Berichtdoor *Annette* » 11 jul 2008 19:59
Hoe ga je om met pubers? Me broertje is de laatste tijd ontzettend dwars. Alles wat je van hem vraagt doet hij niet, wil hij niet, geen tijd voor, heb de hele dag al gewerkt, heb dit van de week al voor je gedaan etc. Het liefst is hij 7 dagen per week weg, alleen thuis om te eten en te slapen. Van maandag t/m vrijdag werkt hij, maar zijn ze bijvoorbeeld om half 5 weer op het bedrijf , komt die gerust om half 7 nog eens een keer thuis om te eten. Een keertje is niet erg, maar thuis zitten we wel te wachten op hem met het eten. 'S avonds gaat die er gerust weer heen, het enigste wat hij dan doet is toekijken wat z'n baas doet, ff ergens mee helpen en koffieleuten. Zaterdags gaat die gerust weer de hele dag naar z'n baas. Dan moet die naar het vriendje hier en dan daar. Alleen zondags is hij thuis, een enkele keer tussen kerktijd door bij een vriendje ofzo, of een vriendje hier.
Van me ouders moet hij soms gewoon thuis ook even wat doen, we hebben een boerderij. En iedereen kan gewoon z'n handen wel ns ff uit de mouwen steken en n klusje doen. Me broer is voor z'n studie/werk/vakantie naar het buitenland voor een bepaalde tijd. Normaal helpt hij thuis ook veel, nu moeten de andere gewoon ff wat meer doen, me vader kan gewoon ff (hoop tijdelijk) niet alles alleen aan.
Gaan we een dagje weg, me ouders hadden hem 'verplicht' om mee tegaan, we gaan bijna nooit met z'n alle weg. Nu gaan we een keertje en kan hij ook gewoon mee. Hij had vrij gevraagd en gekregen, hij is meegeweest maar de hele dag dwars geweest en zitten zeuren. Hij vond er niks aan blabla, me broertje wou er heel graag een keertje heen. Ik ging ook voor hem mee. Hij kreeg als engiste van me ouders een kaartje zodat hij kon quad rijden, en twas niet goedkoop om ff op zo'n ding te mogen rijden. Z'n leven bestaat alleen maar uit 1 ding, naar z'n baas toe. Fijn voor hem dat hij er graag komt, maar er bestaat ook nog familie.
Altijd denkt hij leuk te zijn, geeft die zomaar z'n broertje n mep, n tikje in zijn ogen. Maar je krijgt wel n dikke mep, met als gevolg ruzie tussen hun. Huilen etc. Hij denkt niet na voordat hij wat zegt/doet. Zegt iemand wat tijdens het eten, 9 van de 10 keer moet hij dan wel ff reageren en dat gaat dan nog eens op een hatelijk toon. Bijv. achter de kassa bij de supermarkt zit iemand die er totaal geen tempo in heeft, tijdens het eten zegt me moeder dan bij de c1000 had ik er 1 achter de kassa, dat was ook niet 1 van de snelste. Dan zegt hij bijv, nou is ma wel 1 van de snelste dan. Aan z'n stem hoor je dan al dat hij twijfeld moet ik het nu wel of niet zeggen, maar hij lacht erom. Hij denkt dat het leuk is om dat te zeggen.
Vanavond was het weer 'oorlog', hij smsde mij dat hij niet thuis kwam eten of later (me ouders hadden afgesproken dat als hij later kwam ofzo hij dan bellen zou, zodat ze het wisten). Toen wij gingen eten heeft me vader hem gebeld, me vader was langs het bedrijf gekomen om half 5 en toen waren ze eral. Dat het eten met n kwartier op tafel stond. Na een half uur was hij er nog niet, nam z'n mobiel niet op. Dus me pa zei ik ga hm wel halen, bleek dat ze aan het borrelen waren. Toen hij thuis kwam, heeft me vader uitgelegd waarom hij hem ging 'halen' (hij kwam zelf net bij het bedrijf vandaan, om na huis te gaan), en dat die de volgende keer dan gewoon moet zeggen waarom hij niet thuis komt eten of later. Hij mocht vanavond niet weg van me ouders, gisteravond was die ook al weggegaan terwijl hij niks gezegd had, dus dan vanavond maar thuis. Werd hij boos, wat moest hij dan thuis doen etc. Dus met andere woorden, ik weet thuis niet wat ik doen moet dus ga ik maar iedere dag/avond weg. Toen ben ik gigantisch kwaad geworden, ons hele gezin brokkeld langzaam uit elkaar, er kan nooit samen wat leuks worden gedaan. Het is altijd maar klieren met elkaar etc. Regelmatig moet er boos worden gedaan.
Ik kan er gewoon niet meer tegen!! Waarom moet er hier altijd ruzie zijn? Kan er niet gewoon met elkaar worden omgegaan? Waarom kan er hier niet gepraat worden in het gezin? Zijn er dingen afgesproken, 2 weken gaat het goed en dan gaat het weer fout. Heb vanavond gezegd dat als het zo door blijft gaan, er niks aan gedaan word ik er voor ga zorgen dat het veranderd. Dit is gewoon niet vol te houden..... vanavond is er 'oorlog' geweest, me broertje is naar bed gegaan, boos etc. En verder..... er zijn dingen gezegd..... maar meer? Zal het nu misschien ooit eens veranderen en hij begrijpen wat er gebeurd zo?
Tuurlijk ligt de schuld niet alleen bij me broertje, omdat hij zo dwars en puberachtig is maar hij heeft zo'n drukte in het gezin. Het frustreerd mij soms echt gigantisch, ik kan hem niet uitstaan. Vaak moet er op hem boos geworden worden, is er iets 4 keer tegen hem gezegd, maar hij negeerd het gewoon. Het geduld bij m'n ouders is een keer op. En als me vader boos is.....
Hoe ga je hiermee om? Me ouders weten soms zelf ook gewoon niet hoe ze het aan moeten pakken.
En kom a.u.b. niet aan met dingen van, dat is toch het probleem van je ouders, dat is wel zo maar het gaat wel door het hele gezin heen!
Wat de toekomst brengen moge........
Toen ze haar op kwamen halen renden ze met modder laarzen zo naar binnen (moeder zei niks) Dus ik gelijk willen jullie a.u.b. even je laazen uit doen.
