Berichtdoor gravo » 09 feb 2013 13:53
Waarom kiezen christenen die een homoseksuele praxis afwijzen er zo vaak voor om hun overtuiging op een onvriendelijke, soms botweg botte wijze voor het voetlicht te brengen? Vaak wordt schijnbaar niet op de persoon gespeeld, door pro forma te vermelden dat men niet de homo, maar zijn praxis haat, maar de kraak en smaak die overblijft uit het vervolg van de inbreng is toch die van minachting op grond van die praxis.
Hoe veel letters van de wet er ook in de juiste volgorde gezet worden door dit soort christenen, toch kan het ergste het geval zijn, namelijk dat zij met hun bijbel-citaten, regels en wetten de christelijke hoofdwet overtreden: er is geen liefde, geen compassie, geen mededogen.
We zouden ons, zeker wanneer we hetero zijn, eens wat beter bewust moeten zijn van de wel heel comfortabele positie die we hebben, als we anderen hun vermeende zonden inwrijven op het moment dat wijzelf denken dat we van precies die zonde nooit beschuldigd kunnen worden. We vervallen dan al snel in de hoogmoed van de Farizeeër die zo in-en-in gelukkig is dat hij niet is als al die andere zondaars......en daarom zo'n grote mond opzet!
Eén van de christelijke waarden is bescheidenheid, die wij vooral leren door de fouten en zonden die we zelf begaan. De balk en de splinter, zeg maar. Hoe makkelijk weten we het voor een ander, als we zelf buiten schot kunnen blijven.
Zelf heb ik een genuanceerde overtuiging als het gaat over homoseksualiteit. Ik vind dat seksuele geaardheid zo'n onomstotelijk gegeven is, dat de praxis daar niet eenvoudig van te scheiden is. Ik heb dus geen bezwaar tegen homoseksuele praxis. Wel blijft de christelijke hoofdwet altijd in het geding: wij worden opgeroepen tot liefde en trouw, ook in een relatie van mensen van hetzelfde geslacht.
Ik heb wel bezwaar tegen de extravagantie die getoond wordt alsof het tot het gewone repertoire van homo's zou moeten behoren. Veel te vaak vind ik trouwens ook dat christenen dit soort homo-presentatie maar al te graag als een iconisch etiket voor de homo in het algemeen gebruiken. Zo ook Feike ter Velde. Ook hij gebruikt de Gay Pride weer als graadmeter voor alle homo's. Misschien is het wel zo, dat door de eeuwenlange afwijzing en vervolging van homo's deze mensen bijna noodgedwongen een subcultuur hebben moeten vormen, waarin geheimzinnigheid, vreemdheid en extravagantie hun enige speelveld was.
Mijn tweede zorg rond homofilie is een oprecht spijt-gevoel dat ik heb rond dit soort relaties, omdat ze verstoken blijft van diepliggende geneugten van het leven, zoals de verwondering over het andere geslacht (het echte anders zijn van een partner is ook iets moois) en de wat kunstmatige gezinsvorming. Altijd blijft er toch een gemis, ook al is er sprake van liefde. Ik giet deze zorg echter niet in de vorm van een verwijt, maar ik vind het eerder een tragisch aspect van dit soort relaties. Daar past eerder meedenken en meeleven bij, dan veroordeling.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)
En als ze iets ouder zijn, komen gevoelens van liefde ter sprake. Het lijkt mij niet meer dan logisch dat dan homoseksualiteit ook benoemd wordt. En dan niet in de sfeer dat het iets verderfelijks is.
Maar ik weet wel van jongens die 13 of 14 zijn en uit de kast komen. Kan dus wel.