Kindermishandeling

[Mariamagdalena]

Okee dan, dus per definitie had ik mijn kinderen dus moeten hebben mishandeld omdat ik zelf als kind mishandeld ben?
Wil je dat zeggen? Met je 9 van de 10 keer.
Onzin!
Ik geloof juist dat je extra alert bent, als je zelf mishandeld bent.
In mijn omgeving is het niet 9 van de 10, maar misschien 1 van de 10.
Je maakt mensen ten onrechte verdacht, en jonge mensen die zelf mishandeld zijn, zouden nog gaan denken dat ze geen goede moeder of vader zouden kunnen zijn.
Ik weet zeker dat je extra alert bent, als je het zelf hebt meegemaakt.
Das met alle dingen zo, die je als kind hebt meegemaakt waarvan je niet wilt dat jou kinderen het meemaken.

En wat is mishandelen?
waar ligt de grens?
Bij blauwe plekken?
Of bij extreem gedrag van een kind? (agressief of juist heel stilletjes teruggetrokken? )

[mystery]

Je hebt wel gelijk, maar ik denk dat het ook komt doordat een tik zichtbaarder is dan bijv. emotionele mishandeling. Wat zou je daarover kunnen zeggen?
Ik denk dat emotionele mishandeling of verwaarlozing iets is wat heel geleidelijk in een opvoeding sluipt, iets waarvan de ouders waarschijnlijk ook anders wilden maar niet konden. Of ze hebben/hadden het niet door. Riska, wat zou je erover willen horen of wat bediscussieren?

[mystery]

Okee dan, dus per definitie had ik mijn kinderen dus moeten hebben mishandeld omdat ik zelf als kind mishandeld ben?
Wil je dat zeggen? Met je 9 van de 10 keer.
Onzin!
Ik geloof juist dat je extra alert bent, als je zelf mishandeld bent.
In mijn omgeving is het niet 9 van de 10, maar misschien 1 van de 10.
Je maakt mensen ten onrechte verdacht, en jonge mensen die zelf mishandeld zijn, zouden nog gaan denken dat ze geen goede moeder of vader zouden kunnen zijn.
Ik weet zeker dat je extra alert bent, als je het zelf hebt meegemaakt.
Das met alle dingen zo, die je als kind hebt meegemaakt waarvan je niet wilt dat jou kinderen het meemaken.

En wat is mishandelen?
waar ligt de grens?
Bij blauwe plekken?
Of bij extreem gedrag van een kind? (agressief of juist heel stilletjes teruggetrokken? )

ik ben het wel heel erg met je eens, mm. Ik denk dat als je als kind bewust bent van de mishandeling (lichamelijk of emotioneel), je dan als ouder weet hoe het is en er voor uitkijkt dat jouw kind het overkomt. Omdat je weet wat voor pijn het doet en wat het bij je kan aanrichten. Als je erover na kunt denken, als je je eigen verleden/opvoeding hebt 'verwerkt'... Ik denk dat je dan als ouder echt een goede ouder kunt zijn/worden.

Mishandelen is langdurig kwellen, lichamelijk of emotioneel. Je bent als kind emotioneel tekort gekomen, er werd bijv. niet naar jouw mening geluisterd, die deed er niet toe. De grens van lichamelijke mishandeling is moeilijk te trekken, daar komen we niet uit.
Als een kind extreem gedrag vertoont, zou dit kunnen wijzen op mishandeling, maar ook in het kind zelf zitten.

[Mariamagdalena]

Ja, precies!

[elbert]

En het hoeft niet zo te zijn dat je je eigen kinderen gaat mishandelen als je zelf mishandeld bent.

toch is het negen van de tien keer wel zo.....tenminste wel bij geestelijke mishandeling en dat heeft geloof k ook weer te maken met die slachtofferrol, zovan het is bij mij toch ook gebeurd...naja beetje moeilijk uit te leggen enzo...maar t is ook zeker zo dat als je er zelf heel bang voor bent dat het absoluut niet kan gebeuren.

De statistieken wijzen uit dat van degenen die als kind mishandeld zijn, ongeveer 30% later hun eigen kinderen ook zal mishandelen. Dit percentage is veel hoger dan bij degenen die niet als kind mishandeld zijn (volgens mij ligt dat getal voor deze groep mensen nog onder de 10%).
Dus degenen die als kind mishandeld zijn, hebben een verhoogd risico om later ook zelf hun eigen kinderen te mishandelen, maar het is ook duidelijk dat 70% van hen hun kinderen zonder mishandeling opvoedt. Van groot belang hierbij is, hoe diegenen die als kind mishandeld zijn, dit hebben verwerkt.

(even wat statistiek dat ik uit een boekje uit m'n boekenkast heb gehaald ).

[MissF]

Hm....ik heb er persoonlijk geen verstand van, maar ik kijk altijd de serie 'schatjes' van de EO. Daarin wordt door de echte 'kenners' een gezin met kids geholpen.
En wordt er dan gezegd: geef je kind maar n tik? Nee, altijd met woorden, of juist zonder woorden, of met een strafstoeltje ofzo, maar nooit met slaan of een tik. Dus ik heb zo'n idee dat blijkbaar de beste weg, die het beste werkt, dat is

[*Annet*]

Misschien vreemde vraag, maar is het ergens niet zo, dat ouders die hun kinderen niet bestraffen hun kind ook "mishandelen" ? Die kinderen krijgen in principe niets mee, over wat wel en niet mag en hoort. (normen en waarden)

Dit vraag ik omdat mijn zoon (7) met een vriendje (6) al een paar keer fik had gestookt in het houthok(!!) Ons zoon kreeg daar straf voor (de goede gesprekken hielpen meerdere malen niet, maar de schop onder zijn achterste wel, want sindsdien is het niet meer gebeurd). Dat vriendje kreeg geen straf, zoals wel vaker voorgekomen was als ze samen "stout" bezig zijn geweest. Dan denk ik bij mezelf: waar zijn we toch mee bezig, dit is toch levensgevaarlijk?

[Riska]

Ik denk persoonlijk, dat je het kind schade aanbrengt als je geen grenzen stelt, als je een kind niet leert dat het respect dient op te brengen voor anderen en andermans goederen.

Je hebt wel gelijk, maar ik denk dat het ook komt doordat een tik zichtbaarder is dan bijv. emotionele mishandeling. Wat zou je daarover kunnen zeggen?
Ik denk dat emotionele mishandeling of verwaarlozing iets is wat heel geleidelijk in een opvoeding sluipt, iets waarvan de ouders waarschijnlijk ook anders wilden maar niet konden. Of ze hebben/hadden het niet door. Riska, wat zou je erover willen horen of wat bediscussieren?

Ik zal proberen wat op een rijtje te zetten:
Fysieke, lichamelijke mishandeling dus - is slaan op allerlei manieren. Al ben ik er persoonlijk op tegen, ik bedoel geen tik. Slaan met stok, riem, slippers etc. en meestal op het blote lijf. Stompen, etc. etc.
Psychische mishandeling kan zich op verschillende manieren uiten:
Een kind kan overvraagd worden - het moet dingen doen die het niet kan, gewoon omdat het daartoe de aanleg niet heeft. (En voordat er misverstanden over komen: het beste uit een kind halen is natuurlijk prima. Maar als een kind op het vmbo gelukkig is en dood-en doodongelukkig op vwo/havo, pres hem er niet toe. Of als ouders een toekomstige profspeler in een kind zien en dat kind dus maar blijven opzwepen tot nog hogere prestaties... etc. etc.)
Een kind kan de grond in getrapt worden. "Jij bent te stom om voor de duvel te dansen", "Natuurlijk doe jij het weer verkeerd, ik had niet anders verwacht". Voortdurend voor stomkop, pummel etc. etc. uitgemaakt worden.
Een kind staat volledig in de schaduw van een broertje of zusje - wordt er telkens mee vergeleken: "kijk nou eens, hoe goed die het doet, kan jij nog wat van leren etc.
Voor een deel is dit al emotionele mishandeling (verwaarlozing). Een van de ergste dingen in dat geval is een ouder die doet alsof het kind niet bestaat. Als kind kreeg ik liever (om maar een voorbeeld te noemen) met de lineaal, dan dat er dagen en dagen niets gezegd werd en je domweg niet bestónd!
Dan is er de seksuele mishandeling. Dat kan van "het uitgekleed worden met de ogen", strelingen, seksuele handelingen verrichten bij de volwassene (of oudere broer/zuster) tot verkrachting toe zijn.
Alles wat het kind niet prettig vind, alles wat "geheim" moet blijven (en wordt afgedwongen met o.a. bedreigingen) valt onder seksueel misbruik.

"Normale" ouders doen dat niet. Wat de oorzaak is, is in feite niet bekend. Zeker is dat alle vormen van mishandeling voorkomen in alle lagen van de bevolking. Van advocaat, dominee of andere 'notabele' tot de arbeider toe. Opleiding, status, kerkelijke gezindte, het doet er niet toe. Het komt overal voor.
En ja, 30% van degenen die enigerlei vorm van mishandeling hebben meegemaakt doen dat zelf ook weer.
Maar ik wilde dan toch maar kijken naar de positieve kant: 70% doet het niet.

Je moet alert zijn als kinderen nooit een vriendje(vriendinnetje) mee naar huis nemen (tenzij je wéét dat er bv. ziekte is), wanneer de prestaties op school met sprongen achteruit gaan, wanneer een kind regelmatig om onduidelijke redenen ziek gemeld wordt, niet mag zwemmen/gymmen om duistere redenen, wanneer een kind verstijft bij aanrakingen of wegduikt als je een aai over de bol wilt geven. Voortdurende blauwe plekken etc. etc. Helaas is het nog veel te veel zo dat de betreffende instanties te laat ingrijpen...

[mystery]

Misschien vreemde vraag, maar is het ergens niet zo, dat ouders die hun kinderen niet bestraffen hun kind ook "mishandelen" ? Die kinderen krijgen in principe niets mee, over wat wel en niet mag en hoort. (normen en waarden)

Dit vraag ik omdat mijn zoon (7) met een vriendje (6) al een paar keer fik had gestookt in het houthok(!!) Ons zoon kreeg daar straf voor (de goede gesprekken hielpen meerdere malen niet, maar de schop onder zijn achterste wel, want sindsdien is het niet meer gebeurd). Dat vriendje kreeg geen straf, zoals wel vaker voorgekomen was als ze samen "stout" bezig zijn geweest. Dan denk ik bij mezelf: waar zijn we toch mee bezig, dit is toch levensgevaarlijk?

Bestraffen kun je op allerlei manieren. Dat hoeft niet persé lichamelijk te zijn. Soms is een schop, klap niet te vermijden, dan lijkt dat de enige weg. Dan is het denk ik ook niet verkeerd.
Maar goed, ik heb geen kinderen, dus ik weet het niet goed he.

Goed verhaal Riska!
Ik denk dat wat je schrijft onder psychische mishandeling, de ouders hun eigen beeld van hoe ze hun kinderen willen hebben, teveel opdringen aan hun kind(eren). Het kind wordt dan het ideaalbeeld van zn ouders en weet waarschijnlijk niet eens wat hij/zij zelf wil.
Emotionele mishandeling is ook dat de ouders geen belangstelling voor het kind tonen. Het kind is er voor de ouders, de ouders niet voor het kind. Het kind heeft geen waarde, weet niet wat het waard is. De ouders gaan niet in op zijn/haar behoeften, gevoelens, etc.

[Riska]

Ik denk dat wat je schrijft onder psychische mishandeling, de ouders hun eigen beeld van hoe ze hun kinderen willen hebben, teveel opdringen aan hun kind(eren). Het kind wordt dan het ideaalbeeld van zn ouders en weet waarschijnlijk niet eens wat hij/zij zelf wil.
Emotionele mishandeling is ook dat de ouders geen belangstelling voor het kind tonen. Het kind is er voor de ouders, de ouders niet voor het kind. Het kind heeft geen waarde, weet niet wat het waard is. De ouders gaan niet in op zijn/haar behoeften, gevoelens, etc.

Helemaal en volledig mee eens!

[mystery]

Ik vraag me af of bijv. gedeeltelijke emotionele verwaarlozing ook bij emotionele mishandeling hoort.
Als bijv. ouders een bepaalde periode hun kind verwaarlozen, geen aandacht geven, alleen bijv. eten.. en niet op de emotionele behoeftes ingaan. Maar op een ander moment geven ze het kind wel aandacht, zijn belangstellend, etc. Is dit dan ook emotionele verwaarlozing?

[Riska]

Ik vraag me af of bijv. gedeeltelijke emotionele verwaarlozing ook bij emotionele mishandeling hoort.
Als bijv. ouders een bepaalde periode hun kind verwaarlozen, geen aandacht geven, alleen bijv. eten.. en niet op de emotionele behoeftes ingaan. Maar op een ander moment geven ze het kind wel aandacht, zijn belangstellend, etc. Is dit dan ook emotionele verwaarlozing?

Zolang er over gepraat kan worden, zolang het goedgemaakt wordt is er weinig aan de hand. Zo'n periode mag niet lang duren. Maar ik denk eerlijkheidshalve dat elke ouder soms tekort schiet waar het om kinderen gaat. Het gaat denk ik meer om structurele emotionele verwaarlozing, dat het niet meer overgaat. Dat een kind er een volstrekt gevoel van 'waardeloos' te zijn aan overhoudt.

Je vraag is dus te beantwoorden met: 'hoe lang duurt het?" en: "is het voor het kind om overheen te komen?" Geven de ouders het toe en proberen te herstellen wat hersteld kan worden?

[mystery]

Ik vraag me af of bijv. gedeeltelijke emotionele verwaarlozing ook bij emotionele mishandeling hoort.
Als bijv. ouders een bepaalde periode hun kind verwaarlozen, geen aandacht geven, alleen bijv. eten.. en niet op de emotionele behoeftes ingaan. Maar op een ander moment geven ze het kind wel aandacht, zijn belangstellend, etc. Is dit dan ook emotionele verwaarlozing?

Zolang er over gepraat kan worden, zolang het goedgemaakt wordt is er weinig aan de hand. Zo'n periode mag niet lang duren. Maar ik denk eerlijkheidshalve dat elke ouder soms tekort schiet waar het om kinderen gaat. Het gaat denk ik meer om structurele emotionele verwaarlozing, dat het niet meer overgaat. Dat een kind er een volstrekt gevoel van 'waardeloos' te zijn aan overhoudt.

Je vraag is dus te beantwoorden met: 'hoe lang duurt het?" en: "is het voor het kind om overheen te komen?" Geven de ouders het toe en proberen te herstellen wat hersteld kan worden?

Oké. Ik bedoelde met die periodes periodes van jaren. Zeg maar jaren van emotionele verwaarlozing met tussendoor soms enige belangstelling. Tuurlijk ben je als ouder niet volmaakt en kan je niet constant aandacht en belangstelling aan je kind geven.
Is het gevoel van 'waardeloos zijn' altijd een gevolg?
Ik vraag me af of ouders het zelf wel door hebben... de meeste ouders willen toch het beste voor hun kind. Misschien hebben ze niet door wat het kind voelt, waar het kind behoefte aan heeft?
Ik denk dat het erg moeilijk is voor een ouder om het toe te geven, vooral als je het niet bewust of met opzet gedaan hebt. Als je het beste voor je kind wilde, maar dit grandioos mislukt is.

[Riska]

Dan wordt het al weer ingewikkelder. Er is sprake van een vorm van emotionele verwaarlozing ja, ook al hebben ouders dat niet zo bedoeld wellicht. Misschien dat een kind aanvoelt of het bewust of onbewust is, in welke mate het het gevoel krijgt/heeft dat het waardeloos is.

Iemand zei mij eens: "ik heb met de beste bedoelingen soms een beslissing genomen voor het kind, of het behandeld zoals ik dacht dat het goed was. Maar het kind kan dat heel anders hebben ervaren. Ik ben bereid tot een gesprek met mijn volwassen kinderen, zodat zij kunnen vertellen, hoe ze het ervaren hebben. En als het dan blijkt dat ze iets anders hebben opgevat dan ik bedoeld heb, dan moeten we dat grondig doorpraten".
Want dat is iets wat meespeelt: hoe ervaart een kind wat een volwassene doet. En dat kan zelfs in het gezin anders zijn. Wat ik als erg heb ervaren, vond mijn zus gewoon of in ieder geval niet erg.

Maar structureel geen aandacht hebben voor een kind is wel een vorm van verwaarlozing, zelfs als het niet de intentie was.

[mystery]

Dan wordt het al weer ingewikkelder. Er is sprake van een vorm van emotionele verwaarlozing ja, ook al hebben ouders dat niet zo bedoeld wellicht. Misschien dat een kind aanvoelt of het bewust of onbewust is, in welke mate het het gevoel krijgt/heeft dat het waardeloos is.

Iemand zei mij eens: "ik heb met de beste bedoelingen soms een beslissing genomen voor het kind, of het behandeld zoals ik dacht dat het goed was. Maar het kind kan dat heel anders hebben ervaren. Ik ben bereid tot een gesprek met mijn volwassen kinderen, zodat zij kunnen vertellen, hoe ze het ervaren hebben. En als het dan blijkt dat ze iets anders hebben opgevat dan ik bedoeld heb, dan moeten we dat grondig doorpraten".
Want dat is iets wat meespeelt: hoe ervaart een kind wat een volwassene doet. En dat kan zelfs in het gezin anders zijn. Wat ik als erg heb ervaren, vond mijn zus gewoon of in ieder geval niet erg.

Maar structureel geen aandacht hebben voor een kind is wel een vorm van verwaarlozing, zelfs als het niet de intentie was.

Opvoeden is gewoon moeilijk. Je zult altijd fouten maken. En het ene kind is het andere niet. Je kunt ze eigenlijk niet allemaal gelijk behandelen.

Als ouders niet willen erkennen dat ze hun kind(eren) verwaarloosd hebben, hoe kun je daar het beste mee omgaan? Stel dat je als kind nog thuiswoont dan, je ouders blijven hetzelfde, ze willen niet veranderen. En jij als kind woont daar nog wel heel wat jaren.
Is confrontatie en uitleggen voldoende? Wanneer weet je of het ernstig of minder ernstig is?
Ik denk dat sommige emotionele verwaarlozing ook kan komen door omstandigheden. Stel dat ouders iets ernstigs meemaken waardoor de aandacht voor de kinderen miniem is..De ouders willen dit niet, het gaat als het ware buiten hun wil om. Kun je dan ook spreken van emotionele verwaarlozing?

Nou ja, zomaar wat warrige (waarschijnlijk ) gedachten..