarus bij monde van Br. Ad Leeuwenhage, en daar was het de Here Jezus zelf "Die Weende!' Het is de kortste tekst in de Bijbel.
Maar wederom was het bij deze dierbare zuster van 65 jaar een blijde dienst omdat we weten met elkaar dat zij bij de Here Jezus is.
Natuurlijk is er dan verdriet. Maar hoeveel mensen ( gewoon kennissen van iemand ) na afloop niet genieten van de blijdschap die er is in de verlossing van Jezus Christus dat is zo bemoedigend dat je dan een getuigenis mag zijn, ook de naaste familie.
Wel zorgen, maar geen zonden waarmee Hij rekent en heb ik Christus nodig?
Er is een kinderliedje met gebaren wat zegt"Ik heb Jezus nodig heel mijn leven, ik heb Jezus nodig dag aan dag. In mijn wandel in mijn slapen en ontwaken , ik heb Hem nodig .....dag aan dag.

Ik heb de indruk dat de Here Jezus een soort van 112 is voor jullie. Maar wellicht heb ik het fout.
BIj narigheid en ziekte wend ik mij tot u Heere oooo hoordet mijn gebed...Geen zekerheid, maar een vage hoop en dat vind ik echt triest. Hij is geen eerstehulpdienst,. Hij is mijn Leven.

[Wilsophie]

Ik kan je wel wat voorbeelden geven hoor, van "donkerheid" in mijn leven, maar wat voegt dat toe aan het feit dat ik geloof dat Christus Jezus die "duisternis" of "donkerheid" zoals jij het formuleert, heeft overwonnen?

Ik heb geleerd dat het geen enkele zin heeft me daar mee bezig te houden, ook al heb ik [huid] kanker, en ook al ben ik wel eens depressief, vanwege allerlei problemen die op me af komen.
De "kunst" is dan dit bij de Heer te brengen, en erop te vertrouwen dat Hij ALLE dingen in Zijn Hand heeft, wat er ook gebeurt.

Is dat niet heerlijk dat we ondanks ziekten en pijn dat alles bij Hem mogen brengen en dat alle dingen mee werken ten goede voor hen die Hem liefhebben.
Vroeger hadden we op de zondagschool het woordeloze boek. Ken je dat?

Als ik een rijtje zou moeten maken van mijn zonden versus mijn ziekten en zorgen, weet ik niet welke de langste zal zijn, maar ik wil de hele rij van beiden wegstrepen omdat ...God zorgt voor mij.
Je kent het lied wel Ineke, ik kan er even niet opkomen. Ik vertrouw op Hem voor morgen ook al ga ik door een dal, ik weet zelfs niet of ik het zonlicht of .....ben het kwijt.

[schelpje3]

schelpje3 " In ieder's leven is het wel eens donker, of niet?"
Dat bestrijd ik helemaal niet, maar dat valt toch niet onder de noemer "zonde" , of bij jou wel dan?
Ik kan je wel wat voorbeelden geven hoor, van "donkerheid" in mijn leven, maar wat voegt dat toe aan het feit dat ik geloof dat Christus Jezus die "duisternis" of "donkerheid" zoals jij het formuleert, heeft overwonnen?
Ik heb geleerd dat het geen enkele zin heeft me daar mee bezig te houden, ook al heb ik [huid] kanker, en ook al ben ik wel eens depressief, vanwege allerlei problemen die op me af komen.
De "kunst" is dan dit bij de Heer te brengen, en erop te vertrouwen dat Hij ALLE dingen in Zijn Hand heeft, wat er ook gebeurt.

Dat is zeker een kunst, want hoe vaak leg ik iets in Gods Hand, maar neem het de volgende dag vervolgens er weer uit.
Met donker bedoel ik meer dat er tijden van onverschilligheid kunnen zijn.
Ik heb wel eens zoveel tegenslagen vrijwel tegelijkertijd op mn pad gehad, dat alles onder me weggetrokken leek.
Geen bodem meer in mijn bestaan.
Ik wist amper nog wat ik moest bidden.
Natuurlijk weet je met je verstand dat satan altijd bezig is om je negatief te laten denken.
Je schrijft: ik heb geleerd! Maar van wie heb je het geleerd? DAT is het nu juist.
Het moet zijn: we gaan van kracht tot kracht steeds voort.
En voor de één gaat het langs een weg met weinig hobbels en kuilen, en de ander raakt voortdurend in strikken en distels verzeild.
Ken jij het verhaaltje van het borduurwerk?

[ineke-kitty]

Wilsophie.

Het is lied 23 uit onze muziekbundel.

Ik vertrouw op Hem voor morgen; leef gewoon van dag tot dag; weet niet of ik morgen zonlicht of zwaar weer verwachten mag; k'Ben niet bang voor wat gaat komen; want ik weet wat Jezus zei; en vandaag blijf ik dicht bij Hem, want wat komen gaat weet Hij.
Ik vertrouw op Hem voor morgen, ook al moet ik door een dal. Hij die voedsel geeft aan vogels, is het Die mij leiden zal. Heel die weg leidt mij mijn Heiland, of 'k door vuur of water moet; altijd zal Hij voor mij uitgaan, Die mij redde door Zijn bloed.

Weinig weet ik over morgen, maar 'k hoef niet te vrezen, want.... ook door wat nog is verborgen, leidt mijn Heer mij aan Zijn hand.

Tekst: Johan Bos, onze geliefde broeder die zulke prachtige teksten schrijft.

[Bambi]

=

[Boerin]

Met bestrijding bedoel ik dat satan je influistert dat het voor jou niet is. Dat je een te grote zondaar bent, of dat God toch niet naar jou luistert.

Hoef jij nooit te zingen:
Als ik omringd door tegenspoed
Bezwijken moet,
schenkt Gij mij leven?

Het kan deels karakter zijn, de één is nu eenmaal sneller moedeloos dan de ander. Maar toch, elke waarlijk wedergeborene kent die strijd, omdat satan hem niet met rust laat.
Ze hoeven die strijd niet alleen te voeren!
En dan kan bij tijden, zoals de oudjes dat zo mooi zeiden, de hemel van koper zijn. M.a.w. je bidt, maar het komt niet hoger dan het plafond.

Oh dat herken ik heel goed, ook depressie en ik ben heel blij dat ik dat niet meer heb. Is niet zo lang hoor sinds ik gewoon echt zeker weet dat God van me houdt. Hij kwam juist om zondaars te redden, dus wat dat betreft.
Die laatste zin is mooi: schenkt Gij mij leven. Ik ellendig mens! Gode zij dank door Jezus Christus onze Here!!
Ik ga gewoon lezen wat God over me zegt i.p.v. naar een aanklager te luisteren die altijd wel wat te zeuren heeft: Ik ben de gerechtigheid Gods in Christus, ik had eens een hele lijst van zulk soort teksten.
Ik kreeg jaren terug een persoonlijk Woord: soms lijkt de hemel wel van koper en je ervaart Mij als ver weg. En ook: Ik ben niet gevoelig voor aanklachten en leugens die tegen Mijn geliefde ingebracht worden.
Onze zonden kunnen geen scheiding meer maken. Als je ze belijdt en vergeving vraagt, zijn ze weg. Hij gedenkt ze niet meer, ze zijn weggedaan aan het kruis.

[maaarten]

Inderdaad, en daarom begrijp ik werkelijk niet wat de vraag " hoe moet een gelovige over zijn zonde denken en spreken" van enig nut zou zijn.

Het lijkt me dat het normaal is om na te denken over wat je doet, dus tenzij je beweert dat een gelovige nooit meer een zonde doet, lijkt het me vanzelfsprekend dat een gelovige nadenkt over de zonde die hij doet. De vraag is dus, als een gelovige een bepaalde fout maakt en dus een zonde doet, hoe moet hij daarmee om gaan? wat doet het ons als we zondigen? Zeg je "Jezus is voor mijn zonde gestorven, dus ik hoef me er niet druk over te maken", ben je bang voor straf, of ben je verdrietig, omdat je God met je zonde kwetst?

Ik zou zeggen dat er in zekere zin twee soorten 'berouw' zijn. De ene is als je berouw hebt voor de straf die je kunt ontvangen als je iets fout doet, de andere is dat je berouw hebt over het feit dat je iets verkeerd doet. Bijvoorbeeld, stel, iemand pleegt een moord, dan kan hij daar spijt van hebben, omdat hij nu naar de gevangenis moet, of hij kan er spijt van hebben, omdat hij inziet dat zijn daad verkeerd is en dat hij er mensen heel erg mee gekwetst heeft. De eerste vorm van 'berouw' of 'spijt' is zuiver egoïsme en angst voor de wet en bijzonder ongepast voor een christen. De tweede vorm is denk ik absoluut noodzakelijk voor een christen; niet alleen bij het moment van bekering als we de Heere voor het eerst om vergeving vragen, maar ik denk zelfs dat die vorm van berouw en verdriet over je zonde alleen maar meer toeneemt, naarmate je dichter bij God gaat leven, omdat je dan meer in gaat zien hoe verschrikkelijk de zonden zijn die we doen.

We zijn dan verdrietig, niet uit angst voor de wet, maar, omdat we God gekwetst hebben, omdat we niet in zijn genade gewandeld hebben, omdat we de Geest weerstaan hebben, op het moment dat we die zonde deden. Dat heeft helemaal niets te maken met angst voor de vloek van de wet of iets dergelijks. Het is de wet van Christus die ons het leven met Hem in Zijn genade wijst, en als we daar dan in tekort schieten op sommige momenten, dan behoort dat, als we van Christus houden, ons verdrietig te maken. Net zoals je berouw hoort te hebben als je door je eigen fout iemand van wie je houdt kwetst, los van het feit of je bang bent van de gevolgen, of de straf of iets dergelijks, maar puur om het feit dat je iemand (of Iemand) die je innig liefhebt, hebt gekwetst. Het ware berouw, wat komt als de Heilige Geest ons van zonden en gerechtigheid en oordeel overtuigt, is niet een eenmalige actie bij je bekering, maar iets wat een gelovige alleen maar sterker zal ervaren, naar mate hij meer vervult wordt van de Heilige Geest en naarmate hij meer van Christus gaat houden.

Oftewel; wanneer ik zondig moet ik niet bang zijn dat Gods genade niet groot genoeg is en dat er bij God geen plaats meer voor mij zou zijn, maar ik moet wel verdrietig zijn, omdat ik niet gehandeld heb overeenkomstig Zijn beloften en Zijn genade en omdat ik God met mijn zonde heb gekwetst en de Heilige Geest verdriet heb gedaan door mijn zonde. Juist, omdat ik uit Zijn Woord door Zijn Heilige Geest meer onderwezen ben in de Zijn beloften en het leven uit de genade, zie ik duidelijker hoe vreselijk het is als ik door een zonde te doen in strijd met die beloften en genade handel. En juist, omdat ik Hem in Zijn Woord meer heb mogen leren kennen, en omdat ik Hem door Zijn heiliging meer heb lief gekregen doet het mij meer verdriet dan vroeger wanneer ik zondig, omdat ik zondig tegenover Diegene, die ik meer lief heb gekregen. Het feit dat Diegene mij Zijn vergeving en onvoorwaardelijke liefde bekend heeft gemaakt en heeft aangeboden, maakt het des te verdrietiger als ik door mijn zondige vlees nog zondig. In de passage van de brief aan de Hebreeën wordt dat dan ook 'de Zoon van God met de voeten treden' genoemd. Daar maak ik me druk over, niet over de wet.

Het ware berouw wat van God komt leidt ons juist tot grotere dankbaarheid en vreugde over Zijn genade en brengt ons dichter bij Hem. Het verkeerde berouw, wat van de duivel komt, wanneer hij ons doet twijfelen of we nog wel bij God kunnen komen ondanks onze zonde, is in zelf des te zondiger en verlamd ons door een egoïstisch schuldgevoel en houdt ons juist bij God vandaan. Allebei is het verdriet, maar het verschil in de hartgesteldheid die onder dat verschil ligt is hemelsbreed.

[Wilsophie]

en omdat ik God met mijn zonde heb gekwetst en de Heilige Geest verdriet heb gedaan door mijn zonde.

Wij kunnen God niet met onze zonden kwetsen, dat staat nergens in de Bijbel, bovendien als men de ander kwetst is men ook niet onder de indruk, dus ik vind dit allemaal heel hypocriet.
We beledigen maar raak en we kleineren er op los en leren er geen snars van.
Morgen begint het weer.
Wat stelt berouw nu nog voor. " Krokodillentranen " zei mijn vader vroeger.


Het verbaast me altijd dat bij zonden, men en jij ook Maaarten weer gelijk over moord begint.
Wat dacht je van wat dichter bij huis blijven.

Dus gewoon mensen onfatsoenlijk behandelen of bejegenen.
Spullen of tijd van je baas stelen.
Gewoon alledaags houden want niemand pleegt hier een moord en als je dat doet is de overheid bij machte om je straf te geven.

Wat dacht je van gewoon "pesten en treiteren en vernederen.
Binnen hoeveel relaties gebeurt dat niet.
Als je het dan toch over zonden wil hebben, hou het dan eenvoudig en dicht bij huis want dan word men misschien wakker.
Al vrees ik het ergste want men bedenkt altijd heel goed wat een ander moet doen en laten.
Men roept de ander op om weer een ander te vergeven, maar kan het zelf niet uit zijn mond krijgen.
Vanuit een bepaalde tak van werk wat ik gedaan heb, is het geestelijk vernederen en dus kleineren veel erger en schadelijker dan iemand zijn geld afpakken, of anders benadelen.
Ik denk dat we aan heel wezenlijke gedragingen van gelovigen of eigenlijk misdragingen veel te wijten hebben en men elkaar veel heeft beschadigd.
Dat heet dan geen zonden wellicht, maakt me niet uit, maar het is simpelweg zonder vroom te doen of over vruchten van de Geest te spreken, het respect hebben voor bijvoorbeeld je ouders, of je grootouders of een broeder of zuster in je gemeente.
Het is blijkbaar heel makkelijk om een geloofsbelijdenis af te leggen ergens of op je knieën iets te belijden of niet op je knieën dan tegen iemand te zeggen dat je spijt hebt van je gedrag of van je leugens of noem maar op.
Algemeenheden daar geef ik weinig voor, vrome taal ook. Dat is geen kunst. Ik kan zo een gedicht neerplempen met prachtige woorden als ik het niet recht zet met mijn broeder of zuster dan heeft het geen enkele waarde en bovendien waarom zou ik . God heeft allang in mijn hart gekeken wat mijn beweegredenen waren. Hij was immers mens zoals wij. Hij voelt wel mee hoor, daar ben ik van overtuigd en zeker als wij lijden om Zijn 's Naams Wil.
En ik bedoel niet de brandstapel of dat soort zaken, ik bedoel wanneer we pijn ervaren omdat het Woord van onze God en Zaligmaker wordt uitgelachen of smadelijk behandeld, ongeacht de denkwijze.
Hij beschermt Zijn Woord.

[schelpje3]

Oh zeker. 'Je gelooft niet genoeg' is ook zo'n leuke. Hoeveel geloof had die man nodig die zei: Heer ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.
Hij is dol op teksten: Heeft God niet gezegd..
Had laatst een gesprek met zo'n 'God hates fags' figuur, heel apart, die kwam met een tekst aan dat God de werkers der ongerechtigheid haat, had er nog nooit van gehoord. En ik probeerde weer poging 100 om te stoppen met roken, daar kwam ie hoor: God houdt niet van je. Hij haat de werkers der ongerechtigheid. Je kunt dat mormel alleen maar met teksten te lijf gaan. God hield al van ons toen we nog zondaars waren.

We zullen moeten toetsen of je iets van de Heere krijgt of van de satan. Want satan fluistert je niet alleen onaardige of boze dingen in, maar ook "zoete" dingen. Denk maar aan de slang in het paradijs, wat beloofde hij niet aan Eva!
Weet je wat een kenmerk is o.a.:
Al wat goed is, dus van de Heere komt, wordt bestreden. Satan is er dan als de kippen bij.
Gods Volk mag op hun tocht door de woestijn van het leven wel eens rusten bij een oase.
Maar ze moeten door en ontmoeten op hun tocht weer van allerlei gespuis, gevaren, verleidingen.

[Bambi]

=

[Wilsophie]

Dat heeft nu precies niets met zonde of zonden te maken. En daar denken we dus verschillend over en dat mag.

[Bambi]

=

[Jvslooten]

Wat dacht je van mensen niet vergeven, hoe zondig zal dat zijn, als je weet dat van jou, door God veel meer is kwijtgescholden?

Daar staat ook iets over in de bijbel

[Wilsophie]

Je naasten liefhebben als jezelf.
Alles wat er tegen in gaat is zonde.

Kun je zeggen waar dat staat in de Bijbel?

[Jvslooten]

Kun je zeggen waar dat staat in de Bijbel?

Bijvoorbeeld hier.. maar ik denk dat ze Romeinen 14:23 bedoeld.

En alles wat niet uit geloof is, is zonde.