En de dichter in het hofje bekeek een melancholieke bloem, hoorde een orkest dichterbij komen, en begon terstond 'Boem Paukeslag' te citeren, hetgeen hem zeer moeilijk viel, daar het vrij lastig is grote letters en kleine letters, typografische experimenten en een schitterend opgebouwde bladspiegel al sprekend te tonen. Hij gaf het dan ook spoedig op, leunde achterover tegen een boom, en bekeek de naderbijkomende trommels-met-pootjes-armen-en-hoofden met een intense blik. Zo intens dat de rechterarm van de linkertrommel uit de maat geraakte. Opschudding in het korps! De wandelende trommels begonnen van de weeromstuit uit de maat te lopen, botsten tegen elkander aan en begonnen een lichtelijk opgeblazen gevoel te krijgen. Dit kwam de maat uiteraard niet ten goede, zodat het niet lang duurde voor de trommels zo opgeblazen waren dat de wind ze de lucht in wierp.
En de dichter zat en zag het aan.
