Ik kom uit een groot gezin van 11 kinderen, waarvan er al 2 overleden zijn en één zus gehandicapt is, waar wij nu om beurten voor moeten oppassen omdat ons moeder niet meer leeft.
Zelf ben ik de 2 na jongste (bedoel, heb nog een broertje van 1 jaar jonger en een zusje van 2 jaar jonger)
Ik heb het alleen maar als naar ervaren. Toen ik 18 was, ben ik gelijk intern gegaan in de verpleging, om wat rust en privé te krijgen. Wij sliepen met 4 meisjes op een kamer in stapelbedden, en er sliepen er ook 3 in een 2 persoonsbed.
Altijd ruzies. Nooit ergens geld voor. Nooit vakantie, nooit nieuwe kleren, altijd afgedragen schoenen waar nog 3 anderen op hadden gelopen, zodat je zere tenen kreeg.
Ik ben blij dat ik weg ben. Nooit genoeg eten, altijd trek.
Alleen zondags koekjes.
Twee jaar nadat mijn jongste zusje was geboren kwam de dominee aan huis waarom mijn moeder nog niet zwanger was. Ze heeft hem eruitgeschopt en wilde niks meer met de kerk te maken hebben. Niks kregen we van de kerk, mijn moeder is jong gestorven en begraven zonder kerk erbij, ze haatte het. Niemand van ons is voor een groot gezin. Ja, als je een rijke pa hebt, maar gewone mensen moeten niet meer dan 4 kinderen hebben of zo. Want het is echt niet leuk. Altijd die stomme jurkjes van je zussen aan.