opvoeding en beleefdheid

[paprikameisje2]

Ik ben blij dat ik gewoon je tegen mijn ouders mag zeggen. Ik vind u ook afstandelijk klinken, maar dat is maar net hoe je er mee bent opgevoed. HIer de buuf die is ontzettend close met haar moeder! super goede band en die zegt ook u, maar voelt het neit als afstand. Tis gewoon wat je maar gewend bent.

[ajl]

Dat ongemakkelijk voelen gaat ook niet op. Ik zei waarschijnlijk best wel eens 'jij' tegen een u-iemand toen ik 3 was. Maar toen ik ouders was is mij heus wel verteld hoe het allemaal hoorde. Het is echt niet zo dat als je jij zegt tegen je ouders, je dan ongemakkelijk voelt als je u moet zeggen ergens. Dat is helemaal niet ongemakkelijk en gaat gewoon vanzelf.

Nog eens iets van de andere kant: ik ben nu 23 en dan zijn er echt van die moeders die tegen hun kind praten als 'zeg eens dank u wel tegen die mevrouw'... Dat vind ik ongemakkelijker voor mezelf dan later voor dat kind!

Ik kan mij voorstellen dat jij je daar ongemakkelijk onder voelt, maar aan de andere kant moet zo'n kind het ook leren. Er zit, hoe je het ook wend of keert, wel zo'n 20 jaar leeftijdsverschil tussen jou en het kind. Zelf noem ik iemand van 20 jaar ouder ook u en dat wil ik mn kind ook bijbrengen. Daarom wil ik ook da Hugo en Cato mijn broer)tje) van 20 ook u noemen. Terwijl hij het niet nodig vindt.

[Annet76]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

Nee, maar U is alleen voorbehouden aan onze Schepper van hemel en aarde.

Bovendien; u tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat.

Ik wilde me verdedigen, maar deed dit niet, om de volgende eenvoudige reden: ik vind het zwaar onbeleeft als mensen hun mening brengen op een manier alsof dat dan ook gelijk zo IS.
Misschien is het beter om voortaan meer ik-formuleringen te gebruiken.

Nou nou nou, ga je alles nu op een weegschaaltje leggen en moet ik in ik-boodschappen gaan praten omdat het beter overkomt?
Doe alsjeblieft niet zo lichtgeraakt en geef gewoon je mening, of moet ik ook u gaan zeggen tegen je?
Als het Hare Koninklijke Hoogheid behaagt, dan laat ik het hier graag bij!

[Marnix]

Er zal zeker niemand zijn die het een 3- jarig kind kwalijk neemt als het jij zegt. Dat betekent echter niet dat je het een kind niet alvast kunt leren. Ik schijn als 4 jarige als enige in de klas de juf u genoemd te hebben en altijd a.u.b. en dankuwel gezegd te hebben. Dat is wel een kwestie van opvoeden.
Wij leren Hugo nu ook al ( 20 mnd) om een hand te geven bij mensen die hij ontmoet en te zeggen wie hij is. Hij geeft structueel de verkeerde hand en kan zijn naam nauwelijks uitspreken, maar dat maakt niet uit, al doende leert men. Ook moet hij als hij iets van ons wil alsjeblieft zeggen. Dat maakt het straks in het echte leven een stuk makkelijker.

Tja, maar de vraag is dus wat mensen zelf willen. De tijd dat die etiketten heel normaal worden is een beetje normaal. Dat ligt niet zozeer aan de kinderen, maar ook sterk aan de volwassenen. Steeds meer mensen willen niet met "u" aangesproken worden. Als een kind mij u gaat noemen zeg ik, of anders denk ik op zijn minst: zeg alsjeblieft jij. Ik heb er een hekel aan om met u aangesproken te worden. En is het dan functioneel om altijd "u" aan te leren als mensen dat helemaal niet willen en er al helemaal geen waarde aan hechten? Ik denk dat het beter is om je kind die 2 vormen te leren, en een beetje in te schatten wanneer je jij en wanneer je u kan zeggen. In formele relaties / situaties u, als het informeel is jij. Kinderen kunnen dat doorgaans heel goed, ik ken talloze voorbeelden waar kinderen bijv. u zeggen tegen mensen die dat graag willen, en jij tegen mensen die dat helemaal niet erg of zelfs wel prettiger vinden.

k kan mij voorstellen dat jij je daar ongemakkelijk onder voelt, maar aan de andere kant moet zo'n kind het ook leren. Er zit, hoe je het ook wend of keert, wel zo'n 20 jaar leeftijdsverschil tussen jou en het kind. Zelf noem ik iemand van 20 jaar ouder ook u en dat wil ik mn kind ook bijbrengen. Daarom wil ik ook da Hugo en Cato mijn broer)tje) van 20 ook u noemen. Terwijl hij het niet nodig vindt.

Tja, dan kijk je vooral naar cijfertjes en ik weet niet of dat goed is. Ik noem overigens mensen van 20 jaar ouder standaard geen u. Collega's, mensen uit de kerk, wijk... ik noem ze standaard "jij". U zeg ik alleen als ik een formele relatie tot iemand heb, als ik naar de bank ga en ik heb met een ouder iemand van doen bijvoorbeeld.

Wat dat betreft moet je ook rekening houden met de andere kant. Ik zou er een gruwelijke hekel aan hebben als mijn nichtjes me met u zouden aanspreken, ook al verschillen we 25 jaar. Ik ben het klimrek van die kinderen en daar zeg je gewoon geen u tegen. Ik heb een informele band met ze dus moeten ze me niet formeel gaan aanspreken.

Moet je ze dan koste wat het kost u leren zeggen, ook al stellen mensen dat helemaal niet op prijs, hebben sommigen er zelfs een hekel aan? Wordt het dan niet een enorme poppenkast? Je kan kinderen toch prima het verschil tussen u en jij leren en ze weten doorgaans dat goed wanneer ze wat moeten gebruiken. Dan wordt het gebruiken van "u" op een gegeven moment ook een bewuste keuze, uit beleefdheid... in plaats van dat ze het altijd zeggen, omdat hen dat zo geleerd is.

[Schipje]

Nou nou nou, ga je alles nu op een weegschaaltje leggen en moet ik in ik-boodschappen gaan praten omdat het beter overkomt?
Doe alsjeblieft niet zo lichtgeraakt en geef gewoon je mening, of moet ik ook u gaan zeggen tegen je?
Als het Hare Koninklijke Hoogheid behaagt, dan laat ik het hier graag bij!

Ik vind het onbeleeft om je mening te formuleren alsof het een feit is en daar ergerde ik me aan. En daarom gaf ik je een tip. Doe ermee wat je wilt. Enne... wie is hier lichtgeraakt?

[Annet76]

Nou nou nou, ga je alles nu op een weegschaaltje leggen en moet ik in ik-boodschappen gaan praten omdat het beter overkomt?
Doe alsjeblieft niet zo lichtgeraakt en geef gewoon je mening, of moet ik ook u gaan zeggen tegen je?
Als het Hare Koninklijke Hoogheid behaagt, dan laat ik het hier graag bij!

Ik vind het onbeleeft om je mening te formuleren alsof het een feit is en daar ergerde ik me aan. En daarom gaf ik je een tip. Doe ermee wat je wilt. Enne... wie is hier lichtgeraakt?

Ach kom nou toch.
Je vindt mijn reactie ZWAAR ONBELEEFD en wil je dat dan nogmaals eens lezen en mij uitleggen wat aan mijn woorden zwaar onbeleefd is?
langzamerhand krijg ik het gevoel dat ik niks meer kan zeggen, omdat alles op voorhand wordt afgekeurd. Niet omdat je het er niet mee eens bent, maar omdat het van mij afkomstig is en daar krijg ik langzamerhand schoongenoeg van!
Stop daar eens mee, reageer enkel en alleen inhoudelijk!
Bah!

[ajl]

@ marnix Waarschijnlijk verkeer jij in hele informele kringen op je werk in in je priveleven. Dat is niet bij iedereen zo. Op mijn werk en op het werk van mijn man is het niet automatisch dat je iedereen tutoyeert. Ook in de kerk noem ik niet iedereen jij, tenzij de mensen het zelf aangeven. En zo zijn er meer omstandigheden waar dat niet normaal is. Daarom wil ik het mijn kind al vroeg leren.

[Marnix]

Dat snap ik, en op zich is dat niet verkeerd... maar als er wel sprake is van een informele band kan je een kind toch wel "jij" leren? Mijn punt is dat het goed is om onderscheid te maken tussen die situaties, tussen formele en informele band. Dat je een kind dan juist bewust maakt van die verschillen en dat beleefdheid dan geen aangeleerd vormpje is maar een bewuste keuze daar waar nodig. Dat vind ik een betere aanpak dan "zeg altijd maar u, dan zeg je het ook als het moet". Want dan zegt een kind ook u als het niet op prijs wordt gesteld. Als het van je broertje bijvoorbeeld helemaal niet hoeft kan dat kind toch gewoon jij tegen hem? Dan leer je hem jij en u zeggen... ipv alleen u.

(tenminste, zo zou ik dat denk ik aanpakken dan)

[Schipje]

Nou nou nou, ga je alles nu op een weegschaaltje leggen en moet ik in ik-boodschappen gaan praten omdat het beter overkomt?
Doe alsjeblieft niet zo lichtgeraakt en geef gewoon je mening, of moet ik ook u gaan zeggen tegen je?
Als het Hare Koninklijke Hoogheid behaagt, dan laat ik het hier graag bij!

Ik vind het onbeleeft om je mening te formuleren alsof het een feit is en daar ergerde ik me aan. En daarom gaf ik je een tip. Doe ermee wat je wilt. Enne... wie is hier lichtgeraakt?

Ach kom nou toch.
Je vindt mijn reactie ZWAAR ONBELEEFD en wil je dat dan nogmaals eens lezen en mij uitleggen wat aan mijn woorden zwaar onbeleefd is?
langzamerhand krijg ik het gevoel dat ik niks meer kan zeggen, omdat alles op voorhand wordt afgekeurd. Niet omdat je het er niet mee eens bent, maar omdat het van mij afkomstig is en daar krijg ik langzamerhand schoongenoeg van!
Stop daar eens mee, reageer enkel en alleen inhoudelijk!
Bah!

Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf.

[Annet76]

Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf.

Met mijn beheersingsvermogen is niet zo heel erg veel mis kan ik je zeggen.
In de vragenrubriek word ik af en toe ook behandeld alsof ik één of andere idioot ben die niet open staat voor andere meningen. Er wordt gelijk afgedaan als “zeuren”, “piepen”, “mening door willen drukken”, “asociaal”, “weinig inlevingsvermogen”en zo kan ik nog wel even doorgaan. Van alles is me al voor mijn voeten geworpen en ja……heel soms heb ik daar even helemaal schoongenoeg van!
Ik verwoord altijd heel netjes mijn mening en vraag van niemand –helemaal niemand!!! - er mee eens te zijn. Goed, ik draai er niet om heen, ik geef mijn mening wel, maar dat moet je maar gewoon accepteren. Ik kijk niet wie er voor mij heeft gereageerd, ik vind de persoon niet belangrijk en merk dat sommigen dat wél zo vinden. Dat bevreemd mij heel erg.

Als ik schrijf: “Bovendien; u zeggen tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat” en iemand, in dit geval jij, noemt dat zwaar onbeleefd dan heb ik daar heel even genoeg van.
Dit heeft niets te maken met zwaar onbeleefd zijn, mijn mening willen doordrukken of mij gaan vertellen dat ik meer ik boodschappen moet gaan gebruiken. Dat raakt in dit kleine zinnetje kant nog wal!
Ieder ander had dit kunnen schrijven zonder dat je erop had gereageerd, alleen nu het van mij komt is het ineens “zwaar onbeleefd”
Mag ik dan ook even een keer “boos” hierom worden. Stop daar gewoon een keertje mee, dat zou je meer sieren dan dit onnozele gedoe!

En over jouw opmerking van mijn zwaar onbeleefde gedrag (???) zou ik willen zeggen: "Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf!!"

[ajl]

@ Marnix
Op zich snap ik jouw punt wel, maar ik vraag mij af in hoeverre het kind op heel jonge leeftijd het verschil kan onderscheiden. Daarom leer ik in aanvang mijn kind om u te zeggen tegen alle volwassenen. Ook tegen volwassenen die dat liever niet willen. Als het kind ouder is en het onderscheid kan begrijpen dan is het een ander verhaal.

[Marnix]

Goed, stoppen met ruzie maken of het per PB doen....

Verder snap ik Annet haar punt wel. Mensen geven hier gewoon hun mening. Annet heeft dat ook gedaan. Dat gelijk afdoen als "ze staat niet open voor andere meningen, ziet haar mening als de enige waarheid" etc is onzin. Dat "u" alleen voor de Schepper van hemel en aarde is overigens ook maar dat terzijde.

Zullen we maar weer terug naar het onderwerp gaan?

[Marnix]

@ Marnix
Op zich snap ik jouw punt wel, maar ik vraag mij af in hoeverre het kind op heel jonge leeftijd het verschil kan onderscheiden. Daarom leer ik in aanvang mijn kind om u te zeggen tegen alle volwassenen. Ook tegen volwassenen die dat liever niet willen. Als het kind ouder is en het onderscheid kan begrijpen dan is het een ander verhaal.

Ik denk dat dat lastiger is dan andersom. Ik ken een hoop kleine kinderen die u zeggen tegen vreemden en jij tegen bekenden die dat willen... maar tegen hun oma bijvoorbeeld wel weer "u" zeggen omdat ze dat op prijs stelt. Ik denk dat kinderen dat toch best wel aan kunnen voelen.

[MissF]

@Annet76, als het je al zo vaak voor de voeten geworpen is, zou het dan niet eens een beetje waar kunnen zijn? Zelfkennis?

@ u zeggen: ik zeg het altijd tegen mijn ouders, maar ben heel close met ze. Dus dat het afstandelijk IS gaat niet op, want voor mij is dat het helemaal niet. Al mag ik ook 'je' zeggen tegen ze, nu, maar dat lukt me niet

@Marnix, het kan wel heel gezagondermijnend zijn als je zegt tegen een kind, waar de moeder net van heeft gezegd dat ze je met 'u' aan moet spreken, dat het kind wel gewoon 'je' mag zeggen. Op een bepaalde leeftijd snapt een kind dat wel, maar de eerste jaren volgens mij niet, en hoop ik toch niet dat bijvoorbeeld mijn zus zegt: Ach, Jurian, zeg maar gewoon 'je' hoor. Wij vinden dat u namelijk wel belangrijk, en het is nu nog veel te onduidelijk voor hem om verschil te weten, dus dan vind ik dan mijn zus zich, bij wijze van, maar even over dat gevoel moet zetten, en zich niet moet bemoeien met onze opvoeding. Natuurlijk kunnen we dan later aan hem uitleggen dat tante J liever gewoon 'je' genoemd wil worden.
Net als dat mijn nichtjes altijd 'u' zeggen tegen mij, al sinds ik in de familie kwam op mijn 19e. En ja, dat voelde ook echt vervelend, ik was/ben hartstikke jong. Maar dat ga ik ze echt niet zeggen, al zijn ze 10,8 en 5. Hun ouders kiezen daarvoor, en dat respecteer ik.

[Marnix]

Sommige mensen zeggen wat ze vinden gewoon wat stelliger, daarmee is het nog steeds wel gewoon hun mening en niet hun absolute waarheid. Dus laten de mensen die daar zo fel op reageren ook eens aan zelfreflectie doen.



Wat u en jij betreft, Ik zou ook niet gelijk in het vaarwater van de ouders zitten. Ik zou aan de ouders vragen of het kind gewoon je tegen me mag zeggen aangezien ik het "u" vervelend vind en niet op prijs stel. Anders wordt het doel van het "u" aanleren totaal gemist. Ze denken dat het uit beleefdheid is, maar beleefdheid houdt vooral in dat je rekening houdt met wat de ander op prijs stelt, en er bij blijven dat ze "u" moeten stellen terwijl ik dat absoluut niet wil, is dan niet meer beleefd, maar onbeleefd gedrag naar mij toe.

Zelf vind ik het "u zeggen tegen onbekenden en je tegen bekenden" een goede regel die goed voor kleine kinderen te snappen is en meestal door zowel de bekenden als onbekenden wel gewaardeerd en als prettig ervaren wordt.