Hoe gaan we om met onze ernstige zieke medemens

[Loucom]

Mijn beppe was ook dement en mijn opa is het. En daarbij was/is het ook degene die dichterbij komen/zijn krijgen meeste te verduren. Aangezien die bekend voorkomen en mijn opa heeft toch ergens naar 'vreemden' toe toch nog een beetje van beleefdheid.
Mijn neefje durft haast niet meer naar mijn opa toe aangezien ook oudere vrouwen zijn die kleine jongetjes schattig vinden. Dat hebben ze nog wel kleine kinderen fleuren meestal wel oudere ook al zijn het dementen op.

[Cisca]

Toch fijn dat er mensen om je heen zijn die zondermeer iets voor je doen, m'n achterbuurman kwam de laptop ophalen, en gaat die helemaal nakijken en weer opnieuw klaarmaken of hoe dat ook heet, daarna doet hij de pc ook nog, geweldig, en nee, sommige mensen schijnen dingen beter te weten dan je oncoloog, 'k heb geen hersenkanker, en geen last van karakterveranderingen, de tijd van dementeren zal ik niet meer meemaken, dus speculeer er maar mee, mij raken jullie er niet mee, over mijzelf dan, voor anderen vind ik dit wel een sneue toestand, mensonterend eigenlijk.

[Optimatus]

Mijn beppe was ook dement en mijn opa is het. En daarbij was/is het ook degene die dichterbij komen/zijn krijgen meeste te verduren.

En juist dat laatste is soms heel moeilijk vol te houden voor de omgeving. De patiënt begint dan zichtbaar achteruit te gaan en heeft dat in eerste instantie zelf ook in de gaten. Mijn oma zei op een gegeven moment: "Ik word nu toch wel wat vergeetachtig", nadat ze dit lange tijd had ontkend. Toen is er eindelijk een MRI-scan gedaan.

Daarna gaat het snel. Exit rijbewijs en uit met zelfstandig wonen. Mijn tantes en mijn moeder gaan regelmatig naar hun moeder toe en krijgen steeds te horen dat één van hen (en dat rouleert) niet meer langskomt. Die is dan vier dagen eerder geweest, maar dat weet oma dan al niet meer.

Wel aardig is dat ze de naam van onze nog jonge hond en die van mijn vriendin (de hond was er eerder ) nog heeft weten op te nemen, hoewel het soms al even duurt voordat ze er op kan komen.

Het is wachten op de fatale tia. Dat kan over twee minuten zijn, maar ook over twee jaar. Ze zeggen wel eens: krakende wagens gaan lang mee.

[Harm-J]

Toch fijn dat er mensen om je heen zijn die zondermeer iets voor je doen, m'n achterbuurman kwam de laptop ophalen, en gaat die helemaal nakijken en weer opnieuw klaarmaken of hoe dat ook heet, daarna doet hij de pc ook nog, geweldig,

Ware naastenliefde bestaat, ik wist het...! (De niet spreken, maar doen mensen)

[jamillah]

Onze oude buurvrouw is dementerend en dat is zo snel gegaan! Toen we hier 1.5 jaar geleden kwamen wonen was ze nog super bij en gezellig en een jaar later was ze zo'n ander mens! 100 keer per dag vroeg ze of Boudin nou een jongen was of een meisje en als ik dan antwoordde:'een jongen buuffie' dan zei ze dat ze dat heus wel wist
En regelmatig belde ze aan en dan moest ze mijn man spreken want:'je moet maar eens gauw meekomen want er zit een vreemde man in huis en die kookt en die gaat zelfs met me naar bed en ik krijg m niet het huis uit! En hij zegt dat ie (naam) heet maar ik ben niet gek hoor!'

Dus mijn man heeft er uren op de bank gezeten om te zeggen dat die man wel wegging en dat (naam) zo weer terug kwam en dan opeens was het weer goed.

Nu zitten ze in bejaardenhuis en toen we een bakkie gingen doen herkende ze ons niet meer..

En een maand terug is hun zoon van 50 plotseling overleden, daar heeft ze geen besef van maar wat een vreselijk verdriet voor haar man. Die zijn zoon en eigenlijk zijn vrouw verliest!

En tot overmaat van ramp doet de vrouw van zijn andere (en enige zoon nog) een poging tot zelfmoord.

Wat mensen toch mee kunnen maken in een leven, vreselijk!

Maar wat ik nu wilde zeggen met dit verhaal.. Eigenlijk niks, wilde het even kwijt en hoe moeilijk het omgaan is met ernstig zieke medemensen maar vooral omgaan met dementie! Hoe moet je daarmee omgaan???

[Harm-J]

Maar wat ik nu wilde zeggen met dit verhaal.. Eigenlijk niks, wilde het even kwijt en hoe moeilijk het omgaan is met ernstig zieke medemensen maar vooral omgaan met dementie! Hoe moet je daarmee omgaan???

Ermee leren leven zover dat mogelijk is, en in de aanloop fase de heldere en mooie momenten onthouden, als een kostbaar geschenk. Later zullen dit dierbare herinneringen worden.

N.B Men weet nog steeds niet helemaal wat een dement iemand nog wel of niet ontvangt op zijn radar, behandel hem/haar daarom als ieder ander, niet als een groot kind.

[Harm-J]

Voor alle duidelijkheid: de patiënt staat centraal, maar het valt me op dat degenen die om de patiënt heenstaan, nogal eens worden verontachtzaamd. Dat breng ik nu eens onder de aandacht.

Dat staat tegenwoordig steeds meer in het voetlicht, een goede zaak. De andere kant van het verhaal is dat er ook mensen zijn die vinden dat zij te weinig in het voetlicht staan omdat zij mensen nalopen. Dat soort mensen kan een patient missen als kiespijn.

Dat zijn mensen die koffie komen leuten, vol zijn van zich zelf, hun verhaal kwijt willen en als de patient eindelijk aan het woord komt hoor je vaak: Wat vliegt de tijd, wij moesten maar weer eens gaan. Geloof het of niet dat soort mensen kom ik ook tegen in mijn vrijwilligerswerk en mijn omgeving!

[MissF]

Ik was van de week bij mijn overgrootomaatje. Omdat ze 96 werd. Ik kom er zelden, eens in de 5 jaar ofzo, maar vond dit een goeie reden.
Is ook dement aan het worden. Wel sneu, dan zitten haar 2 dochters (de ene woont bij haar in en verzorgt haar zo goed en kwaad als dat gaat met haar eigen botontkalking en kanker, de ander is mijn oma). Mn oma was nog even naar de kapper. Mijn oma en tante gingen vertellen wat oma straks allemaal zou gaan zeggen. Het klopte ook helemaal.
'Dag mevrouw, wie bent u?' Dat vraagt ze zelfs aan haar eigen dochters. En dan zegt ze:' Ach ach, dat ik dat toch vergeet he. Erg is dat hoor.'
Maar haar dochters lachen erom. OF ze zeggen:' Denk nou eens goed na, wie ben ik nou?'
En daar wordt ze alleen maar verdrietiger van.
Vreselijk lijkt het me, hele dagen met zo iemand samen te leven. Ik heb er ontzettende bewondering voor.

[Riska]

Mijn tantes en mijn moeder gaan regelmatig naar hun moeder toe en krijgen steeds te horen dat één van hen (en dat rouleert) niet meer langskomt. Die is dan vier dagen eerder geweest, maar dat weet oma dan al niet meer.

Advies: maak een schriftje, waarin degene die langskomt even aangeeft dát hij/zij er is geweest. Je loopt anders de kans dat er uiteindelijk ruzie ontstaat in de familie, als de patient lang genoeg volhoudt dat iemand niet geweest is, of nooit meer komt, of niks van zich laat horen.
Probaat middel!!!

[Optimatus]

Een dergelijk schrift hebben we inderdaad al langere tijd in gebruik.

[Liarose]

Ik was van de week bij mijn overgrootomaatje. Omdat ze 96 werd. Ik kom er zelden, eens in de 5 jaar ofzo, maar vond dit een goeie reden.

Eén keer in de 5 jaar!?

[Cisca]

Mijn grootmoeder heeft 4,5 jaar in een tehuis voor demente bejaarden gezeten in Harmelen, werd prima verzorgd, triest om te zien allemaal, ik ben er al die tijd iedere week heen gegaan 2 uur reizen heen, en 2 uur reizen terug, een plaats verder lag mijn grootvader in een verpleeghuis, daar ging ik ook daarna heen, altijd iedere zaterdag, ik heb er geen spijt van, ben in mijn jeugd liefderijk door hen opgevangen, en vond het niet meer dan normaal om te doen.

[Gerdien B.]

Ik was van de week bij mijn overgrootomaatje. Omdat ze 96 werd. Ik kom er zelden, eens in de 5 jaar ofzo, maar vond dit een goeie reden.

Eén keer in de 5 jaar!?

Soms kan dat het beste wezen voor je opa of oma

Mijn opa is 95 geworden. gelukkig niet dement maar werd wel vergeetachtig. Vergat de verjaardagen van kleinkinederen en achterkleinkinderen schreven we al niet eens meer op. Dat zou teveel gevraagd hebebn van hem. ZIjn eigen kinderen gingen iedere week als het even kon naar hem toe. Ook hij zei: die en die heb ik al heel lang niet gezien. Hij had een agenda waar iedereen inschreef wanneer hij of zij gekomen was. Zo wist hij het ook weer.

Kleinkinderen gingen 2 tot 3 keer in het jaar naar hem toe. Kleinkinderen moesten dan thuis blijven. Klinkt misschien hard, maar hij trok het echt niet meer. Hij had 30 kleinkinderen die hij doorelkaar begon te gooien. Dacht dat ik de dochter van mijn tante was enzo. Achterkleinkidneren groeiden en veranderen te hard voor hem. Hij kon het niet aan. Hoe veel hij ook van ons hield en trots op ons was.

iedereen heeft altijd veel van hem gehouden en om hem gegeven maar wij bezochten hem weinig, omdat wij wisten dat hij liever ons een paar 1 tot 3 keer per jaar zag dan heel vaak. Ik ging standaard met mijn verjaardag 's ochtends bij hem op de koffie en nam dan een haring voor hem mee. had hij veel liever dan gebak. Verder vaak voor ik op vakantie ging en ik zag hem op zijn eigen verjaardag.

Als hij jarig was kwam wij allemaal nar de kerk om zijn verjaardag in een zaal te vieren. hij kwam een uurtje langs en ging daarna weer teurg naar huis. "feesten julie maar door, maar ik ga thuis een slaapmutsje nemen en naar bed!" Die opmerking elk jaar weer vergeet je niet meer

[Optimatus]

Ik heb begrepen dat sommige dementerenden een karikatuur van zichzelf worden: lieve mensen worden nog liever en krengen worden nog slechter dan ze al waren. In beide gevallen gaat de rem er af.

[MissF]

Ik was van de week bij mijn overgrootomaatje. Omdat ze 96 werd. Ik kom er zelden, eens in de 5 jaar ofzo, maar vond dit een goeie reden.

Eén keer in de 5 jaar!?

Yeps. Dat las je goed
Het is niet mijn oma, maar overgrootoma. Toen we nog niet verhuisd waren was het 2,5 uur rijden, dus daar gingen we nooit heen ongeveer. Nu wonen we wel dichterbij, maar ik heb al moeite om mijn eigen oma's bij te houden. Ik ben aan de ene kant wel en familiemens, maar ik heb genoeg aan mijn naaste familie nu van twee kanten.
Ik heb ook totaal niks met het mensje, maar omdat ik weet dat het mn overgrootoma is, heeft het wel iets.
Maargoed, ik besteed liever mijn tijd om anderhalf uur naar mn eigen oma te rijden dan naar mn overgrootoma waar ik niets mee heb. Dus is het eens in de vijf jaar met veel geluk. Ze kent me toch niet. Ik doe het dus niet voor haar.

En toch was het wel erg leuk om er geweest te zijn