Kinderwens deel 2

[Galateia]

Zo, Julieta, ik moet toch even met mijn ogen knipperen bij het lezen van de reactie van je familie. Sjonge, hoe gevoelloos...

Over IVF: je kunt het ook op een andere manier bekijken. God heeft die omweg (zo zie ik het in elk geval) gegeven om tot een bevruchting te komen. Ook kinderen die op deze manier ontstaan zijn, zijn kinderen van God en een geschenk. Er lopen op de wereld heel wat IVF-mensen rond en denk je niet, dat God geen onderscheid maakt tussen een kindje ontstaan door IVF, of niet? God is nog steeds de maker van het leven. Hij zal altijd het nieuwe leven geven of niet.

Wat mij wel een moeilijk punt lijkt, zijn rest-embryo's. Daar zou ik persoonlijk heel veel moeite mee hebben. Maar je zou op zoek kunnen gaan naar een behandelaar die jullie wil helpen zonder teveel embryo's te 'produceren'.

Maar het blijft natuurlijk een heel persoonlijk dilemma allemaal.

O, enne wat betreft die luiers: deze mama kan de voorkant soms ook niet vinden. Of wat dacht je van schoenen? Elke week doe ik die wel eens aan de verkeerde voet. Of ik ga met kindlief naar buiten en vergeet zijn schoenen aan te doen. Voor dat soort dingen hoef je dus niet kinderloos te zijn en het zegt al helemaal niks over je eventuele kwaliteiten als ouder!

[Lalage]

Eigenlijk ben ik al heel rijk gezegend. Er zijn ook meiden die een kinderwens hebben en niet eens een man hebben om dat te delen.

En er zijn ook alleengaande mannen met een kinderwens. In mijn vriendenkring komen alleengaanden voor waarvan ik weet dat ze graag kinderen willen. Voor hen is het nog niet echt 'te laat', maar het zou best kunnen dat ze er verdriet over hebben.

[Tuinfluiter]

Over hierbovenstaande: Als wij als kinderloze stellen meer oog zouden hebben voor alleenstaande mannen en vrouwen, die vaak ook een kinderwens hebben moesten we ons soms schamen... wat wat zijn wij vaak bezig met ons verdriet van het kinderloos zijn.
Wat hebben wij het dan goed dat we getrouwd mogen zijn en iemand naast ons hebben.
En zo zijn er natuurlijk nog een HELEBOEL andere dingen die wij allemaal wel hebben en waarvoor we meer oog zouden moeten hebben.

Persoonlijk heb ik geen moeite met behandelingen zoals IUI.
Het zou toch prachtig zijn als je hierdoor wel zwanger mag worden.
IVF vinden wij een ander verhaal.
We zeggen geen nee maar we hebben ons er in verdiept en wij zijn van mening dat het goed te keuren is mits en verstandig omgegaan word met de restembryo's.
De angst van het op zien tegen de MM is erg herkenbaar en stel dat je te horen krijgt dat het nooit zal gaan lukken...
Toch was bij ons op een gegeven moment de drang te groot om het maar zo te laten en nog langer zelf aan te modderen.
We waren blij dat we geholpen werden en wij hebben het voorrecht dat we altijd spontaan zwanger kunnen worden, dus we mogen altijd hopen.
Maar omdat het toch te lang ging duren hebben we de stap genomen hulp van het zh te krijgen.

[Anne 80]

Meiden, dank voor jullie reactie.
Wij zijn nog niet naar de HA geweest. Ik ben 2 jaar geleden heel erg met temperaturen en slijmanalyse bezig geweest, maar dat werd een obsessie. Ik kon met bijna niets anders meer bezig zijn.
Wel echt alles al geprobeerd. Vrijen op, voor en na de eisprong, op de rug blijven liggen en al dat soort dingen. Niets heeft geholpen. Op een gegeven moment werd ik na een paar maanden zo gek van het temperaturen dat ik alles in een la heb gepropt om er niet meer naar te kijken. Ik zie echt vreselijk tegen de medische molen op. Ik ben zelf verpleegkundige in het ziekenhuis en zie op tegen de behandelingen. Maar misschien nog wel het meeste tegen een definitief nee ofzo.
Daarnaast speelt voor ons heel erg de vraag: mag alles ook wat kan? Ik wil niemand pijn doen en veroordeel niemand. Alles moet je voor Gods aangezicht doen. Maar bijvoorbeeld IVF is voor ons een brug te ver. Maar dan de vraag: zeg je op een gegeven moment: tot hier en niet verder? En wat als je al zó ver bent in een proces? Daar moet ik nog even over nadenken.
Maar leven met onzekerheid is ook moeilijk en daarom probeer ik ons leven in Gods hand te leggen: Vader wat Gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed! Alleen daarom kan ik soms verder, en ja soms ook zelfs weken zonder verdriet.

Beste Julieta,

Al is de drempel naar de MM voor jullie heel hoog, ik weet zeker dat het jullie wel een stukje rust zal geven als jullie weten of er iets bij één van jullie beiden niet goed zit.
Je zegt dat je een poos heel erg bezig bent geweest met temperaturen en slijmanalyse. Stel je voor dat je man onvruchtbaar zou zijn. Dan doe je deze moeite echt voor niks.
Het scheelt je echt een hele hoop spanning en teleurstelling doot de stap naar de arts te maken. Jullie moeten daar wel aan toe zijn natuurlijk, maar ik vind 4 jaar proberen zwanger te worden echt lang!
Al krijg je een verdrietige boodschap, je weet dan waar je aan toe ben. Jullie kunnen dan ook na gaan denken hoe nu verder.
En wie weet, valt het allemaal reuze mee...
Sterkte met alles!

[Julieta]

Zo, Julieta, ik moet toch even met mijn ogen knipperen bij het lezen van de reactie van je familie. Sjonge, hoe gevoelloos...

Over IVF: je kunt het ook op een andere manier bekijken. God heeft die omweg (zo zie ik het in elk geval) gegeven om tot een bevruchting te komen. Ook kinderen die op deze manier ontstaan zijn, zijn kinderen van God en een geschenk. Er lopen op de wereld heel wat IVF-mensen rond en denk je niet, dat God geen onderscheid maakt tussen een kindje ontstaan door IVF, of niet? God is nog steeds de maker van het leven. Hij zal altijd het nieuwe leven geven of niet.

Wat mij wel een moeilijk punt lijkt, zijn rest-embryo's. Daar zou ik persoonlijk heel veel moeite mee hebben. Maar je zou op zoek kunnen gaan naar een behandelaar die jullie wil helpen zonder teveel embryo's te 'produceren'.

Maar het blijft natuurlijk een heel persoonlijk dilemma allemaal.

O, enne wat betreft die luiers: deze mama kan de voorkant soms ook niet vinden. Of wat dacht je van schoenen? Elke week doe ik die wel eens aan de verkeerde voet. Of ik ga met kindlief naar buiten en vergeet zijn schoenen aan te doen. Voor dat soort dingen hoef je dus niet kinderloos te zijn en het zegt al helemaal niks over je eventuele kwaliteiten als ouder!

Daarom gaf ik ook aan: ieder mag dit op zijn manier doen en ik geloof ook zeker dat stellen een IVF behandeling in biddend opzien doen en vragen of God de behandeling wil zegenen. Voor mezelf zou ik het niet kunnen. O.a. inderdaad om de restembryo's. Ik denk ook dat je het mag zien zoals je beschrijft, maar voor mezelf zie ik dat niet zo. Nogmaals: ik hoop niet dat ik er iemand mee kwets, maar m.i. moet iedereen daar in zijn eigen gemoed ten volle van verzekerd zijn. En nee, ik geloof ook niet dat het voor God uitmaakt hoe kinderen geboren worden. Het maakt voor hem alleen uit hoe iemand sterft.

[Evelien]

Vergat nog iets naar aanleiding wat Julietta poste.
Mij overkomt regelmatig op een verjaardag of iets dat een moeder een kind in m'n armen duwt en dan luid en duidelijk zegt dat ik dat wel leuk zou vinden, want ja, jij bent dol op kinderen en wij zitten er heel de dag al mee.
Of dat iemand vraagt of ik het leuk vind de baby de fles te geven.
Als ik eerlijk ben NEE daar heb ik geen zin in.
Ik ben niet zielig omdat ik geen kinderen heb en wij zitten zelf heel de dag in de kleine kinderen vanwege ons werk dus zo leuk en bijzonder is dat niet voor ons.
Maar op die manier voel ik me dan opgelaten en baal ik gewoon want als ik het zo graag zou willen kom ik het wel vragen.
Herkennen jullie dit?

Zo herkenbaar.

We zijn geen oppas voor de kinderen als het bij de ouders even te veel is.

Of dat als je op kraambezoek komt en je ineens een kind in handen wordt geduwd. Als ik het wil dan vraag ik het wel gewoon.

[Julieta]

Toch herken ik dat nu juist weer niet. Ik vind het heerlijk om zo'n hummeltje vast te houden. Ik vind het tegenwoordig zo stom, kom je op kraamvisite, heb je de baby niet eens gezien omdat het boven slaapt....
Hallo...ik kom voor de baby.....

[Evelien]

Zien en in je armen leggen zit nog wel een verschil .

Ik vindt het ook heerlijk om met de kinderen van m'n oudste zus te spelen en verzorgen. Morgen mag ik er weer op twee passen. De jongste hoopt over een paar weken 1 jaar te worden en dat is me een boef en een lekker ding. En de oudste is alweer 8 en dat is ook zo ontzettend leuk.

Maar ik vindt dat een buitenstaander nooit in moet vullen hoe iemand zich (moet) voel(t)en. Net wat Tuinfluiter zegt: dat je ineens een baby/kind in de handen en krijgt en dat er dan wordt gezegd: hier heb je even een kind, vindt je vast wel leuk. .

[ajl]

Och Julieta...ik krijg gewoon kippenvel van de opmerkingen van jouw familie. Wat moet dat erg voor je zijn. Veel sterkte!

Wat mij wel opvalt is, en dat maakt het tevens voor mij als moeder moeilijk om op te reageren, dat iedereen anders reageert. De een wil graag met een kindje tuttelen, de ander liever niet. Sommigen willen er over praten en anderen weer niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er na een tijdje bij mensen gewoon naar vraag ( niet out of the blue, maar als het ter sprake komt) of zij een kinderwens hebben en hoe zij daarin staan. Dat maakt het voor mij tenminste overzichtelijk en probeer ik in te schatten hoe zij erin staan en anders vraag ik het.

En iemand op laten passen om zelf rust te hebben, hebben wij nooit gedaan. Ik moet er niet aan denken.

[MissF]

Idd, ajl, dat heb ik ook ja, ik weet niet waar ik als moeder goed aan doe.
Evelien, jij zegt dat je het vervelend vindt als iemand een kind in je armen legt. terwijl ik dus absoluut nooit zou vragen op een kraamvisite of ik het kindje vast mag houden. Ik vind dat zoiets vanuit de moeder moet komen. Er zijn genoeg moeders die niet willen dat iedereen hun kindje vasthoudt, en als ik dat zou hebben, zou ik het moeilijk vinden om 'nee' te zeggen als iemand die op bezoek komt vraagt of ze mijn kind vast mogen houden.

Maar wij laten ook niet iemand oppassen om rust te hebben, en zeker niet dat we dan denken: oh, die is kinderloos, en laten we lekker oppassen. Prima als ze dat wel willen hoor, maar ik ga diegene niet meer vragen dan een ander ofzo.

[Evelien]

Nou stel dat ik bij jouw zou komen en ik vraag om je kind vast te mogen houden en jij zegt nee dan respecteer ik dat..

Wij waren pas ook bij vrienden op kraambezoek en toevallig wist ik dat ze hun kind liever laten liggen waar ze ligt (want anders wordt ze onrustig). En dat respecteer ik.

[Tuinfluiter]

Er is natuurlijk zeker verschil.
De ene vrouw vind het gewoon leuk om bij een kraambezoek of iets de baby vast te houden, er zijn er zelfs die haast teleurgesteld zijn als ze het niet vast hebben gehouden.
Zelf heb ik absoluut niets met baby's vasthouden.
Vind dat echt niet bijzonder ofzo dus daarom zit ik er ook niet op te wachten als dit wel van me verwacht word.
Denk je dit als moederzijnde ook wel aan kan voelen of iemand er op zit te wachten de baby vast te mogen houden.

[ajl]

Dat vind ik toch wel moeilijk. Mijn zwager en schoonzus hebben geen kinderen en volgens mij is dat bewust. Toch heb ik het idee dat mijn schoonzus ze wel graag had willen hebben. Ik durf er bij haar niet naar te vragen, omdat er op dat punt bij hen/haar geen opening zit. Bij Hugo heb ik niet aangeboden of zij hem vast wilde houden en bij Cato wel en toen merkte ik dat ze het dolgraag wilde. Had ik toch een verkeerde inschatting in eerste instantie gemaakt. (Pas had hugo koekjes gebakken en hebben wij die opgestuurd en dan is zij echt de koning te rijk ) Al met al is het toch aftasten en bij de ene gaat dat makkelijker dan bij de andere.

[Tuinfluiter]

AJL: Ik denk dat je het zo heel goed hebt gedaan!!
Het is toch steeds weer aftasten hoe het uitpakt bij de ander.
Vaak kun je het ook wel merken aan het enthousiasme.

[liefie]

Het is ook voor iedereen verschillend of je het leuk vind om kinderen vast te houden enz. Ik (en mijn man ook niet) hebben er absoluut geen moeite mee vind het heerlijk om met kinderen bezig te zijn.
Als ik het kindje van vrienden in bad wil doen bel ik ze op en vraag het of ze stuurt een smsje uit de naam van hun dochtertje of ik ze weer in bad kom doen echt super.
Paar weken terug ook 2 weken met hun op vakantie geweest en ging allemaal erg goed.
Een avond was ze alleen verschrikkelijk aan het huilen enz toen zei ik zelfs tegen mijn man ben echt blij dat ze niet van ons is wat een gedoe
Terwijl we super graag kinderen willen.

Hier wordt er nog steeds door veel verschillende mensen gevraagd hoe het met ons gaat na de miskraam erg fijn dat ze nog steeds meeleven en het niet ''vergeten'' zijn..

Iedereen weer heel veel sterkte met keuzes maken enz.