Binnenshuis mishandelen, buitenshuis hulpvaardig.

[Monica Jeu.gd]

Bij 'Opinie' hier op refoweb staat sinds vandaag het tweede artikel. Daarin staan de gevoelens verwoord die bij mijn jeugd horen. Ook hier komt weer overduidelijk naar voren dat ouders zich zo anders kunnen voordoen dan ze zich naar hun kinderen toe gedragen.

Voor de duidelijkheid wil ik hierbij doorgeven dat deze artikelen, die nu op refoweb staan, in samenwerking met iemand anders tot stand zijn gekomen. Dit is Walter. Hij kent mijn achtergrond. In het dagelijks leven is hij werkzaam als jeugdhulpverlener. Hij leest mee op dit forum en zal ook reacties plaatsen. We gebruiken dus samen deze account.

Als iemand een reactie wil geven op het tweede artikel, is dat prima.

Monica

[Monica Jeu.gd]

SmArtjan schreef:

Volgens mij moet je geweten wel erg ver dichtgeschroeid zijn als je dan nog zonder (innerlijk) bezwaar de Bijbel erbij durft te halen en je kinderen daarmee de les gaat lezen!! Wat voor beeld moet een kind wel niet krijgen van God als Hij vergeleken wordt met je vader die je van alles aandoet?

'Het vernielde Vaderbeeld’ wordt dit genoemd op een ander topic, namelijk: God haat zondaars, psalm 5. Helaas herken ik dit ook maar al te goed. Als de vergelijking ‘God de Vader – aardse vaders’ gemaakt wordt vind ik dat ontzettend moeilijk. Bijv. de berijmde psalmen:

Ps. 103 : 7 Geen vader sloeg met groter mededogen, Op teder kroost ooit zijn ontfermend’ ogen, enz.

Ps. 25 : 3 Denk aan ’t Vaderlijk meêdogen, HEER’, waarop ik biddend pleit; enz.

Ook in de onberijmde psalm 103 waar zelfs echt de vergelijking met aardse vaders gemaakt wordt door het woord ‘gelijk’ in vers 13: Gelijk zich een vader ontfermt over de kinderen, ontfermt Zich de HEERE over degenen die Hem vrezen.

Vanuit mijn eigen ervaringen zou ik eigenlijk helemaal geen vergelijking willen en kunnen maken met aardse vaders en God de Vader. Maar als bovenstaande dingen in de kerk of waar dan ook genoemd worden denk ik toch automatisch weer even aan m’n aardse vader. Zelfs ook bij dingen die genoemd worden over moeders heb ik dat. Bijv. ‘De Heere kan nog beter troosten dan dat een moeder dat kan’. Deze uitdrukking wordt in onze kerk nogal eens gebruikt. Maar ook als bijv. in de bijbel de moederliefde van dieren genoemd wordt. Bijv. Matth. 23 : 37 ‘….. gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugels;…… enz’ . In sommige gevallen zijn zelfs de dieren ons nog een voorbeeld.

Ik bedoel er maar mee te zeggen dat het ontzettend moeilijk is om hier een weg in te vinden als je ouders dus absoluut het tegenovergestelde zijn geweest van bovenstaande voorbeelden. Hoe je dan die vergelijkingen moet zien als kind van zulke ouders.

[Monica Jeu.gd]

Elvira schreef:

... Ik wil hier alleen nog even zeggen, dat mensen die zulke nare dingen doen, naar mijn mening, een bepaalde stoornis hebben, dat ze 'psychisch ziek' zijn. Daarmee wil ik hun daden niet rechtvaardigen, ik zeg alleen dat ik denk dat ze het niet 'bewust' doen.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat mensen deze dingen WEL bewust, met hun volle verstand doen. Het past gewoon niet in mijn mensbeeld...

Volgens mij moeten we hier onderscheid maken tussen het feit dat iemand lijdt aan een psychische stoornis (al dan niet gediagnosticeerd) en het feit dat iemand zijn of haar kinderen mishandelt. Het eerste is uiteraard niet bewust, iemand zal nooit bewust kiezen om een psychische stoornis te krijgen. Wat echter wel bewust kan zijn, dat zijn bepaalde gedragingen die bij een psychische stoornis horen. Bij sommige psychische stoornissen hoort juist deze bewuste tweespalt in het gedrag. Iemand die zo is, blijft wel verantwoordelijk voor zijn gedrag. Dus ook als buitenshuis bewust de schone schijn opgehouden wordt, terwijl binnenshuis dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik lees dat dit niet in jouw mensbeeld past, Elvira. Maar wat voor mensbeeld hebben kinderen van zulke ouders?

Walter

[elvira (gast)]

@Walter: Je hebt gelijk, bij sommige aandoeningen zien we die merkwaardige tweespalt in gedrag... precies daarop doel ik ook: die mensen hebben (mijns inziens) een bepaalde aandoening en gedragen zich dan ook niet volledig 'bewust' zo...
Overigens vind ik wel, zoals ik Monica ook al mailde, dat deze mensen een bepaalde verantwoordelijkheid hebben: de meeste mensen hebben (tenminste achteraf) wel degelijk een zeker besef dat ze iets heel erg fout gedaan hebben... naar mijn mening hebben die mensen op zijn minst de verantwoordelijkheid, hiervoor zelf hulp te zoeken. (helaas gebeurt dit niet zoveel, omdat ze toch bang zijn voor de gevolgen... betekent dat, dat het daarmee een bewust proces is? Geen idee...)
In hoeverre iemand BEWUST bepaald gedrag vertoont, is in feite een filosofische vraag, waar we (waarschijnlijk) geen volledig duidelijk antwoord op zullen krijgen.

[Monica Jeu.gd]

Het mensbeeld van kinderen van zulke ouders: Ik vertrouwde andere mensen niet. Zeker geen volwassenen. Je bent altijd op je hoede en wantrouwend bij anderen die het wel goed bedoelen. Want.... van de volwassenen die het dichtst bij je staan (je ouders) leer je dat volwassenen 'leuk' kunnen doen maar ook kunnen veranderen in monsters die je pijn doen. Dat is het voorbeeld wat je als kind ziet, het voorbeeld van je ouders. En dat vormt dus ook je mensbeeld.

[Monica Jeu.gd]

@Riska: ik ben het helemaal met je eens... en begrijpen (als mens) kan ik het ook niet. Ik kan er met mijn verstand ook niet bij.

Als psychotherapeut echter wel: Heeft met controle over vroegere angsten te maken.. ik mag hier niet teveel over uitweiden. Pb als je meer wilt weten.

Elvira, ik heb de discussie tussen jou en Monica gevolgd, ook via de pb's. Bewust heb ik hierboven één van jou eerste reacties geciteerd. Is het niet verstandiger om je op refoweb meer als 'mens' te presenteren i.p.v. als 'psychotherapeut'? Ik merk dat je helemaal gaat voor je vak, maar is niet juist de 'menselijkheid' het beste wat je kunt bieden aan mensen die hun pijnlijke ervaringen beschrijven?

Walter

[elvira (gast)]

@Walter: Ja, daar heb je gelijk in. Ik heb hier maar weer eens geleerd, dat het via internet heel moeilijk is, iemands reactie in te schatten, en dat je dus heel snel dingen kunt zeggen, die op iemand niet zo overkomen als je ze had bedoeld...

[Riska]

Ik denk ook, dat het 'als mens' reageren veel meer impact heeft.
Dan kan er best eens misgekleund worden, maar toch...

[Monica Jeu.gd]

Elvira, jouw laatste reactie vind ik dus menselijk.
Riska, impact op wie?

Walter

[Riska]

Elvira, jouw laatste reactie vind ik dus menselijk.
Riska, impact op wie?

Walter

Impact op de mensen die het aangaat.
Wanneer ik mijn gevoel laat spreken naar bv. Monica, die dit topic gestart heeft, denk ik dat het meer indruk maakt als ik vanuit mijn hart spreek, dan dat er therapeutisch gesproken wordt.
Zelf heb ik tenminste die ervaring wel. Soms kunnen de dingen (psycho)therapeutisch verklaard worden, maar heb je het gevoel: "ja, zal wel". Maar als iemand gewoon uit zijn hart spreekt en zegt: ik snap ook niet waarom het gebeurt, ik snap wel dat het voor jou superrot is (ik noem nou maar wat) dat dat impact heeft - indruk maakt en je het met je meedraagt.
Van mij mag je de pb-wisseling tussen mij en Monica lezen, dan snap je denk ik wel wat ik bedoel en hoe ik erin sta.

Dit is wat mij aangaat overigens geen enkele aanklacht tegen Elvira, dus ik hoop ook niet dat je dat eruit op zou maken Elvira!!!

[elvira (gast)]

nee, hoor!

[Monica Jeu.gd]

'Ouders met een psychische stoornis (al dan niet officieel vastgesteld) proberen soms de aandacht van zichzelf af te leiden. Ze sloven zich bijvoorbeeld uit voor hulpbehoevende mensen in de gemeente. Niemand heeft in de gaten hoe wreed zulke voor het oog hulpvaardige mensen voor hun eigen kinderen kunnen zijn.'

Bovenstaande zinnen komen uit het opiniestuk: 'Achter gesloten deuren - kindermishandeling in een reformatorisch gezin' dat hier op RW is geplaatst. Mijn ervaringen zijn in dit opiniestuk beschreven. Ik weet dus wat het is om zulke ouders te hebben als in de aangehaalde zinnen staat. Zijn er anderen die dit herkennen? Of is er iemand die hierop wil reageren?

Zoals ik hierboven nog even aangehaald heb is dit topic bedoeld voor allerlei reacties. Dat kunnen dus 'menselijke' reacties zijn maar ook andere. Ik bedoel: de één heeft nou eenmaal meer inlevingsvermogen dan de ander. Daar heb ik ook wel begrip voor. En als iemand zelf soortgelijke dingen meegemaakt heeft merk je zoiets ook aan reacties, je spreekt dan 'uit ervaring' in plaats van 'erover'.

Riska schreef:

Impact op de mensen die het aangaat.
Wanneer ik mijn gevoel laat spreken naar bv. Monica, die dit topic gestart heeft, denk ik dat het meer indruk maakt als ik vanuit mijn hart spreek, dan dat er therapeutisch gesproken wordt.
Zelf heb ik tenminste die ervaring wel. Soms kunnen de dingen (psycho)therapeutisch verklaard worden, maar heb je het gevoel: "ja, zal wel". Maar als iemand gewoon uit zijn hart spreekt en zegt: ik snap ook niet waarom het gebeurt, ik snap wel dat het voor jou superrot is (ik noem nou maar wat) dat dat impact heeft - indruk maakt en je het met je meedraagt.
Van mij mag je de pb-wisseling tussen mij en Monica lezen, dan snap je denk ik wel wat ik bedoel en hoe ik erin sta.

Daar ben ik het helemaal mee eens. En ja hoor Walter heeft onze pb-wisseling ook gelezen.

[Monica Jeu.gd]

Heel moeilijk altijd zulke situaties. Een kind staat er altijd zo machteloos in. Ik herken er zelf ook iets van.
Ik kan ook niet geloven dat ouders zulke dingen expres doen. Ze moeten wel iets hebben meegemaakt of een stoornis hebben. Niet dat dat hun gedrag rechtvaardigd maar dat maakt het dubbel moeilijk om er mee om te gaan merk ik heel sterk nu ik in behandeling ben.

Ri@nne, ik was deze topic nog eens aan het doorlezen en las jou reactie. Ik heb er nog niet op gereageerd realiseer ik me nu. Je zegt dat je er zelf ook iets van herkent. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat je precies herkent?

Ook ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe de ‘buitenwereld’ deze mensen(die binnenshuis mishandelen en buitenshuis hulpvaardig kunnen zijn) ziet en ook óf ze ze zien. Zijn er mensen die bij sommige situaties toch wel eens denken: hier klopt iets niet? Maar daar de vinger niet op kunnen leggen?

[meboy]

Hoi Monica,

Volgens mij heb je het verhaal met een heel duidelijk doel geschreven. Je vindt het belangrijk dat we het weten en dat we het lezen. Dat heb ik daarom ook woord voor woord gedaan.

Ik wil je bedanken voor je 2 opiniestukken. Ik ben zelf leraar op een speciaal basisonderwijsschool. En ik lees in jouw verhaal kinderen terug. Het zal helpen om door te zetten in het "ondanks-alles-doorzetten-van-positieve-aandacht" ongeacht welke reactie een kind terug geeft.

[Omega]

Monica schreef:

Vanuit mijn eigen ervaring weet ik nu dat ouders wel bewust mensen misleiden. Als ik thuis alleen met mijn ouders was moest ik altijd op m'n hoede zijn. Alléén met hen zijn betekende gevaar. Alléén met hen zijn betekende dat ze om het minste of geringste als een wild dier op je af konden vliegen om je in elkaar te slaan. Alléén met hen zijn betekende onzekerheid, ik wist nooit wanneer ik het goed deed. Ze konden opeens in woede uitbarsten. Nou ja zo zou ik nog wel even door kunnen gaan.

Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het mogelijk is dat dit soort mensen a. bestaan, b. ongehinderd hun gang kunnen gaan (al dan niet gesanctioneerd door hun kerkelijke omgeving). Misschien is het antwoord op deze vraag wel dezelfde als op de vraag waarom er in de vernietigingskampen van de Nazi's zoveel mensen vermoord konden worden. In beide gevallen gaat het om doorgeslagen, beestachtig gedrag wat op geen enkele wijze gerelativeerd kan/mag worden.