lichamelijke klachten na psychische problemen.

[suus_]

bij mezelf heb ik ook stert ervaren dat lichamelijke klachten voort komen uit psychische klachten.
(..)want de enrgie die je psychisch gebruikt kan je lichamelijk niet meer gebruiken, en ander som.

ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar misschien een stukje herkenning.

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer even. Ik herken er wel wat in ja. Heb er nooit zo over naged8, maar het klinkt eigenlijk best logisch. Andersom natuurlijk ook, dat wanneer je je lichamelijk niet goed voelt dat weer werkt op hoe je je voelt qua psyche...

Dank je wel voor het berichtje iig, weet niet voor wie het bedoeld was of gwoon algemeen, maar herken er wel het één en ander uit.

Ps. ik hoef fdaag maar een halve dag werken omdat het gister echt niet lekker ging.. Dus nu hebben ze een noodkr8 opgeroepen ofzo. Wel vervelend, maar ze waren gelukkig niet boos. (Daar ben ik dan altijd zo bang voor.. :S :S..) Vanaaf moet ik wel werken, maar niet zo lang.

groetjes

fijn om te horen!!

en als je het zelf ook aan geeft krijg je echt begrip. zelf zag ik daar eerst ook hel ereg tegen op. ik kon echt alles op mijn werk (zwaar werk) maar op een gegeven moment kon ik echt niet meer tillen 20 kilo was lood en lood zwaar ik kon allen nog maar thee en koffie vullen (vakkken vuller) en ik kreeg zo enorm veel begrip! alleen mijn gevoel kon er nog niet zo heel goed bij.

kop op meid!

[Airke]

Ik vind het mega vreselijk ongelofelijk verschrikkelijk eng, maar ik heb gedaan wat jij (en anderen ook) zeiden. Ik heb de berichtjes in een bestandje gezet en het daarnet naar mn therapeute gestuurd. Ik weet niet of ze ze nog leest, want ik moet om 10.00u bij haar zijn..

Echt goed om dit te lezen. Enorm dapper van je

[Bett]

bij mezelf heb ik ook stert ervaren dat lichamelijke klachten voort komen uit psychische klachten.

doordat ik psychisch nouck-out was (achter af gesproken) voelde ik me lichamelijk erg moe worden, het begon met wat minder hart kunnen per dag tot enorm veel slapen per dag. maar die slaap nam ik niet dus had ik vel enrgie nodig. en om aan enrgie te komen begon ik veel te eten. eigelijk een soort conpenseren.

nu ik psychisch er weer boven op ben en lichamelijk aan het herstellen merk ik dat als ik wat te weinig geslapen heb begin te eten. het gaat heel ongemerkt. tot dat ik denk, he suus volgens mij heb je gewoon wat meer slaap nodig.

maar je komt pas aan rust toe als je het echt wil. ik ben heel lang door blijven gaan, wat ik nu moet bekopen. maar allerlei lichamelijke tekenen (ziekte enz) geven aan dat je eigelijk lichamelijk veel te ver gaat en rust nodig hebt. en misschien kom je er dan ook wel achter dat het iets psychisch is. want de enrgie die je psychisch gebruikt kan je lichamelijk niet meer gebruiken, en ander som.

ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar misschien een stukje herkenning.

Ik herken je verhaal wel; Suus. Alleen ligt het niet aan 'slaapgebrek'. (zie beginverhaal..) Daarbij stel ik 'gewoon' te hoge eisen aan me zelf; op mn werk enzo. Dat kwam uit de eerste gesprekken. En daardoor loop ik continu op mn tenen. Heb ook wel een verantwoordelijke job. En dan hoeft er (privé) maar iets te gebeuren en je stort in. En dan krijg je lichamelijk klachten. Ook slaapgebrek... want ik slaap bijv. heel slecht in; word vervolgens veel wakker; droom veel en tegen de ochtend slaap ik pas heel diep. Gaat de wekker, ben ik nog moe! en dan ben je futloos. Ik ga overdag niet slapen; want dan draai je het om. Ik probeer toch redelijk op dezelfde tijden naar bed te gaan; zodat het lichaam regelmaat heeft. Maar de lich. klachten (de diaree ) die verdwijnen nog niet. Heb veel spanning in m'n lichaam en hoop die middels gesprekken kwijt te raken.
Girliegirl, ik heb alleen nog maar intake gesprekken gehad. Ik hoop dat de 'echte' in september/oktober starten. wil niet te lang meer wachten, want het is zo frustrerend voor je zelf.
En hoe is het met jou?

[girliegirl]

Heeeee,

Wat supergoed om jullie berichtjes te lezen!! Zooo motiverend:) Het is dan ook echt enorm moeilijk voor me.. Éen stap is gezet: het mijn therapeute emailen en het er vervolgens over hebben. (Ze had ze wel op tijd gelezen)..

Maar het moeilijkst komt nog: het mn ouders en zusje vertellen.. dat vind ik echt zoooooooo erg!! Ik wou dat het niet hoefde, dat ik gewoon een bordje op mn voorhoofd kon hangen met de letters: "ik ben niet thuis." En dat niemand zich zorgen om mij maakte en het gewoon goed ging..
Maja.. helaas.. De realiteit is soms hard..

Jullie zijn natuurlijk benieuwd hoe het nu gegaan is? Ik zal het vertellen. Mn therapeute had ze dus gelezen, al een hele opluchting op zich want daardoor was ze helemaal op de hoogte en heel begripvol. Ze zei dat het eigenlijk heel logisch was omdat ik mezelf ook wel een hele moeilijke taak had gegeven door zo in mn uppie mn problemen te proberen op te lossen. Ik had een half jaar lang volgehouden en écht heel erg getryd om goed te blijven eten en er niet meer zo mee bezig te zijn. Maar het was me niet gelukt om van die angst af te komen.. En dan houd je het wel eten maar met angst niet lang vol.. Ik heb het toch nog een half jaar volgehouden, maar nu is het misgegaan.. Ze zei dat mn ouders wel zullen zien dat ik ben afgevallen als ze terugkomen en dan al wel een vermoeden hebben. (Was helemaal verbaasd dat zij kon zien dat ik was afgevallen, maar okeey!) Dus dan kan ik het dan maar beter ook gewoon vertellen. Daar heeft ze ckr gelijk in, al1 het is zooo moeilijk.. Ik heb de neiging om het te verzwijgen om hun niet te belasten, en het zelf op te lossen zodat ze het niet merken. Maar dat heb ik al te lang geprobeert.. Het lukt egt ff nie meer.. Mijn therapeute gaat niet over het behandelplan, maar ze zegt wel dat ze vindt dat 1x in de week te weinig is. Maandag moet ik dus alweer naar haar toe, en dan later die week miss nog een x. En ze had het over één of andere kliniek voor eetstoornissen.. Sjit zeg, wat heavy allemaal.. Aan de ene kant wil ik er dolgraag vanaf, maar al1 als mn angst weg is.. Dus ik wil wel graag aan mn angst werken, daarna volgt de rest dan hopelijk ook... En met de dok hadden we pas weer een afspraak in september, maar toen ik vanmorgen klaar was zag ik haar gelijk doorlopen naar het deel waar de dokter zit, dus..? Ik weet niet wat ze gaat doen, maar ze was heel serieus en ook wel bezorgd. Ze zei dat ik rustig moes doen op mn werk en me ans maar btr kon ziek melden, en dat ik wel moet blijven eten, dan maar wat minder en vaker op de dag. En áls het echt niet lukt iig blijven drinken..

Nou, dat was het. Voel me opgelucht dat zij het nu weet en me echt probeert te helpen, maar ben ook heel bang voor de confrontatie met mijn ouders en zusje, en de rest van de familie, kennissen... Het voelt echt alsof ik het verknalt heb, voel me zo teleurgesteld in mezelf.. Ik doe mn best het niet moeilijker te maken voor mezelf dan het al is, maar das heel moeilijk omdat ik mezelf zo moeilijk kan accepteren lijkt het wel..

Naja, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte. Mijn verhaal is wel erg warrig, maar zo voel ik me ook..

Als jullie willen, wil je dan plies iets in mn gastenboek zetten op mn eigen site? Dat kan me zo enorm motiveren als ik het egt ff heel erg moeilijk heb.. M<ijn site is: http://young_beauties.mysites.nl

Zie maar, iig super bedankt voor de lieve woorden, het helpt me om door te gaan.

Liefs, girliegirl

[MrSokkie]

Hee girlie,

Ik ben echt erg opgelucht dat het zo goed is gegaan bij je therapeut. Ik ben ook erg blij dat het lijkt alsof je intensievere hulp krijgt. Lijkt me een stap in de goede richting.

Wat je eens zou moeten bedenken... Je maakt je zo druk om wat andere mensen niet van je kunnen denken, en omdat je zo negatief over jezelf denkt, denk je dat andere mensen dat ook wel zullen denken. Stel je eens voor dat er helemaal niks met jou aan de hand is, en dat je zus/broer/neef/nicht/vriendin, whatever ineens tegen je zou vertellen dat ze de problemen heeft die jij hebt. Hoe zou jij dan reageren? Bezorgd? Lijkt me logisch, Boosheid omdat hij/zij er niet veel eerder mee is gekomen, Frustratie omdat je weet dat jij uiteindelijk het probleem niet voor die ander kan oplossen? Lijken me allemaal emoties die je zou ervaren en waarschijnlijk mis ik er nog wel een hoop. Maar ik weet zeker dat na een eerste stortvloed van emoties liefde voor die ander er bovenuit zou komen.

Als jij dat voor een ander zou voelen, is het dan zo moeilijk voor te stellen dat anderen dat voor jou zouden voelen?

Maar goed, hartstikke goed bezig!

[girliegirl]

Hee girlie,

Ik ben echt erg opgelucht dat het zo goed is gegaan bij je therapeut. Ik ben ook erg blij dat het lijkt alsof je intensievere hulp krijgt. Lijkt me een stap in de goede richting.

Wat je eens zou moeten bedenken... Je maakt je zo druk om wat andere mensen niet van je kunnen denken, en omdat je zo negatief over jezelf denkt, denk je dat andere mensen dat ook wel zullen denken. (..)

Maar goed, hartstikke goed bezig!

Dank je wel. Mrrw.. jij vindt intensievere hulp een opluchting? Njah, ik aan de ene kant miss ook wel, maar aan de andere kant weer niet. Maar ik vind het zo raar dat het nu zo gaat, I mean, ik weet nu achteraf wel dat ik anorexia hád hoewel ik daar af n toe soms nog wel aan twijfel. (en had ik op dat moment al helemaal niet door maar nu achteraf weet ik wel dat dok gelijk had, denk ik.. )
maar dat ik het nú nog steeds zou hebben..?? Nee, dat vind ik vreemd. Ik dacht dat ik eraf was (hoewel ik het nog steeds raar voor te stellen vind dat ik het echt had.) Maar ik weet opzich wel dat ik het hád, maar nu niet meer, hoewel de angst er nog wel zit.. maar Fdaar ook dat ik het lastig vind om nu 'intensive hulp' te krijgen. Ik vind het eigenlijk totaal niet nodig. Okeey, ik zie ook wel dat het niet egt lekker gaat, maar ik heb het id dat het niet zo erg is.. Dat het nu niet zo ernstig is als toen, ís het ook niet want toen woog ik vééél minder..

Pff.. volgens mij kom ik nu echt heel warrig over.. Maar het is ook allemaal zo ingewikkeld en zo moeilijk, mijn koppie kan het niet meer verwerken allemaal..

[MrSokkie]

Het ging er mij maar om dat je er niet meer helemaal in je eentje mee rondloopt, en dat je de mensen die je hulp kunnen geven niet meer halve waarheden vertelt. Dat was een hele opluchting voor mij.

[suus_]

bij mezelf heb ik ook stert ervaren dat lichamelijke klachten voort komen uit psychische klachten.

doordat ik psychisch nouck-out was (achter af gesproken) voelde ik me lichamelijk erg moe worden, het begon met wat minder hart kunnen per dag tot enorm veel slapen per dag. maar die slaap nam ik niet dus had ik vel enrgie nodig. en om aan enrgie te komen begon ik veel te eten. eigelijk een soort conpenseren.

nu ik psychisch er weer boven op ben en lichamelijk aan het herstellen merk ik dat als ik wat te weinig geslapen heb begin te eten. het gaat heel ongemerkt. tot dat ik denk, he suus volgens mij heb je gewoon wat meer slaap nodig.

maar je komt pas aan rust toe als je het echt wil. ik ben heel lang door blijven gaan, wat ik nu moet bekopen. maar allerlei lichamelijke tekenen (ziekte enz) geven aan dat je eigelijk lichamelijk veel te ver gaat en rust nodig hebt. en misschien kom je er dan ook wel achter dat het iets psychisch is. want de enrgie die je psychisch gebruikt kan je lichamelijk niet meer gebruiken, en ander som.

ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar misschien een stukje herkenning.

Ik herken je verhaal wel; Suus. Alleen ligt het niet aan 'slaapgebrek'. (zie beginverhaal..) Daarbij stel ik 'gewoon' te hoge eisen aan me zelf; op mn werk enzo. Dat kwam uit de eerste gesprekken. En daardoor loop ik continu op mn tenen. Heb ook wel een verantwoordelijke job. En dan hoeft er (privé) maar iets te gebeuren en je stort in. En dan krijg je lichamelijk klachten. Ook slaapgebrek... want ik slaap bijv. heel slecht in; word vervolgens veel wakker; droom veel en tegen de ochtend slaap ik pas heel diep. Gaat de wekker, ben ik nog moe! en dan ben je futloos. Ik ga overdag niet slapen; want dan draai je het om. Ik probeer toch redelijk op dezelfde tijden naar bed te gaan; zodat het lichaam regelmaat heeft. Maar de lich. klachten (de diaree ) die verdwijnen nog niet. Heb veel spanning in m'n lichaam en hoop die middels gesprekken kwijt te raken.
Girliegirl, ik heb alleen nog maar intake gesprekken gehad. Ik hoop dat de 'echte' in september/oktober starten. wil niet te lang meer wachten, want het is zo frustrerend voor je zelf.
En hoe is het met jou?

idd..kan me helemaal voorstellen dat er prive niets meer hoef te gebeuren. zowie zo vond ik dat in de eerste periode al enorm energie vreten. je hoofd is met allerlei andere dingen bezig en je kan niet meer normaal reageren op anderen. op mijn stage was ik pedagochisch tegen de kinderen (werd steeds prikkelbaarder hoor) maar thuis kon ik gewoon niet meer normaal iets tegen mij andere broertje en zusjes zeggen.

van dat slapen herken ik ook ja. tegen de ochtend ontzettend vast slapen en echt ontzettend moeite doen als de wekker af gaat om jezelf er uit te slapen.

toch zou ik je willen aanraden om als je smiddags de tijd heb toch maar even te gaan liggen, al is het maar 20 minuten (!). ik snap jouw beweeg redenen ook waarom je het juist niet doet (zo dacht ik er ook over) maar anders is de volgende reactie heel groot: niet uitgeslapen -> breekt op en na verloop van tijd ben je echt moe en kappot -> je steld hoge eisen aan je zelf (vreed enorm veel energie -> word steeds moeier, maar je word niet opgeladen door de slaap omdat je slecht slaapt -> kan steeds minder hebebn, erg prikkelbaar -> prive kan je niets meer hebben (zie je al hoever je energie terug loopt? de volgende fase is namelijk dat je op je werk ook niet meer functioneerd.

vergelijk het maar met je mobiel een beetje. als je hem veel gebruikt moet je hem sneller opladen dat dat je hem weinig gebruikt. vergeet je hem op te laden oet hij het gewoon niet. en als je te lang wacht met opladen heb je kans dat hij het helemaal niet doet of veel langer de tijd nodig heeft om opte laden.

en juist dat laatste gun ik je niet. natuurlijk gun je niemand dit, maar helaas heb ik moeten ervaren: hoelanger je door gaat hoe langer je de tijd nodig hebt om weer te kunen functioneren in de maatschappij.

binnen een week verbruik je meer enrgie dan dat je opbouwd. vooral na de periode dat ik echt totaal 3 weken heb plat gelegen en daarna nog eens 5 weken van hangen op je bed omdat je te moe bent voor alles. kon ik eindelijk weer wat. tja..ik met mijn domme hoofd meteen alles weer verbruikt, dat was 1 week, ik had wel weer 3 weken nodig om bij te komen.

ik zou zeggen: neem de rust die je pakken kan. maar ik weet ook meteen voor je gevioel kan het nog niet. nog te veel dingen doen, nog dit nog dat, het gaat nog allemaal en dan doe je dat ook.

heel veel sterkte meid!!

[suus_]

ha girliegirl,

je bent een dapper alleen strijdertje!

ik kan me voorstellen dat je er tegen op ziet om het tegen je ouders te zeggen. vandaar ook dapper alleen strijdertje. je bent zelf al enorm ver gekomen maar nu is de tijd aangebroken dat het echt niet meer gaat.

voor je gevoel is het allemaal nog zo heel gek. ik heb die periode ook meegemaakt als een beetje aan je voorbij trekken en zo ineens komt alles er uit waar je misschien wel jaren alleen mee bezig bent geweest. voor mij was het een hele opluchting om het met anderen te kunnen delen.

fijn dat de gesprekken jouw verder gaan helpen. je hebt heel veel moed nodig om het aan je ouders te vertellen. maar haak er meteen op in als ze wat aan je merken/zien. het lucht enorm op.

kop op meid! je dapperheid heb je de afgelopen periode al bewezen..dit gaat je ook lukken!!!

[girliegirl]

ha girliegirl,

je bent een dapper alleen strijdertje!

ik kan me voorstellen dat je er tegen op ziet om het tegen je ouders te zeggen. vandaar ook dapper alleen strijdertje. je bent zelf al enorm ver gekomen maar nu is de tijd aangebroken dat het echt niet meer gaat.

voor je gevoel is het allemaal nog zo heel gek. ik heb die periode ook meegemaakt als een beetje aan je voorbij trekken en zo ineens komt alles er uit waar je misschien wel jaren alleen mee bezig bent geweest. voor mij was het een hele opluchting om het met anderen te kunnen delen.

fijn dat de gesprekken jouw verder gaan helpen. je hebt heel veel moed nodig om het aan je ouders te vertellen. maar haak er meteen op in als ze wat aan je merken/zien. het lucht enorm op.

kop op meid! je dapperheid heb je de afgelopen periode al bewezen..dit gaat je ook lukken!!!

Ahh.. wat super lief dit..!! Doet me zo goed dat jullie zulke dings zeggen! Dat pept me weer een beetje op:) Ik heb helemaal niet het gevoel dapper te zijn, maar als jullie zeggen dat het wel dapper is doet dat me wel heel goed..

Maar suus, ik weet niet wat jij denkt, maar mijn ouders wisten het wel, vorig jaar ging het niet goed. Maar zij weten niet dat het nu weer zo enorm moeilijk voor me is, dat het eig gwoon niet meer gaat.. En ik heb zo erg het id dat ik niet hard genoeg gevochten heb, niet genoeg mijn best heb gedaan..

Ps. ook in dit topic wil ik ff degenen thnxen die een berichtje op mijn site gezet hebben! (http://young_beauties.mysites.nl) Het odet me heel erg goed..

[girliegirl]

Heee iedereen,

Thnx dat jullie allemaal zo meeleven.. Echt waar bedankt:) Ik heb mijn ouders het verteld. Dat het niet goed gaat. Ik d8 dat ze heel erg zouden schrikken, en boos zouden worden omdat ik het niet goed genoeg had volgehouden, maar ze zeiden dat ze het eigenlijk al heel lang door hadden.. Eerder dan ik zelf.. Vreemd eigenlijk! Ik denk dat het niet goed tot mij doordringt ofzo?

Anyway, het is een opluchting dat ze het nu weten. Maar nu moeten we een oplossing zoeken, en das heel moeilijk omdat ik het eig super eng vind om ervan af te komen.. Of ik het wel echt wil?? Kweet t nie.. Ik wil gelukkig zijn en weer kunnen genieten, maar heb het id dat dat nooit meer zal gebeuren en dat aankomen en weer meer eten het nog meer verergeren..