Johanbaartman schreef:parsifal schreef:Johanbaartman schreef:De diepgang in het geloof van de 17e eeuw versus het aannemingsgehalte van de 21e.
Een opmerking: de diepgang in het geloof van de mensen uit de 17e eeuw, van wie de bekeringsgeschiedenis bewaard is gebleven, is vaak groter dan dat van de meeste kerkmensen in de 21e eeuw.
Waar zou dit nu in zitten. God zegt in zn Woord dat Hij onveranderlijk is.[/quote]
Dat klopt: God IS onveranderlijk !!
Maar de manier waarop mensen tot verandering komen verschilt gelukkig en dat zou òòk wel eens te maken kùnnen hebben met de tijd waarin die mensen leven. De 21e eeuw IS nu eenmaal ànders als de 17e. Je kunt ook geen "eisen" opstellen waaraan mensen moeten voldoen om als "bekeerd" door het leven te kunnen gaan, want bekering is een zaak tussen het individu en de Heere. Wel zullen mensen die de Heere kennen dingen gezamenlijk hebben. Ik denk dat ze zullen zeggen dat ze uit 100% genade behouden zijn ( www.voda.come2me.nl zie onder "100% genade" )
Persoonlijk heb ik nìets met bekeringsgeschiedenissen. Ze hebben het grootste deel van mijn leven een blok op mijn ziel gelegd: ik ben me er altijd bewust van geweest dat ik NOOIT aan de vroomheid en geloofsprestaties van de beschreven personen zou kunnen voldoen. Natuurlijk waren die verhalen zo niet bedoeld, maar ze hadden een onvoorstelbaar verlammend effect op mij en ik voelde ze alleen maar als eisen die aan mij werden gesteld.
De Heere stelt geen eisen aan ons. Wij mogen komen zoals we ZIJN inclusief AL onze ballast, zonde, pijn en angst en exclusief ALLES van wat we menen te moeten bezitten. Wij worden zalig uit 100% genade en verder uit NIETS ! En àls ik me al eens zondig of dankbaar of verlost voel dan is dat als GEVOLG van dàtgene wat de Heere Zelf in mijn hart heeft gewerkt want: gevoel van zonde/schuld/dankbaarheid/verlossing zijn geen vruchten van mìjn akker...
Bekeringsverhalen zijn gelukkig geen vereiste voor het vormen van geestelijk leven. Wat wel een voorwaarde voor een persoonlijke relatie met de Heere is: ruimte voor individuele geloofsbeleving, en dat wordt lastig als je teveel kijkt naar bekeringsgeschiedenissen. Die verhalen zijn vaak heel erg mooi, maar hebben voor mensen als ìk meer nadelen als voordelen.
Wat is diepgang ? Zou God met een bekeerd iemand uit de 17e eeuw uit zo'n "diep" bekeringsverhaal blijer geweest zijn als met iemand die zich in de 21e eeuw tijdens een Pinksterappèl bekeert ? Denken we vaak niet dat "diepgang" nu ECHT een kenmerk van het ware is ?
De "diepgang" van mijn bekeringsverhaal voegt NIETS toe aan mijn zaligheid. De Heere Jezus voegt ALLES en voor 100% tòe aan datgene wat nodig was om mij te behouden ! Ik wordt zalig uit 100% genade en verder uit NIETS !
God is Onveranderlijk, maar mensen bekeren is Zìjn werk. De vòrm waarin HIJ een mens bekeert mag Hìj bepalen, die hoeven wij Hem niet voor te schrijven. Zou het een idee zijn om mensen zoals ik (beetje allergisch voor bekeringsverhalen) te omringen met levend getuigenis; met persoonlijk uitgesproken ervaringen waaruit blijkt wàt de liefde van de Heere Jezus met een mens kan doen en hoe Zijn liefde het hardste hart kan verbreken ? Ik denk persoonlijk dat een "life" uitgesproken getuigenis zeer krachtig is..
Wie er begint en Wie er voleindigt in ons leven beschrijft Paulus heel treffend in dit vers uit Filippenzen 1:6
"Vertrouwende ditzelve, dat Hij, die in u een goed werk begonnen heeft, dat voleindigen zal tot op den dag van Jezus Christus"
Dat is een tekst waar ik vaak troost uit krijg. En persoonlijk heb ik er meer aan dan een of andere bijzondere geschiedenis, hoewel ik me goed kan indenken dat iemand anders uit zo'n geschiedenis weer veel kracht put. Mensen zijn niet gelijk. Daar zijn ze ook individu voor. Met ìeder een èigen en verschillend Godsbèèld. Maar met 1 onveranderlijke God.
