Daphne schreef:heel erg moe zijn maar niet kunnen slapen
Of juist heel veel slapen...
Ik slaap echt heel veel, pas eind van de middag/'s avonds begin ik een keer een beetje tot leven te komen. Het gaat alweer wat beterder, maar een aantal maanden geleden moest ik mezelf het bed uitslepen, had ik echt de douche nodig om wakker te worden en tegen de middag was ik eens 'klaar' en dan alweer je bed in willen. Ik slaap gerust 10uren op een nacht, en dan word ik bijna altijd nog wakker gemaakt.
Zo'n 3 jaar geleden was er sprake van een zich ontwikkelende depressie. Heb een tijdje hulp gehad, maar helaas heb ik daar nooit wat aan gehad, en hebben ze me weer weggestuurd; het had me wel voldoende geholpen
. Een half jaar ging het redelijk goed, en toen kwam het langzaam weer terug. Het werd steeds erger en heftiger. Maar ik durfde niet naar de huisarts, tot het eigenlijks niet meer kon en ik wel moest... bang zijn dat hij me niet geloven zou en zeggen; het valt allemaal wel mee. Na dik een halfjaar, aandringen ed. een afspraak gemaakt. Gelukkig nam de huisarts uitgebreid de tijd voor me terwijl de wachtkamer vol zat. En de reactie van de huisarts was, dat hij het al in de gaten had, gewacht had totdat ik erzelf mee kwam. En (eindelijk) deed ik dat.
De psych waar ik heen gestuurd werd stelde o.a. een depressie vast. Helaas werd ik overgeplaatst, toen was ik echt geneigd ermee te stoppen! Vond het een verschrikking! Deze psych heeft nog nooit over depressie gesproken. Wel over medicijnen, maar gelukkig tot nu toe nog gaat het nog zonder medicijnen. Nog altijd vind ik het erg moeilijk om om hulp te vragen, te vertellen wat er in mij omgaat ed. Vaak denk ik ach het valt wel mee, er zijn er zoveel die het nog moeilijker hebben. Vorige week ben ik helemaal geflipt, en nu gister (eindelijk) naar de psych gebeld om een gesprek... En dan nog heb ik het 'advies' van anderen nodig.
(Wat is het soms toch fijn dat rw bestaat 
) Wacht op een oproep om in therapie te gaan. Het liefst doe ik dat ook niet, maar ik weet dat ik het moet doen! Zo kan en wil ik niet verder.
Mijn ex-vriend begreep mij nooit, het was altijd je zult wel moe zijn, slaap maar lekker, morgen is het wel weer over. En ik ben best wel bang dat als ik nu weer een vriend zal krijgen, dat het een soort van last is. Ik denk dan heel snel, wie wil er nu een vriendin die depri is, af en toe flipt
ed? Terwijl ik het wel weer heel fijn zou vinden, soms er best een verlangen naar is,
iemand mis waar ik alles mee delen kan.
En net wat er gezegd werd, als je het zelf niet meemaakt/meegemaakt hebt dan weet je niet wat het is. Iedereen zit wel eens niet zo lekker in z'n vel, heeft het er wel eens over dat die zich depri voelt. Maar zelf vind ik het een vreselijk zwaar iets!
Iedereen die ermee temaken heeft of gehad heeft, veel sterkte
!
Wat de toekomst brengen moge........
