Kinderwens

[Jo'tje]

Ik weet een veel betere oplossing. Elke dag vrijen. Hoef je het niet uit te rekenen en zit je altijd goed

(Je moet een man zijn om er op te komen he )

Haha...... zal even een domper geven op de feestvreugde. Elke dag vrijen wordt juist door de artsen afgeraden. Dit komt namelijk de kwaliteit van het zaad niet ten goede! De artsen raden aan om eens per 2 a 3 dagen te vrijen om de meeste kans op een zwangerschap te hebben.

Maar, stel dat je het eens in de 3 dagen doet, dan zit er toch altijd een vruchtbare dag bij? Dus eigenlijk zou dat wel moeten kunnen dan.

Verder: ik kan me er totaal nog niets bij voorstellen, maar het is een erg kwetsbaar onderwerp natuurlijk. Knap dat jullie er zo open over zijn lady's Ik hoop natuurlijk allemaal het beste voor jullie!

[*Annet*]

Zaadcellen leven toch nog een paar dagen? Het kan dus zijn, als je net voor je eisprong hebt gevreeën, dat er nog levende zaadcellen in je lichaam aanwezig zijn. Wij hebben een kind die is ontstaan (na terugrekenen) door het vrijen op de 10e dag na de eerste menstruatiedag. Dacht dat dat nog net "kon" Voor alle duidelijkheid: we wilden graag een kind maar dachten: laten we nog ff NFP uitproberen. Kijken of dat zal werken bij ons. Ik ben heel regelmatig ongesteld dus het zou moeten kunnen dacht ik. Geen NFP meer voor ons (weer de topics door elkaar)!

[Tuinfluiter]

Tis natuurlijk heel moeilijk om te voorkomen dat het verhaal vrijen nog heel leuk blijft als het op een gegeven moment een moeten is.
Kun je wel zeggen we stoppen een poos maar dan weet je zeker dat je niet zwanger word
Maar wij hebben in iedergeval nog minstens 25 jaar om ons best te doen

[Aimée]

Hoi allemaal!

Af en toe lees ik het forum eens een beetje door, totdat ik dit onderwerp tegenkwam.... toen kon ik het niet laten om ook eens te reageren!
Wij zijn zelf ruim 4 jaar getrouwd en helaas nog geen kinderen. We zijn op het moment gestopt met ziekenhuisonderzoeken omdat mijn man het niet echt meer trekt (het probleem ligt nl. bij hem).
Maar ik wilde gewoon even kwijt dat het me zo ontzettend goed deed dat ik niet de enige ben die met bepaalde moeiten en problemen worstel. Dat wíst ik natuurlijk wel al, maar als je het dan zo leest, komt het veel dichterbij. Het heeft me in die zin een beetje opgelucht, hoe stom dat ook klinkt. Ik wil een ieder hier heel veel sterkte wensen, ik weet dus wat het is!

Groetjes; Aimée

[Daphne]

Volgens mij kunnen zaadcellen 48 uur leven, heb ik volgens mij ooit gelezen.
En nee, elke dag vrijen is volgens mij op een gegeven moment niet echt leuk meer.
En idd, net als ajl al zei: het komt de kwaliteit van het zaad niet ten goede.

[Tuinfluiter]

@Aimee,
Wat naar voor jullie zeg ook zeker voor je man!
Zit er bij jullie echt geen kans meer in dat het lukt?
Wij stellen een bezoek aan het zh steeds vooruit want stel je voor dat het aan 1 van ons beiden ligt, dan voel je jezelf ook onnutig.
Ik wens jullie heeeel veeeel sterkte en probeer maar naar alle mooie dingen te kijken die jullie wel hebben en andere mensen misschien weer niet (kweet je hebt niet veel aan deze tip, maar misschien helpt het toch een beetje)
Nogmaals heel veel sterkte en help elkaar maar goed!!

[Vonkie]

Dit is echt een super moeilijk onderwerp! Knap dat jullie er zo open over durven te praten.
Zelf ben ik hier nog helemaal niet mee bezig maar het lijkt me zo moeilijk. Zijn jullie wel eens opstandig of "boos" op God?

[Daphne]

Sterkte, Aimée!

@Vonkie: Nee, ik ben niet opstandig. Bij ons gaat het ook om 14 maanden, niet om een paar jaar, dus dat scheelt wel denk ik.
Toen er pas in anderhalve week tijd bij zes bekenden een kindje was geboren, had ik het wel even moeilijk en vroeg ik me wel af 'waarom zij wel en wij niet?' maar het is niet zo dat ik boos ben op God. Maar ja, stel dat we over een paar jaar nog geen kindje hebben, dan weet ik niet hoe ik dan ben...

Er open over zijn is ook wel moeilijk. Hier op een forum waar velen op reageren die ik niet ken vind ik dat echter makkelijker dan tegenover familie en vrienden. Hier vind je sowieso herkenning bij anderen en dat praat fijner. Onze ouders weten bijvoorbeeld helemaal niet waar we mee zitten. We durven het ze gerust te vertellen, hoor. Het is echter best een 'teer' onderwerp en ik heb ook geen idee hoe ze erop zullen reageren.

[Daphne]

Wij stellen een bezoek aan het zh steeds vooruit want stel je voor dat het aan 1 van ons beiden ligt, dan voel je jezelf ook onnutig.

Ik snap dat je het bezoek steeds uitstelt, het lijkt me geen 'pretje' om voor zoiets naar het ZH te moeten.
Op zich kan ik het me wel voorstellen, dat je je dan 'onnuttig' voelt, maar ja, wat kan je er aan doen als jij of je man on-/verminderd vruchtbaar blijkt te zijn? Niets. Dus dan heeft het ook geen nut om het jezelf te verwijten en je onnuttig te voelen... Makkelijk gezegd misschien, ik zou die gevoelens ook hebben, maar ik ben wel van mening dat je je niet door die gevoelens moet laten leiden.
Bovendien, jullie zijn al best wel lang bezig. Zou je dan niet graag meer willen weten? Dat is wel 'eng' om je te laten testen en de uitslag af te wachten, maar wie weet, kan je door iets 'simpels' (extra hormonen of zo) wél zwanger raken. Dat zal je nooit weten als je geen testen doet...
Moeilijk hoor!
Sterkte!

[Tuinfluiter]

@Vonkie,
Wij zijn er gelukkig nog niet boos over geweest tegen God.
Ik geloof zeker dat als wij echt nooit geen kinderen zullen krijgen dit ook zeker met een bedoeling is, waarschijnlijk is het dan toch beter dat wij ze niet krijgen.
Het klinkt heeel slap en vroom maar tis belangrijk te blijven denken dat hetgene wat God doet goet voor je is.
Misschien worden wij wat betreft het kinderen krijgen en opvoeden zo wel voor veeel elende bewaart.

@Daphne,
Dankje!
Tuurlijk willen we meer weten, maar we hebben nu echt nog veel hoop dat het lukt, zoalng we die nog hebben gaan we zelf nog een poosje door.
Tis ook niet goed als je geen hoop meer zou hebben.


Onze fam weet het wel, de 1 kan er heel goed mee omgaan de ander kan totaal niet meevoelen (wat heel begrijpelijk is als je het zelf niet heb).
Waar ik de laatste tijd heel veel moeite mee heb is dat het voelt alsof wij erg opvallen tussen onze familieleden omdat zij wel kinderen krijgen en wij ze nog steeds niet hebben en dat onze ouders van ons nog steeds geen opa en oma zijn.
En dat mensen zoiets hebben van, we brengen onze kinderen wel bij ze dan hebben ze nog iets, heel goed bedoeld van ze, maar ik wil absoluut niet de zielige tante zijn die nog geen kinderen heeft en dan haar hart op kan halen bij neefjes/nichtjes die dan moeten komen.
Dat je een poosje op die kinderen mag passen is echt leuk maar het verzacht niks.

[Daphne]

En dat mensen zoiets hebben van, we brengen onze kinderen wel bij ze dan hebben ze nog iets, heel goed bedoeld van ze, maar ik wil absoluut niet de zielige tante zijn die nog geen kinderen heeft en dan haar hart op kan halen bij neefjes/nichtjes die dan moeten komen.
Dat je een poosje op die kinderen mag passen is echt leuk maar het verzacht niks.

Nee, dat verzacht inderdaad niks. Als die mensen goed na zouden denken, zouden ze dat toch ook wel een beetje moeten snappen... Die hebben zelf kinderen; zij weten dat een eigen kind heel anders 'voelt' dan een neefje of nichtje.

[Aimée]

Bedankt voor de reacties!

@Tuinfluiter; nee, wij weten nog helemaal niet of we wel of geen kinderen kunnen krijgen. Een feit is dat het nu ruim 4 jaar niet is gelukt en het blijkbaar op de natuurlijke manier niet lukt. Geconstateerd is dat er bij het zaad van mijn man urine zit (door de zuurgraad gaan de zaadjes dood) en het zaad ook van heel slechte kwaliteit is. Dat er urine bij zit, blijkt een zéér 'uniek' geval te zijn, want zowel de gynecoloog, fertiliteitsarts als de uroloog hebben nog nooit met zoiets te maken gehad... Daarbij heeft mijn man een diepgewortelde angst voor ziekenhuizen e.d. en dat maakt het er niet leuker op helaas.
We hebben ons inmiddels ook ingeschreven voor adoptie (duurt toch héél lang) om niet al te geficteert te zijn op onszelf en alles wat daarbij komt kijken.

Ik herken echt zo super veel van wat anderen hier schrijven... ongelofelijk gewoon! Over hoe de familie erop reageert, over het op bezoek krijgen van neefjes en nichtjes, het idee het heft in eigen handen te nemen door het gaan naar het ziekenhuis en de inschrijving voor adoptie enz. enz.

Van 't weekend komt mijn nichtje van 4 logeren en daar heb ik dan toch wel erge zin in. Mijn man en ik zijn gewoon helemaal weg van kinderen en vinden het heerlijk om zo af en toe een logeetje te hebben.

Nou zeg; het is een heel verhaal geworden!

Groetjes!

[Tuinfluiter]

@Aimee,
Wat jouw man dus heeft met een zh bezoeken heeft mijn man dus ook, wil het hem echt nog niet aandoen nu om hem me te trekken naar het zh, hij moet eerst maar wat sterker worden, is op dit moment belangrijker dan het krijgen van een baby, want je moet wel sterk zijn om aan zoiets te beginnen vind ik.
Binnenkort komt komt ons kleine lieve neefje van 2 mnd logeren en wij kijken er al zo erg naar uit
Dat is ook met andere kinderen die komen logeren, je kunt toch even voor die kinderen zorgen en dat geeft een super gevoel, maar helaas gaan die na een poosje weer terug naar huis.
Maar ze kunnen toch nooit het gevoel van het 'gemis' 'vergoeden'.

[Daphne]

@Daphne,
Dankje!
Tuurlijk willen we meer weten, maar we hebben nu echt nog veel hoop dat het lukt, zoalng we die nog hebben gaan we zelf nog een poosje door.
Tis ook niet goed als je geen hoop meer zou hebben.

Persoonlijk zou ik, na zolang proberen, liever zekerheid hebben dan elke maand denken: 'Zou ik nu eindelijk zwanger zijn?'
Maar goed, ieder mens is anders en gaat er anders mee om. Ik las ook dat jouw man niet graag naar het zh gaat, dan is het idd ook belangrijker om eerst wat sterker te worden. Lijkt me wel moeilijk trouwens, want hoe word je sterker...?

[verwonderde vrouw]

Tja, toch kun je er ook niet altijd zeker van zijn. Mijn tante had ook te horen gekregen dat er (zeer waarschijnlijk) nooit een kleintje zou komen. Ze hebben ook 8 jaar moeten wachten, maar hebben nu twee geweldige kinderen van 10 en 7!

Tja, dan moet je ook wel eens zeggen: wonderen bestaan...

Uiteraard neemt dat nooit je verdriet weg als het (medisch) niet kan, maar in hun geval was het na jaren toch een wondertje! Wil het jullie ook niet onthouden