learsi schreef:Psalm27:13..........Zo ik niet had geloofd, dat ik het goede des Heeren zou zien in het land der levenden(!) , ..................
Enkel geloven en niets bevinden? Meen je dat echt gravo?
learsi,
Op dit forum leg ik bewust de nadruk op geloven. Het is zeker niet mijn bedoeling om de bevinding (in hedendaags Nederlands gewoon te vervangen door: ervaring) onbelangrijk te vinden. Maar ik ga nu bewust niet in op de positieve kanten van bevinding en de ervaringscomponent in de godsdienst. Ik wil een misstand beschrijven.
De beweging die het bevindelijk gereformeerd protestantisme gemaakt heeft gaat mij namelijk veel te ver: er wordt gesuggereerd dat de waarheid en feitelijkheid van de ellendigheid van de mens(heid), de verlossing in Christus en de dankbaarheid voor die verlossing afhangt van de vraag of een mens dat ook op een bepaalde manier innerlijk ervaren heeft. Je kent de uitdrukking wel: " al zou Jezus Christus duizendmaal geboren zijn, maar niet in je hart, dan zou het nog verloren zijn". Daar verzet ik me tegen. Ik vind dat er dan te smalend over de vleeswording gesproken wordt, alsof dit niet de meest concrete werkelijkheid van Gods komen naar de mens betreft. Ja, ik ken het schermen met de woorden 'voorwerpelijk' (als iets uiterlijks, dat niet toereikend is) tegenover 'onderwerpelijk' (en daarmee wordt dan het "echte' werk bedoeld), maar ze leiden tot grote onzekerheid en mistige, subjectieve verhalen, die de heldere boodschap verdoezelen. Alsof het Evangelie niet gewoon concreet, hardop gesproken moet worden en zo ook ten volle haar geestelijke kracht heeft. Nee, vragen de bevindelijken dan in het gebed aan het einde van de preek: "...wilt Gij er maar de naprediker van zijn..." Daarmee wordt toch gesuggereerd, dat de prediking en verkondiging nog niet het echte spreken van God is en dat men Gods stem nogmaals, maar nu waarachtig in het hart, in de binnenkamer moet vernemen.
Weet je waarom er zoveel angst en vrees is in de bevindelijke kringen? Omdat er helemaal geen stem van God meer komt na de verkondiging van het Evangelie. Bovendien, als men dan 'enige ritselingen' niet kan ontkennen (je herkent het specifieke taalgebruik wel, dat zowel bombastisch als heel vaag van betekenis is), dan begint de grote twijfel: was dit echt van God? heb ik het me niet ingebeeld? 't Kunnen ook influisteringen van de duivel zijn!
Kortom: in geestelijke zaken telt alleen het subjectieve element. Maar dat komt toch botweg neer op: zoek het wat de eeuwige dingen betreft zelf maar uit?
Dit wat betreft mijn bezwaren tegen het verkeerd gebruik van het bevindelijke element in de godsdienst. Individuele ervaringen mogen nooit de toetssteen worden, op grond waarvan de deelname aan het heil voor iemand aan of uit wordt geschakeld.
De gevolgen kunnen ernstig zijn.
Want de kans bestaat dat de ene gelovige andermans geloof gaat beoordelen. Je hoeft maar een beetje dominant persoon te hebben of je raadt al wat er gebeurt: "ik heb iets meegemaakt wat jij niet hebt meegemaakt, dus wie staat er nu hoger op de geestelijke ladder, jij of ik?" Dat dit machtsspel dan uitgespeeld wordt met tranentrekkende verhalen over geestelijke ervaringen 'uit het dal van Achor' en van 'graaf maar dieper mens en gij zult nog meer gruwelen vinden', daar moet je dan even doorheen prikken. Het klinkt nederig en vroom, maar het is allemaal imponeergedrag om toch vooral te laten merken hoezeer alle geestelijke stadia bewandeld zijn (en om bovenal de anderen te laten merken dat ze hier nog lang niet aan kunnen tippen). Hoe meer zondebesef, op-de-borst-slaan-van-berouw en weet ik wat er al niet tentoongespreid wordt, hoe belachelijker het wordt. En eerlijk gezegd, ik heb er ook vaak onbedaarlijk om moeten lachen, om die geforceerde vroomheid en zware praat vol onduidelijke taal 'in de komkommerhof' . Handige jongens ook vaak, die dominees die hun eigen zieleleven als voorbeeld gaan stellen voor een gemeente die hen adoreert. Je kunt echt zien dat het allemaal erg bevindelijk, erg subjectief en daarmee erg menselijk is. De kerkhistorie van de bevindelijk gereformeerden heeft al heel wat sappige scheldpartijen van evenzovele vechtersbaasjes voortgebracht. Echt smullen voor de liefhebber. De kerk van dominee Zus, en de gereformeerde, oud-gereformeerde of stokoud-gereformeerde gemeente van dominee Zo.
Allemaal 'het ware volk des Heeren", Ja, ja.
"...ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord..." wordt dan een dankbaar bijbeltekstje waar de waarachtig wedergeboren dominee X zo zijn voordeel mee kan doen.
Laten we ons vertrouwen maar geven aan het nuchtere Evangelie. Het wijst ons zonder veel omwegen precies aan hoezeer we God kwijt, maar ook hoezeer God ons desondanks liefheeft en ons oproept om dit te geloven. Joh. 3:16.
Jezus is Heer, dat is de oerchristelijke belijdenis. Wie gelooft zal zalig worden.
Bezwaren? ...geloof het dan niet en hang maar weer aan de lippen van predikanten die zo hoopvol bidden: "...Och mocht het nog eens komen staan te gebeuren..."
Besef nu eens, dat die predikant je op dat moment klem heeft, want hij heeft er helemaal geen belang bij, dat jij net zo'n geloof ontvangt als hijzelf denkt te bezitten. Bedenk eens de bijzonder comfortabele positie van zo'n man: geadoreerd door een hele gemeente, die geen enkele kitiek durft te hebben, als één van de weinigen zeker van een waarachtig zaligmakend geloof en dan straks, na een mooie begrafenis met veel lof en eer, ook nog eens het eeuwige leven, terwijl al zijn gemeenteleden voor het eeuwige verderf bereid zijn. Althans die indruk heeft iedereen toch wel vaak gekregen in deze kring. Zo'n positie geef je niet snel op, natuurlijk.
Je leven lang zul je behandeld worden als iemand die nog niets ontvangen heeft van God. Dan komen ze met van die tenenkrommende zinnetjes :"...zijt ge al 50 , 60, 70 jaar onder het Woord...en nog niet bekeerd?" Wat is dat voor machtsspel en minachting van Gods Woord?
Lang niet in alle gevallen is het zo scheefgegroeid, maar het komt helaas nog steeds voor. Dan zie je ook hoe een theologische onevenwichtigheid tot ernstige gevolgen kan leiden in de praktijk.
gravo