Evelien schreef:Daarom willen wij dus de familie een mail sturen.
Het is voor ons zelf ook lastig, hoe ga je er mee om? Er zijn periode waarin ik behoorlijk emotioneel ben. Maar sommige periode's gaat het uitstekend.
Wat dapper Evelien!! Heel veel sterkte ermee! Zelf hebben wij ook voor een mail gekozen omdat we beiden uit een 'big' family komen en we liever hadden dat onze broers/zussen het van ons hoorden ipv op straat o.i.d. En in een mail vond ik het makkelijker om uitleg te geven en onszelf te verwoorden zonder daarbij heel ons hebben en houwen op 'straat' te gooien zeg maar.
En achteraf zijn we er zo blij mee! Sommige broers/zussen wisten er al van doordat we er met hen over praten, maar anderen weer niet. En de één vindt het moeilijker om iets te laten horen (vanuit eigen onzekerheid) dan de ander, maar na die mail (en later meer mails, toen het definitief was en toen onze pleegdochter kwam) hebben we echt van iedereen reactie gehad, en iedereen op zijn/haar eigen manier. En dat heeft ons zoveel goeds gedaan!
Ik ben altijd zo bang geweest (en nog) om gesloten over te komen. Ik vond/vind het altijd moeilijk om mensen te benaderen waarvan ik het idee heb dat ze een (niet vervulde) kinderwens hebben. Je wilt meeleven, maar niet kwetsen, en je weet ook niet wat iemand prettig vindt. Vervolgens hoor je dan dat die mensen zich weleens eenzaam voelen omdat er niemand naar hun kinderwens vraagt. Toen wij onze uitslag kregen van de gyn was verschrikkelijk. Maar tegelijkertijd was ik zo bang voor het gevoel om buitengesloten te worden omdat niemand mij/ons zou durven benaderen hierover. En dat zorgde ervoor dat we er alles aan doen om juist open te zijn (op een natuurlijke manier gelukkig) terwijl we tegelijkertijd wel een lijn trekken in zaken die we privé vinden. Herkennen jullie dit? Dat heel vaak je eigen houding bepalend is voor hoe mensen je benaderen, zéker hierin? Dat kost soms bloed/zweet/tranen, maar wij voelen het uiteindelijk als een verrijking omdat de mensen ook meer om je heen staan (gevoelsmatig dan).
Wij zongen een keer met onze familie "beveel gerust uw wegen" en: "Geloofd zij God met diepst ontzag". Toen vloog het me allemaal zo aan, dat alles bestuurd wordt, ook ons verdriet. Maar dat er niets toevallig gebeurd, dat er een God bovenstaat, die het alles in Zijn hand houdt. Toen moest ik opeens zo huilen (en dat doe ik niet snel). Maar het voelde toch fijn, omdat m'n eigen familie erbij was en het stilzwijgend begreep. Die lieve, soms onhandige broers, die het zelf te kwaad krijgen en een dikke knipoog geven. Die lieve schoonzus die gewoon even dichtbij kwam zitten. En m'n lieve man, hand in hand.
Daarom vind ik psalm 139 altijd bijzonder: "Gij hebt wijl niets Uw oog weerhoudt, mijn ongevormde klomp beschouwd". Dat, toen ik nog niet eens zichtbaar was, de Heere al precies wist hoe mijn leven zou verlopen. Dat het niet perongeluk uit de hand gelopen is of zo.
En gekwetst worden? Dat wordt je toch wel door bepaalde mensen. Eerlijk gezegd probeer ik dat een beetje los te laten en vooral de goede bedoelingen te zien achter opmerkingen etc. Dan bedenk ik mezelf maar dat we in ieder geval kunnen praten met de mensen het dichtst bij ons.
Het lijkt me pijnlijk als de mensen dicht om je heen geen oog voor je hebben zoals ik een aantal keren lees. Zéker als er andere zwangerschappen zijn! Ik ging met m'n 2 zussen op de foto: zij allebei zwanger en ik niet. Dat vliegt je dan toch aan. Maar dan is het zo fijn als je ene zus datzelfde gevoel heeft en dat je dat kunt delen. Als ik sommige reacties lees hier, ga ik nog meer om m'n zus geven en haar waarderen in haar houding t.o.v. mij/ons.
Ik bedoel bovenstaande trouwens totaal niet opschepperig, bedenk me net dat het misschien wel zo overkomt: alsof ik het heerlijk heb getroffen. Dat heb ik gelukkig ook wel, maar dat wil niet zeggen dat het niet moeilijk hoeft te zijn. Maar nogmaals: ik merk als ik zelf wat meer open ben, anderen ook beter op me af durven stappen.
Op een of andere manier zit ik tegenwoordig vaker op RW omdat ik het fijn vind om herkenning te vinden en te lezen hoe mensen meeleven. Dank daarvoor!
En sterkte voor iedereen!!
en nu gaan ze daar extra opletten heb ik het idee maar dat moet ik gewoon naast me neer leggen.
