Is gezinsplanning ook in onze gezindte gewoon geworden?

[blijblij]

@meribel: het is natuurlijk wel de vraag of, gezien de positie van de vrouw, zij in die tijden konden bepalen of manlief wel of niet ff langskwam....

[pol]

Laura... wat jullie doen 3 kids adopteren vind ik helemaal geweldig. Maar net wat Kathleen schrijft al die kunstgrepen ivf en nog veel verder... mag dat?

En ik heb een tijdje terug een moeder van 8 kinderen gesproken en die heeft ze opgevoed in de jaren 60 zeg maar en die zei: deze tijd is zo anders als toen, ik zou er nu niet aan moeten denken om er 8 op te voeden.

[EenVasteBurcht]

Al zal ik niet ontkennen wat je schrijft, maar word al moe van het lezen van al dat 'gemoet'.

De bewuste keuze voor kleine gezinnen, het volop gebruiken van anticonceptie is m.i. het resultaat van al 'het gemoet' in ons maatschappij. De vrouw 'moet' werken, men 'moet' een bepaalde levenstandaard (want die standaard is heel normaal en wordt elke generatie een stukkie hoger), men wil de kinderen graag het nodige geven, anders valt het kind buiten de groep (Waardoor het dus weer moeten is), enz. enz. Ik wilde zeggen dat al dat 'gemoet' de reformatorische gezindte is binnen gedrongen, maar laten we eerlijk zijn: het komt gewoon van binnenuit.

Ik heb (nog) niet te maken met het al dan niet gebruiken van anticonceptie, dus kan er niet heel veel zinnigs over zeggen. Ik wil ook zéker niet oordelen over hen die het gebruiken! Ik hoop dat er héél veel christenen (en daarmee ook refo's) zijn die als echtpaar oprecht de vraag stellen: is er nog ruimte in ons hart, in ons gezin en in de laatste plaats pas in de portomonnee voor een kind. En daarbij niet alleen denken aan biologische kinderen, maar ook aan kinderen die hunkeren naar liefde, maar dat in hun eigen omgeving niet krijgen.

Je weet toch niet wat voor Talenten God je kinderen gegeven heeft? Stel je stuurt je eerste drie door naar een hogere opleiding, maar dan blijkt dat God je vierde kind een talent gegeven heeft om goed te kunnen leren (bv. dat hij arts wil worden). Maar tsja, bij nummer drie was het geld op... dat kun je toch ook aan zo'n kind niet verkopen? Er zijn vroeger zo veel mensen (vooral dames) geweest die graag hadden willen studeren, maar dat niet konden omdat het geld simpelweg op was. Moeten we dat willen? Is kwaliteit niet beter dan kwantiteit? Ik zie zoveel medestudenten uit grote gezinnen (7 kinderen bijvoorbeeld, wat trouwens nog niet eens extreem groot is) die maar met moeite het hoofd boven water kunnen houden, want steun van de ouders zit er gewoon niet in. En bijbaantjes zijn met de crisis ook maar dun gezaaid hoor.

Doordat mijn ouders maar weinig kinderen hadden, konden ze ons met van allles stimuleren, bijvoorbeeld muziekles en allerlei andere zaken. Op die manier krijgen je kinderen een evenwichtige opvoeding. Ook kon mijn moeder nog werken, zodat we familie in het (verre) buitenland konden bezoeken, wat anders simpelweg onmogelijk zou zijn geweest (betaal maar eens een vliegtuigticket voor 8 kinderen en pa en ma... dan ben je zo tienduizend euro verder denk ik).

Geloof me, ik zou ook graag tig kinderen willen hebben, dat lijkt me heel leuk, maar als ik geen baan krijg die goed genoeg is om al die kinderen te voorzien, zou ik er niet aan willen beginnen.

[meribel]

@meribel: het is natuurlijk wel de vraag of, gezien de positie van de vrouw, zij in die tijden konden bepalen of manlief wel of niet ff langskwam....

Nou.....http://www.biblija.net/biblija.cgi?m=Ge ... =nl&set=10



Er is niets nieuws onder de zon.

[schelpje3]

Nou.....http://www.biblija.net/biblija.cgi?m=Ge ... =nl&set=10
Er is niets nieuws onder de zon.

Nee, helaas niet.
Zo zie je maar, wat er in ieder's hart leeft.

[bakvis]

Is gezinsplanning ook in onze gezindte gewoon geworden? Ja, ik denk het wel. Anders waren er in "onze" gezindte veel meer grote gezinnen. Ik denk dat niemand daar voor een ander voor kan beslissen en zeker niet oordelen. Het is iets tussen het echtpaar en God. men vind dat wij met 5 kinderen een groot gezin hebben. Ik vind het nogwel mee vallen (behalve de bergen was dan )Wij hebben er persoonlijk heel veel moeite mee om te zeggen "nu is het genoeg". Ondanks dat we best regelmatig met gezondheid van ons kroost tobben. We belijden dat elk kind een geschenk van God is en we hebben niet de moed om te zeggen "dank U, het is mooi en leuk, maar nu hebben we genoeg geschenken ontvangen"
We ervaren dat God helpt, vaak op heel praktische wijze. We zijn ook jong getrouwd, dat maakt ook wel verschil. Er zit ook steeds best wat tijd tussen de kids (2 en half jaar, 1jaar en 8 maanden, 3 jaar en 3 maanden en 3 jaar en 8 maanden ertussen) Aan de andere kant....wellicht ben ik nog een jaar of 10 vruchtbaar..."moeten" er dan nog 5 bijkomen? Ik weet het niet...Het is een gevoelig en heel persoonlijk iets waarop je nooit maar dan ook nooit voor een ander de maat kan nemen.
Zelf heb ik moeite met argumenten zoals ze moeten een eigen kamer, ze moeten een bepaalde mate van luxe, ze moeten op muziek, turnen, en weet ik veel wat zitten, we moeten op vakantie, etc.etc. Daar wordt ik altijd een beetje kriebelig van. Maar wellicht zijn dat voor een ander fundamentele dingen in een opvoeding.
Maar nogmaals, hoe je ook plant en wat je ook plant; doe het samen met God! Dan maakt het ook niet uit wat een ander er van zegt, als je weet dat het tussen God en jouw besproken is en goed is zo, mag je ook vertrouwen op Zijn hulp en zegen!

[pol]

Wij hebben 3 kinderen.... en daar zijn we heel dankbaar bij. Bij de eerste had ik een lichte bekkeninstabiliteit, de 2e wat meer en bij de 3e heel erg. Dat is gelukkig nu na 4 jaar over, soms nog een beetje last. Maar als nr 4 was gekomen zou dat een heel groot risico zijn en wat is dan het eind... kind gezond en moeder hulpbehoevend en als je dat van te voren weet, ga je toch aan jezelf denken. En inmiddels ben ik boven de 40 dus dan is het ook weer best. Maar stel dat ik nergens last van gehad dan denk je toch weer anders.

[mw]

Je weet toch niet wat voor Talenten God je kinderen gegeven heeft? Stel je stuurt je eerste drie door naar een hogere opleiding, maar dan blijkt dat God je vierde kind een talent gegeven heeft om goed te kunnen leren (bv. dat hij arts wil worden). Maar tsja, bij nummer drie was het geld op... dat kun je toch ook aan zo'n kind niet verkopen? Er zijn vroeger zo veel mensen (vooral dames) geweest die graag hadden willen studeren, maar dat niet konden omdat het geld simpelweg op was. Moeten we dat willen? Is kwaliteit niet beter dan kwantiteit? Ik zie zoveel medestudenten uit grote gezinnen (7 kinderen bijvoorbeeld, wat trouwens nog niet eens extreem groot is) die maar met moeite het hoofd boven water kunnen houden, want steun van de ouders zit er gewoon niet in. En bijbaantjes zijn met de crisis ook maar dun gezaaid hoor.

Doordat mijn ouders maar weinig kinderen hadden, konden ze ons met van allles stimuleren, bijvoorbeeld muziekles en allerlei andere zaken. Op die manier krijgen je kinderen een evenwichtige opvoeding. Ook kon mijn moeder nog werken, zodat we familie in het (verre) buitenland konden bezoeken, wat anders simpelweg onmogelijk zou zijn geweest (betaal maar eens een vliegtuigticket voor 8 kinderen en pa en ma... dan ben je zo tienduizend euro verder denk ik).

Geloof me, ik zou ook graag tig kinderen willen hebben, dat lijkt me heel leuk, maar als ik geen baan krijg die goed genoeg is om al die kinderen te voorzien, zou ik er niet aan willen beginnen.[/quote]

Ik ben ervan overtuigd dat voor een kind een veilige, warme, liefdevolle thuisbasis véél en véél belangrijker is dan dat ze naar muziekles, andere zaken en op vliegtuigvakantie moeten. Ik zeg niet dat bijv. muziekles onbelangrijk is, maar een kind zal er niets aan overhouden als het geld er simpelweg niet voor aanwezig is.
Daarnaast: men kan nu wel denken dat het geld er wel is, maar wie zegt dat het over 15 jr er ook is? Is kinderen krijgen, kinderen opvoeden, kinderen kleden & voeden niet ook een zaak van vertrouwen, gebed en afhankelijkheid? Uiteraard ook het verstand, maar dat is m.i. bedoeld om te bedenken of je het kind een dak boven het hoofd kan bieden, een gevuld maagje en kan kleden. Die vakantie, muziekles en alle andere 'niet eerste levensbehoeften' zijn bijzaak.

Zelf ben ik de 11e in rij van 13. Ik fietste op de fietsen waar de oudste ook nog op gefietst had, droeg soms kleding van de ander, ben tot mijn 18e nooit over de grens geweest, muziekles zat er niet in omdat ik op turnen wilde, enz enz enz en toch ben ik groot geworden zonder trauma's.

@bakvis: mooie omschrijving van hoe jullie het beleven/belijden!

[pol]

Wat fijn MW dat ik een keer een positief verhaal hoor over hoe een kind het ervaart in een groot gezin. De laatste tijd hoor ik zoveel verhalen van kinderen die in grote gezinnen opgroeiden, waar zoveel scheef zat... moeders elke keer tot hun schrik weer zwanger, geld gebrek, vaders die het niet aankonden...

[meribel]

Mocht er tv gekeken worden..op woensdagavond is op rtl vier de serie 16 kids en counting. Daar volgen ze diverse grote gezinnen,( overigens vooralsnog geeneen die een religieuze overtuiging heeft ervoor )

[JeeWee]

Mocht er tv gekeken worden..op woensdagavond is op rtl vier de serie 16 kids en counting. Daar volgen ze diverse grote gezinnen,( overigens vooralsnog geeneen die een religieuze overtuiging heeft ervoor )

Prachtig om daar te zien hoe goed het kan gaan en hoe leuk zo'n groot gezin kan zijn.

Ik merk dat we allemaal wel zien dat de tijden zijn veranderd en dat een groot gezin nauwelijks nog is te doen. Kinderen hebben meer anadacht noge want er zijn veel meer prikkels van buiten, economisch kan het haast niet meer...
Maar...
Wordt het dan niet eens tijd voor kerkleiding om dit hardop te zeggen en ook iets duidelijker te zijn over gezinsplanning en anticonceptie?

[schelpje3]

In de prediking over het 7e gebod, komt gezinsplanning wel ter sprake hoor.
ds. Vreugdenhil heeft net een mooi boek hierover uitgegeven.
Wordt alles uit dit gebod uitgebreid behandeld en besproken.
Het staat bij mij op mijn boekenverlanglijst.

[JeeWee]

In de prediking over het 7e gebod, komt gezinsplanning wel ter sprake hoor.

juist de preken over het 7e gebod lijken een soort vergaarbak geworden te zijn om alles in te stoppen wat ook maar iets met seksualiteit te maken heeft. Dan is de dominee er meteen vanaf en hoeft het onderwerp maar zo heel af en toe ter sprake te komen. En dan nog gaan de meeste predikanten dit onderwerp heel omzichtig uit de weg.

Als de praktijk nu is, dat anticonceptie gemeengoed is geworden, waarom wordt dat dan niet open gegooid? Wat zaten vroeger veel stelletjes voor in de kerk omdat ze 'de zonde tegen het 7e gebod' hadden begaan en moesten trouwen?
Hoe vaak zie je dat nu nog?

Dacht je echt dat nu iedereen wacht met seksualiteit totdat men getrouwd is?
Nu zijn er echter de mogelijkheden om dat te verbergen en zelf te bepalen.
Geen méns die het nog ziet...

[Moeg]

Ik ben ervan overtuigd dat voor een kind een veilige, warme, liefdevolle thuisbasis véél en véél belangrijker is dan dat ze naar muziekles, andere zaken en op vliegtuigvakantie moeten. Ik zeg niet dat bijv. muziekles onbelangrijk is, maar een kind zal er niets aan overhouden als het geld er simpelweg niet voor aanwezig is.
Daarnaast: men kan nu wel denken dat het geld er wel is, maar wie zegt dat het over 15 jr er ook is? Is kinderen krijgen, kinderen opvoeden, kinderen kleden & voeden niet ook een zaak van vertrouwen, gebed en afhankelijkheid? Uiteraard ook het verstand, maar dat is m.i. bedoeld om te bedenken of je het kind een dak boven het hoofd kan bieden, een gevuld maagje en kan kleden. Die vakantie, muziekles en alle andere 'niet eerste levensbehoeften' zijn bijzaak.

Zelf ben ik de 11e in rij van 13. Ik fietste op de fietsen waar de oudste ook nog op gefietst had, droeg soms kleding van de ander, ben tot mijn 18e nooit over de grens geweest, muziekles zat er niet in omdat ik op turnen wilde, enz enz enz en toch ben ik groot geworden zonder trauma's.

Mijn man komt ook uit een gezin van 13 kinderen en laat hij er nu wel "trauma's" aan over gehouden hebben. Niet door de materiële dingen die hij gemist heeft (ze hadden het goed), maar juist doordat die veilige, warme, liefdevolle thuisbasis ontbrak. Door het grote aantal kinderen, waarvan een aanzienlijk deel bijzondere zorg vraagt, hebben zijn ouders niet alle kinderen kunnen geven wat zij nodig hadden. Dit heeft in zijn geval zelfs geleid tot mishandeling, met alle gevolgen van dien. Dit heeft gevolgen voor hoe wij aankijken tegen gezinsvorming. Voor ons geldt: God werkt door onze verantwoordelijkheid heen. Voor ons zijn materiële zaken geen beslissende argumenten (we zijn bijvoorbeeld klein behuisd), maar wel de vraag of we het geestelijk en lichamelijk aankunnen. Zo weten we ons hierin afhankelijk van de Heere en staat voor ons nog niets vast. En wat is het dan heerlijk om een kindje uit Zijn hand te mogen ontvangen!

Gelukkig zijn er ook grote gezinnen waar het wel goed gaat en waar de ouders het goed aankunnen. Mijn opa komt bijvoorbeeld uit een gezin van 17. Een hecht gezin. Prachtig!

[mw]

Laat het duidelijk zijn dat ik het alleen over materiële zaken had! Daar reageerde ik op omdat eenVasteBurcht het daar over had