Wens voor 3e kindje...

[Suzsje]

@ajl, gempa en lammetje, dat zijn ook eigenlijk de verhalen die ik in mijn omgeving hoor. Dat een derde wel meehobbelt en over het algemeen niet zo'n probleem is. En, vooral een positieve verandering: de verhoudingen tussen de kinderen worden heel anders. Als je er 2 hebt, hebben ze alleen elkaar, soms gezellig, maar ook regelmatig zijn ze elkaar even beu. Zijn er 3, veranderen die verhoudingen constant, de ene keer trekken de oudste en de middelste naar elkaar, andere keer oudste en jongste, of middelste en jongste. Erg leuk om te zien!

Hoewel ik vanmiddag met een papa van 3 in gesprek was, die het ook wel heftig vond met 3.
Terwijl ik juist eigenlijk altijd een beetje tegen hem opkeek hoe hij met zijn kinderen omgaat, zó kalm, zo lief...



Het is inderdaad heel moeilijk om hiermee om te gaan. Bah, ik ken dit helemaal niet van mezelf. Ben normaal altijd zo nuchter.. Blijkbaar zit het nóg dieper dan verwacht
Voel me zo'n belachelijke emo-muts, als ik een zwangere zie lopen voel ik de tranen al prikken achter mn ogen... dat zal ik ws. nooit meer meemaken.
Ik wil helemaal niet zo zijn!!!!!!!!!!! Ik wil dolgraag nog een kindje, maar als dat niet kan, of manlief het niet wil dan zal ik dat toch moeten accepteren. Maar hoe?
Het valt me toch nog zwaarder dan ik had gedacht.

[Max]

Wat ik vooral lastig vind is: je hebt maar 2 armen en 3 kinderen! Zeker met weggaan vind ik dat erg lastig. Wat waarschijnlijk ook meespeelt is dat onze 2e, maar zeker de 3e erg allergisch zijn. Dus een streng dieeet volgen, de 2e en 3e komen nog regelmatig 's nachts een keer.
Als je kinderen dit niet hebben en verder rustig zijn kan ik me inderdaad voorstellen dat je die 3e 'erbij' doet ja.

[lammetje]

maar suzsje, is het dan zo definitief: nooit meer? misschien dat hij er over 2 of 3 jaar heel anders tegenaan kijkt.... dat zou toch kunnen? Ik had na de tweede ook even zoiets: oei hoe ik ga dat ooit doen met 3 kinderen, dat komt nooit goed, dat kan ik nooit aan. Maar toch, het liep allemaal anders dan ik dacht en het gaat super! (oke, met dipjes natuurlijk en die gebroken nachten slopen je ook echt wel. Al ben ik meer in touw voor de oudste 2 dan de jongste....)

[Suzsje]

Wat hem betreft is het inderdaad zo definitief.....
Na de eerste zei hij ook wel al dat hij eigenlijk niks voelde voor een tweede, maar was het nog wel bespreekbaar voor de toekomst zeg maar.
Nu wordt alles wat over een evt. derde kindje gaat gewoon afgekapt. Hij kruipt achter zn pc en sluit zich af...

Diverse keren heeft hij al benoemd dat hij zichzelf wil laten steriliseren. (hoewel ik verwacht dat dat nog niet zo'n vaart zal lopen hoor hij valt al flauw bij bloedprikken dus zo'n held is het niet, hihi)

@Max, tja onze tweede is echt supermakkelijk. Ik heb het verschil van 1 naar 2 kinderen zelfs niet eens zo heftig ervaren. Wel vond ik het een heel gesjouw altijd.. zeker omdat de oudste net een paar weken naar school ging toen zij geboren werd.
De oudste was het wel een heel ander verhaal. Dat was echt afzien de eerste 3 jaar... Maar achteraf gezien was dat natuurlijk aan zijn autisme te wijten. Nu gaat het (mede dankzij medicijnen, maar zeker ook hoe wij met hem omgaan) veel beter. Met af en toe natuurlijk moeilijke momenten - zoals nu met sinterklaas, maar vorige week hebben we maar verteld hoe het in elkaar zit, en dat geeft alweer wat rust -
Maar absoluut niet zo dat ik denk van oh help, hoe moet dat nou als er nog een kleintje komt?
Zowel de oudste als de jongste zijn gek op kleine kindjes en zijn er altijd heel lief voor. En stel dat ook dat kindje autisme zou hebben, want die kans is gewoon reeel gezien onze families, dan zijn we er nu in ieder geval wel op ingesteld als gezin, dus wat dat betreft verwacht ik ook niet eens zo heel veel problemen.

Hihi, mijn zoontje vroeg er zelf toevallig naar, wanneer hij nog eens een broertje krijgt. Dus papa zegt, dat kan niet want we hebben geen kamer over. Hij wilde zijn bed al delen, of -hij heeft een hoogslaper- als dat niet mocht, dan maar een bedje eronder zodat het een stapelbed wordt. Dan kan zijn speelgoed dat nu onder zn bed staat wel naar de arme kindjes, want hij speelt toch nooit boven.
Das super lief toch?

Maar goed.. zoals ik al zei, mijn man is inderdaad wel heel definitief dus helpt ook niks om hier verder over na te denken....