Raido schreef:Maar hoe zie je dat dan concreet. Roept God?
Ja, lees je Bijbel maar en zie hoe Hij je roept.
Als ik Denkertje goed begrijp, dan weet hij dat ook wel, dat is nl. één kant van de zaak. Natuurlijk geeft de Bijbel aan Wie God is en wat Hij voor ons wil zijn. Dat neemt niet de verlegenheis weg die er is als wij moeten proberen te omschrijven hoe dat gaat in ons persoonlijk leven. maak ik mezelf niet wat wijs als ik zeg dat God me tot iets roept?
Hebreeën 11 - het beroemde hoofdstuk over wat geloof in mensen doet begint met de woorden:
"Het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt en het bewijs der dingen die men niet ziet"
En dan komt de hele reeks getuigen: Door het geloof heeft... Abel, Henoch, Noach, Abraham etc.
Hoe wil je aan anderen vertellen dat je "zeker weet" terwijl je niets ziet?
Hoe wil je aan anderen duidelijk maken dat de hoop die in jou leeft ooit vervuld zal worden? Omdat je gelooft in de Opstanding? Die hoop, dat alles ten goede keert, dwars tegen ander weten, dwars tegen de ervaringen in?
De vraag van Denkertje herken ik. Hoe leg je in vredesnaam uit wat je gelooft als er geen bewijzen zijn dat er een leven na dit leven is? Niemand is nog teruggekeerd uit de dood, behalve de Heer en maak dat ook maar duidelijk aan een ander.
Niet met Bijbelteksten - dat is voor ongelovigen een boek als zovele, of erger nog, waar oorlogen vandaan komen, want die waarheid moet te vuur en te zwaard verdedigd worden - het zal met eigen ervaringen moeten. Bijbelteksten citeren is geen optie. Dan lijkt het een uit-het-hoofd-geleerd lesje. Er moet iets doorschemeren van het doorleefd hebben van die teksten, van het je eigen gemaakt hebben.
Ik denk persoonlijk dat iets stotterend of stamelend zeggen tegen de ander die ernaar vraagt,méér doet dan die ander antwoorden met Bijbelteksten of geloofsbelijdenissen of cathecheses.
terwijl het voor mij een soort van mystiek spirituele geloofsbeleving is die je niet moet ervaren maar die je mag ervaren..
