medina schreef:hey Japio,
Bedankt dat je zo uitvoerig inging op mijn directe & persoonlijke vraag. Dapper ook gezien de stroom reacties... Waarom ik 'm er zo inknalde was dat ik op deze site nogal veel getheoretiseer aantref. En dat is (soms en voor wie er van houdt) prachtig, maar daar gaat het uiteindelijk niet om.
Ik zal van mijn kant ook reageren; dat is wel zo eerlijk
Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Af en toe mis ik de theorie wat op refoweb....geloof is m.i. namelijk niet alleen maar ervaring, maar vind zijn basis in de Schrift. Daarnaast vind ik het ongepast om me op refoweb helemaal bloot te geven inzake geloofszaken, ik hou het liever wat algemener en daarmee minder persoonlijk. De intieme kwesties geef ik liever aan de Heere over of bespreek deze met een gelouterd kind van God die mij persoonlijk kent...deze spreken toch nog even anders over de Heere en Zijn werk dan dat het hier gebeurd....niet zo gek want die zijn veel verder opgewassen en hebben veel meer meegemaakt....
Ik ben er van overtuigd dat zelfs de meest simpele ziel bij God kan komen. (een van mijn vele favoriete teksten: " Het was Gods bedoeling dat de mensen Hem zouden zoeken en Hem al tastend zouden vinden, aangezien Hij van niemand van ons ver weg is", Hand. 17: 27) Daarvoor zijn geen ingewikkelde constructies nodig. Jouw 'stelling' dat een mens niet kan weten dat hij of zij een kind van God is kan ik dan ook niet onderschrijven. Ik zie het eervolle ten opzichte van God ook niet als ik er over nadenk. Hoe prettig is het voor een man als zijn verloofde tot aan de trouwdag twijfelt of hij haar wel echt heeft uitgekozen? Of voor een vader die door zijn zoon steeds met 'mijnheer' wordt aangesproken? Het zal voor beiden gevoeld worden als een diepe belediging.
Bij beide voorbeelden is niet sprake van een verstoorde relatie. Dat is er in het geloofsopzicht wel, door de zondeval. Die wil God wel weer recht maken voor Zijn volk....maar dat voelt voor dat volk lang niet altijd recht, en ten diepste wil dat volk (oude mens) dat helemaal niet. We werken God tegen in Zijn werk....en niet alleen met het ontkennen van Zijn weldaden, maar ook omdat we zelf nog dingen willen toevoegen. Zalig worden uit God's genade prima, maar we willen die genade nog een handje helpen, en dat kan niet....want als wij moeten helpen komt er niks van terecht....
Het zijn zomaar wat gedachten die bij mij opkomen. Het gaat ten diepste ook niet (volgens mij) om mij alszodanig en om mijn persoonlijke zekerheid. Dat is zeker wel belangrijk, maar dan begint het pas. Zodra ik een kind van God ben begin ik te leven vanuit Hem. En dat is het allerbelangrijkste. Het doel is dat ik weer een mens wordt zoals God dat oorspronkelijk had bedacht. Geen navelstaarderij dus, maar leven vanuit Hem. Niet alleen maar het afkeren van de zonden maar ook het toekeren naar Hem.
Er wordt inderdaad zo'n nadruk opgelegd of je jezelf wel of geen kind van God druft te noemen. Ten diepste gaat het daar inderdaad niet om. Het gaat erom weer verzoend met Hem te raken (de vraag: wil je weer verzoend met God raken vind ik dan ook gepaster). En dat kunnen we niet, daar hebben we Hem voor nodig. En mijns inziens maakt Hij dan op Zijn tijd vanzelf wel bekend dat je Zijn kind bent. Door de Geest, zoals beschreven in Romeinen 8 en Jacobus 2... hierin wacht ik uiteraard niet lijdelijk af....ziet uw verkiezing vast te maken....want alleen vanuit Gods Geest kunnen we zekerheid ontvangen. En ik ben het direct met je eens als je zegt dat wij die Geest nog zoveel tegenwerken...ik denk dan ook dat er in die verzekering ook een opwas plaatsvind, en in dat proces kan je m.i. lang niet altijd zeggen dat je Zijn kind bent. Want dat is een proces van zelfverloochening en vernedering van de oude hoogmoedige mens.
Natuurlijk heeft een kind niet gelijk maat 39 (gelukkig niet
) maar ook al heeft het nog heel kleine voetjes, het is toch wel echt zeker te weten een kind. En al valt het nog duizendmalen voor het fatsoenlijk kan lopen, daarmee wordt het niet minder een kind van zijn vader. Genade is genade. Het belangrijkste voor mij althans is mijn relatie, mijn verbindtenis die ik ervaar met God en met Jezus. Daarom zou ik er niet aan moeten denken om op zondag iets totaal anders te gaan doen dan naar Hem te luisteren. En dat geldt natuurlijk ook voor doordeweeks.
Die relatie met Hem maakt dat ik van binnenuit ben veranderd; soms tot mijn eigen verbazing. En ik vertrouw Hem volkomen.
Ja dat voorbeeld is nogal verkeerd opgevat (waarschijnlijk omdat ik hem niet goed heb ingebracht
) Het gaat inderdaad om het verzoend raken met God. En daarom stelde ik: als je nou op het begin zou weten dat je in de hemel zou komen, zou je er dan nog wel naar staan om met Hem verzoend te raken (als God zou ophouden om je met Hem te verzoenen).....Maar dit is een beetje een als-als-als gedachte, die niet helemaal uit de verf kwam
Daarnaast gaat het erom of dat kind van zichzelf wel weet dat het een kind is....de Vader weet het natuurlijk....maar weet een kind in zijn eerste levensjaren al wie/wat zijn Vader is....
Titel van dit topic kan misschien beter....geloven en nog niet zeker weten dat je bekeerd bent...heten
"Ik zag met het oog van mijn ziel het Licht dat nooit verandert. Wie de Waarheid kent, kent dat Licht, en wie het kent, kent de eeuwigheid."
