Moderator: Moderafo's
Mortlach schreef:
We zijn vorig jaar van school gewisseld omdat er inderdaad werd gepest. Het lijkt nu beter te gaan. Het probleem is dat we het nu dus gewoon niet meer zeker weten omdat we wat ze zegt niet zonder voorbehoud kunnen vertrouwen. Ze klaagt wel over bepaalde klasgenootjes, maar nu zitten wij dus van "Ja ja, je vertelt alleen jouw aandeel niet".
Voor dat liegen over de chocola (en met name haar vriendin ervoor laten opdraaien) heeft ze enorm straf gehad: 2 weken geen tech. Ze begon vandaag al te miepen dat ze vond dat ze wel genoeg was gestraft. (de straf begon afgelopen donderdag. vandaag is maandag en het weekend was ze bij haar vader). Nee dus, die twee weken zit je volledig uit.
Mortlach schreef:Ik denk echt dat het eerder iets klinisch is dan dat er echt iets aan de hand is. Ze is namelijk thuis bang, op school, buiten, als ze naar haar vader gaat, altijd. En dat is verschrikkelijk en iets wat we zeker gaan aanpakken, maar het is dus (denk ik) niet iets specifieks op school.
juffiejuf schreef:@ pien; ik begrijp je reactie helemaal! Toch betrap ik mezelf er op dat ik mezelf soms ook onzeker laat maken. Niet zozeer door het internet als wel door m'n omgeving. Als tig mensen je kind 'anders' zien (bedoel: drukker dan een gemiddeld kind etc.) dan is het best moeilijk om met die reacties om te gaan als ouders. Heb het gevoel dat mensen nu ook veel meer een mening/oordeel over andere kinderen hebben of zie jij dat niet terug in de praktijk? Inderdaad, jongste is hier nu bijna 2 jaar en kreeg met 1,5 jaar al een VVE-verklaring omdat hij (nog) niet praat. Ik weet wel dat lesgeven aan 26 kinderen van een ander mij heel goed afgaat en dat ik 2 kinderen van onszelf opvoeden een hele klus vind
Chaya schreef:Misschien is een tip om te kijken of bepaalde straffen wel bij haar passen.
Als een kind supergevoelig is, kan een langer durende straf (14 dagen) best wel te lang zijn.
Ik ben zelf nooit zo van het straffen, de kans bestaat dat het kind uit angst gaat gehoorzamen (of liegen om straf te ontlopen).
En als er ook nog angst om naar school te gaan bij komt, is het wel goed om uit te zoeken waar die bron van angst daar dan precies in ligt.
Kan ze benoemen waar ze dan bang voor is?
Bijvoorbeeld, als ze naar buiten gaat, wat denkt ze dan dat er kan gebeuren?
En ze is 10, dat is best een lastige leeftijd voor meiden. Nog geen tiener, maar ook niet eigenlijk een kind meer. Op de grens van de puberteit en wat gebeurt er dan allemaal in dat lijfje.
Je hoort van veel moeders dat ze hun dochter zienderogen zien veranderen, soms van een vrolijk huppelkind naar een agressief en onhandelbaar nest.
Probeer het meisje dat ze was, onder die facade te blijven zien Mortlach.
Ze heeft best al veel meegemaakt, op de één of andere manier kan ze dat misschien niet goed verwerken?
Mortlach schreef:Nee, dat is erg lastig. Het is ook lastig dat ze haar angsten niet lijkt uit te dagen. Ik vraag regelmatig wat er nu het ergste is dat er kan gebeuren, en na wat doorvragen blijkt dan echt wel dat dat 'ergste' eigenlijk zo heel erg niet is. Ze weet het dus wel, maar in het moment zelf kan ze zich daar niet mee wapenen.
Mortlach schreef:Aan de ene kant moet ik kunnen zeggen dat we een fout hebben gemaakt met de straf, aan de andere kant wil ik niet het idee wekken dat straf dus altijd wel wordt verminderd na een paar dagen
Mortlach schreef: Bijvoorbeeld dat ze bang is dat iemand haar stoel heeft ingepikt. Dat doet ons dus denken dat het iets irrationeels is.
Mortlach schreef:We doen ons best en proberen haar natuurlijk zo goed en zo kwaad als het gaat te begeleiden.
Mortlach schreef:Dat betekent echt wel dat we haar zo nu en dan moeten uitdagen en dat is ondankbaar werk.
Chaya schreef:Soms vertelt een kind sneller en makkelijker iets aan een vreemde, dan aan de eigen ouders.
Dat lijkt in het hele opvoedingsproces vaak zo. Dat je verzucht: wat doe ik nou en doe ik het wel goed, beklijft het eigenlijk wel?
Een kind bedankt in de regel de ouders niet, zeker als je fijne ouders hebt, dan vind je het als kind vanzelfsprekend.
Totdat je ouder bent geworden en terug gaat kijken.
Maar het is wel boeiend, vind je niet?
Mortlach schreef:
Even voor het plaatje: hier hebben we het echt over volledige paniekaanvallen als ze weet dat ze met iemand moet gaan praten.
Mortlach schreef:Even voor het plaatje: hier hebben we het echt over volledige paniekaanvallen als ze weet dat ze met iemand moet gaan praten.
tulp schreef:Het zal niet gelijk werken, maar het kan wel helpend zijn als jij en je vrouw consequent benoemen dat ze met iemand mag gaan praten.
(Met iemand moeten praten maakt het (onbedoeld) zwaar en eng.)
Mortlach schreef:Over 10 jaar is ze hopelijk een vrolijke, gelukkig, zelfverzekerde jongevrouw en dan was het het allemaal waard natuurlijk.
tulp schreef:Het zal niet gelijk werken, maar het kan wel helpend zijn als jij en je vrouw consequent benoemen dat ze met iemand mag gaan praten.
(Met iemand moeten praten maakt het (onbedoeld) zwaar en eng.)
Ze is pas 10 dus waarschijnlijk wordt het iets van speltherapie. Houd vor jezelf in gedachten dat, uitzonderingen daargelaten, de meeste kinderen speltherapie leuk vinden: ze krijgen ongedeelde aandacht van iemand die ze positief benadert en vooral benadrukt wat ze allemaal goed doen.
mbv de tips en trucs die we kregen bij ouderbegeleiding.
. Vind het eerlijk gezegd ook nergens op slaan.. Gaf voorgaande jaren wel altijd iets als hier n groepje aan de deur kwam. Maar vind nu eigenlijk dat ik dat dan ook niet moet doen, als ik haar niet laat gaan.. Hoe gaan jullie hiermee om? 
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten
