vlila voor de armen en stof voor ieder reptiel

[Stefanus]

De arme drommel breekt vrijelijk, denderende stenen zwaaien te hard en vallen op hun zij, krank wriemelen de bevroren lanen zich over hondepootjes, klein als zij zijn.

[Othello]

Tergend langzaam klom de mug naar grote hoogten om zich vervolgens als een Stuka met snerpend gegil langs de vergeelde lampekap door het gat in de klamboe te boren, en zijn vlijmscherpe angel in het zachte warme vlees boven het ooglid van de slapende held te doen zinken.

Amai!

[Charlotte]

(over explicite beschrijvingen gesproken.... maar dat even terzijde)

Laten we zijn in het wijde, te zitten zitten in de zon, om te grijpen alles wat in een glimp voorbijkomt, zoals wormen.

[Othello]

Of vuurvliegjes in de sneeuw. Kloek, zei de beerput.

[Collateral]

'Grijp me niet waar híj bij staat,' siste Eva, terwijl ze een willekeurig putdeksel bekeek alsof het haar laatste was.

[Stefanus]

Met vlag en wimpel zakte hij door de sneeuw, zich afvragend of het niet verstandiger was geweest eieren voor zijn geld te kiezen. Ach, dacht hij, het was alles de schuld van de gehaaide koopman geweest. Maar dat wist iedereen. Zonder een liefkozen vergooide hij zijn schoenen en snoof nog eens diep.

[Aragorn]

..ja, snuiven deed hij, naar analogie der stuiterende violen. Ach, dacht hij, een cello maakt nog geen succesvolle gnoe.

[Othello]

Massaal stortten de gnoe's zich over het rif de kolkende rivier in. Hopend. Tegen beter weten in.

Het was immers nog geen zomer?

[Aragorn]

Één gnoe maakt inderdaad nog geen zomer, mijmerde de door gnalfjes besprongen dichter-dromer. Dat was vroeger echter wel anders en waterpijpjes spreidden een verwarde mengeling van verontwaardiging en geilheid ten toon.

[Stefanus]

KLANGel KLANGel, zo luidde het eentonig gerammel van de zwaar bezeerde korenaren. Herman zuchtte, niet wetend wat de reiger te doen stond.

[Othello]

Het zoete aroma van de plakkerige substantie deed de landloper beseffen dat hij níet met zijn neus in de boter was gevallen. Wat kon dit zijn?

[Stefanus]

Het schemeren van een koel doch dwalend windje greep het ratelen in zijn nekvel, vermanende hem de tocht naar de horizon te stoppen, te smoren in de kiem.

[Othello]

Hij vermande zich, onderdrukte de neiging tot kokhalzen en keek haar aan.

[Aragorn]

'Smoren die kiem!', verzuchtte het zenuwachtige meerkoetje terwijl het koerend ronddoolde in de woestijnen der dralende vergetelheden.

[Collateral]

Maar er hing evengoed geen goedaardige schimmelinfectie in de lucht. Sterker nog, er hing hoegenaamd niets in de lucht, wat Frederik en Evert noopte om luidkeels te gnuiven om de grappen van hun vader; een vader die zijn weerga in de vaderlandse geschiedenis nog maar nauwelijks had gekend als hij door zijn vroegere vrienden niet stelselmatig 'de profeet' was genoemd.