PeterD schreef:Ik denk overigens wel dat Maja de Bij de kern raakt. Wordt de schuld tegenover God nog wel beleeft? Voelen we dat er een torenhoge schuld is tussen God en ons? Voelen we dat we die toorn van God verdiend hebben? Zien we geen weg meer tot behoud? Is het God die dan een weg ontsluit?
Ik denk als we bovenstaande met "ja" beantwoorden dat we wat meer gevoelen van de afstand tussen God en de mens, ondanks dat een zondeschuld al dan niet vergeven is...
Nee. Ik ben kind van God door Jezus Christus. Ik ben zondig en schuldig, dat realiseer ik me. Volgens mij, Peter, ben je vergeten wat vergeving is. Dat is niet: Ja je schuld is vergeven maar je bent wel zondig dus moeten we wat meer de afstand tussen God en mens voelen. Vergeving is dat je God je ziet door Jezus Christus, zonder zonden... want ze zijn echt weg. Die schuld IS weg... en is het dan juist niet heel oneerbiedig om, terwijl God het meest dierbare dat Hij had gaf om het weer goed te maken tussen God en mensen en de schuld te vergeven, toch te doen alsof het nog niet echt goed is en telkens weerje die torenhoge schuld te bedenken terwijl die er niet meer is?
Ik kan je vragen overigens niet met Ja beantwoorden. Er is geen torenhoge schuld meer, ik ken de weg tot behoud en ben een van zonden vrijgekocht kind van God.
Maja, de ruiten zijn betaald. Daarom durf ik vrijmoedig naar God toe te gaan.
Overigens doet dat niets af aan schuldbesef. Maar het is oneerbiedig om in schuldbesef te blijven hangen als je ook weet dat de schuld betaald is. Je denkt dus niet: Ik heb ruiten ingeschopt en die moeten betaald worden (punt). Je weet als het goed is dat die ruiten voor je betaald ZIJN. Dan kan je je nog wel schuldig voelen omdat iemand anders voor de schuld moest betalen... Maar je kan niet meer doen alsof die schuld er nog is, dan doe je degene die met liefde voor je betaalde onrecht.