bidden is lastig, en de meningen zijn verdeeld. Moet je specifiek bidden? Is het een lijstje die je afgaat en God verlangt of hij het maar even verhoort?
Ik heb eens in het ziekenhuis gelegen, ik had ergens een ontsteking, maar ze wisten nog niet precies waar. Ik had veel pijn, bloed was te hoog, temperatuur hoog. De volgende morgen zouden ze weer kijken, en als er geen verbetering was, zouden ze gaan opereren (want dan zouden ze wel weten wat het was, waarschijnlijk een (blinde) darmoperatie.
Ik was als de dood voor een operatie. Ik verlang naar de dood, maar niet naar eventuele bijbehorende pijn en ellende. Ik heb me suf gebeden, want ik anders eigenlijk nooit doe. Alleen maar een paar simpele zinnetjes. Geen formele stijl als "onze vader" en "amen".
De volgende morgen was mijn temperatuur normaal, het bloed zuiver en dus de ontsteking verdwenen. Ze wisten niet wat er was gebeurd, en ik mocht naar huis.
Een tijd later besefte ik ineens dat ik God er niet eens voor had bedankt.
Maar bidden is lastig, en niet alles waar je uit goed geloof om bidt wordt verhoord. Het ene wel, het andere niet.
Ik heb eens iemand horen zeggen dat je specifiek moet bidden. Bijvoorbeeld als er broodnodig een tafel nodig is ergens, bij iemand of wat dan ook (als voorbeeld) moet je specifiek de tafel beschrijven, de kleur, het soort hout etc. Globale gebeden zijn zinloos. Ergens had hij een punt, maar het klonk te overdreven.
Het Onze Vader is een leuk iets. Shito heeft daar een interessante mening over, die ik overigens ook aanhang. Het is een standaard gebed die gewoonweg standaard punten behandelt. Alles en iedereen bidt het gebed letterlijk vanuit de bijbel, hard op opzeggen, alsof dat de enige manier is waarop je hoort te bidden, want Jezus heeft gezegd "bid gij aldus". Maar als je beter gaat lezen en kijkt wat er staat, zul je zien dat het helemaal geen dictaat is, maar een richtlijn. Waar bid je voor?
Verder: you get what you pray for...
but....
seek first the kingdom!
En daar gaat het ten diepste om. Je krijgt wat je bidt, maar het is geen verlanglijstje. Bid voor je eigen redding, meer heb je niet nodig. Ook al ga je dood van de honger, het weegt niet op tegen eeuwige dood. Verlossing is het enige waar je ten diepste voor zou moeten bidden, dat is het enige belangrijke in het leven.
Want de Farizeeer op de hoek van de straat ging een heel lijstje af waarschijnlijk, maar het gebed van die tollenaar was kort, maar krachtig.
Bidden is jezelf helemaal voorleggen aan God. Mijn hele leven is een gebed. Niet specifiek op mijn knietjes bij het bed 's avonds als ik naar bed ga. Eigenlijk nooit.
Maar gewoon, onderweg op de fiets, losse gedachten. Of in stilte, mijn vragen en belevenissen aan God voorleggen. Gewoon denken aan wat je doet, waar je over nadenkt. Alsof je met telepathie zit te vertellen wat je doet aan iemand ver weg, of dichtbij naast je. Wat houdt je bezig, wat vind je moeilijk? Wat heb je fout gedaan, waar zie je tegenop?
Dat is bidden voor mij, en daar voel ik me enorm goed bij. Mijn hele leven is een gebed, in gedachten, maar ook met mijn daden. Helaas is dat leven dan ook vaak geen gebed, maar een vloeken, en elke keer val ik figuurlijk keihard tegen het asfalt, als ik besef dat ik mijn Maker weer tegen de schenen geschopt heb.
Het binden op je voorhoofd en op de handpalm (Deuteronomium), en ook het teken van het Beest, op het voorhoofd en handpalm. Het denken (voorhoofd) en het doen (handpalm).
Hoe leef je? Heb je zuivere gedachten? Of probeer je zoveel mogelijk zuivere gedachten te hebben? Zijn je daden overeenkomstig je poging om YHWH te volgen?
Teken van het Beest, om maar even dat punt te noemen, is geen chip onder je huid, of een streepjescode. Het is het denken en het doen. Aan de vruchten herken je de boom...
Voor of tegen. Er is geen tussenweg.
