Verval in de kerk

[Collateral]

in het begin vond ik het nog wel fijn discuseren hier, maar op moment gaat het hier er niet echt respectvol aan toe.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. En ook kraaien zijn mooie vogels als je er oog voor hebt.

[Othello]

Othello schreef:

Als je opgegroeid bent in de bevindelijk-gereformeerde traditie, en daar zeker ook de goede kanten van kent, dan is het niet eenvoudig om je zomaar uit die traditie los te scheuren.

Iemand zei ooit eens tegen me;
Zie het als een pc. Soms moet je nieuwe mappen aanmaken, maar gooi oude mappen nooit zomaar weg. Vond ik wel een mooi voorbeeld eigenlijk:)

Dan ben ik wel met je eens, Smurf, maar het lijkt er steeds meer op dat de traditie bepalend is voor de inhoud van de prediking.

Ik noem bijvoorbeeld de zogen. standenleer, christenprediking vs. Christusprediking, de nadruk op de ellendestaat, de uitleg van de verkiezingsleer, de Catechismusprediking.

Allemaal zaken waar facetten in zitten die zeker belangrijk zijn, maar waar naar mijn idee steeds meer eenzijdig de nadruk op wordt gelegd. En dat terwijl de heenwijzing naar de grote genade die bij God te verkrijgen is, ontbreekt.

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

[Optimatus]

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Als de GG of de GGiN de overheersende kerk waren geweest in Nederland, vraag ik mij oprecht af of ik ooit de stap van onkerkelijkheid naar kerkelijkheid genomen had.

[Collateral]

En dat terwijl de heenwijzing naar de grote genade die bij God te verkrijgen is, ontbreekt.

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Je bent je i.i.g. bewust van de gebreken van de prediking; vult dat bewustzijn de gaten in de prediking niet een beetje op? Ik bedoel: je bent je ondanks alles tòch bewust van Gods grote genade.

[Gerdien B.]

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Als de GG of de GGiN de overheersende kerk waren geweest in Nederland, vraag ik mij oprecht af of ik ooit de stap van onkerkelijkheid naar kerkelijkheid genomen had.

Is het wel goed om er zo over te denken?
God doorbreekt muren, waarvan jij denkt dat ze nooit gebroken hadden kunnen worden.

[Optimatus]

Dat klopt, maar ik kan me het niet voorstellen dat ik de weg die ik nu bewandel in dat geval zou hebben bewandeld.

[Smurffie]

Het zijn nog niet eens zozeer de tradities waar ik me aan erger, of wát er gepreekt wordt, maar vooral de manier waarop. Eigenlijk mag ik niet op deze manier luisteren natuurlijk, maar gisteren werd er zóveel herhaald, want die anderhalf uur moet wel vol natuurlijk..Hij had hetzelfde in een kwartier tijd kunnen zeggen. Dan nog het langzame zingen, huilend bidden e.d. En juist omdat ik me daaraan erger, bouw je een weerstand tegen alles op. Je kunt je aandacht überhaubt niet meer bij de preek houden, laat staan dat je er later nog over nadenkt.

Verder moet ik bekennen dat ik weinig bijbelkennis heb en ik kan er ook maar niet de motivatie voor opbrengen om er iets aan te doen. Wat dat betreft ben jij al een eindje op weg Othello, je zóekt tenminste naar de/een waarheid (want ik geloof dat er meer waarheden bestaan nl.)

[Lalage]

Nou kun je dat es uitleggen heej ! Ben ik wel reuze benieuwd naar !



http://www.christiananswers.net/dutch/c ... le-nl.html

Waar doel je nu op?

[Othello]

En dat terwijl de heenwijzing naar de grote genade die bij God te verkrijgen is, ontbreekt.

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Je bent je i.i.g. bewust van de gebreken van de prediking; vult dat bewustzijn de gaten in de prediking niet een beetje op? Ik bedoel: je bent je ondanks alles tòch bewust van Gods grote genade.

Geenszins, de 'gaten in de prediking' geven me juist meer en meer het beklemmende gevoel op een doodlopende weg te zitten. Waarbij uiteraard de vraag opborrelt of dat nu aan de prediking ligt, of ook aan de manier waarop ik in het leven sta. Ik weet dat ook dat laatste een grote rol speelt.

Als de GG of de GGiN de overheersende kerk waren geweest in Nederland, vraag ik mij oprecht af of ik ooit de stap van onkerkelijkheid naar kerkelijkheid genomen had.

Dat moet je niet zeggen. Ik zie om me heen ook voorbeelden van mensen die in mijn kerkverband weldegelijk de rust in God vinden. En juist dat weerhoudt me er van om zomaar weg te lopen, op zoek naar iets anders.

[Smurffie]

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Als de GG of de GGiN de overheersende kerk waren geweest in Nederland, vraag ik mij oprecht af of ik ooit de stap van onkerkelijkheid naar kerkelijkheid genomen had.

Een aantal maanden geleden ben ik met iemand weggeweest, die ook sinds kort 'tot geloof gekomen' is. Bekeerd vind ik een groot woord, maar in ieder geval kerkelijk. Hij zei dat hij in heel veel verschillende kerken geweest is, ook in de GG en GGiN, maar die kerken waren volgens hem alles behalve uitnodigend. En dat is waar..

[Optimatus]

Als de GG of de GGiN de overheersende kerk waren geweest in Nederland, vraag ik mij oprecht af of ik ooit de stap van onkerkelijkheid naar kerkelijkheid genomen had.

Dat moet je niet zeggen. Ik zie om me heen ook voorbeelden van mensen die in mijn kerkverband weldegelijk de rust in God vinden. En juist dat weerhoudt me er van om zomaar weg te lopen, op zoek naar iets anders.

Ik kan uiteraard alleen voor mijzelve spreken. Ik heb persoonlijk altijd wel een zekere affiniteit met actief geloofsonderzoek gehad, vandaar dat ik na mijn belijdenis in de toen nog Hervormde Gemeente van Berkenwoude en den Achterbroek niet alleen in de eigen maar ook in andere gemeenten ben gaan orgelen. Dat is niet alleen omdat ik dat heel leuk vind, maar ook omdat ik met interesse andere invalshoeken probeer te ontdekken en te onderzoeken. Vandaar dat ik me nu in twee kerkgenootschappen even thuis voel.

[Collateral]

Geenszins, de 'gaten in de prediking' geven me juist meer en meer het beklemmende gevoel op een doodlopende weg te zitten. Waarbij uiteraard de vraag opborrelt of dat nu aan de prediking ligt, of ook aan de manier waarop ik in het leven sta. Ik weet dat ook dat laatste een grote rol speelt.

Dat is ook weer zo... Zowel de prediking als jouw levenshouding zijn uiteindelijk menselijke zaken, denk ik. Je zult dus kritisch naar zowel de prediking als jezelf moeten kijken. Als je van de Bijbel uit gaat betekent dat dus: veel in de Bijbel lezen.

[Othello]

Laat ik het dan zo formuleren: ik kan me uitermate goed voorstellen dat een volslagen buitenstaander die op een gemiddelde zondag een bevindelijk-gereformeerde dienst bezoekt, totaal niets begrijpt van hoe e.e.a. er aan toegaat, en al helemaal niet van wat er wordt gezegd. In die zin kan ik Optimatus volgen. Ik bedoel meer dat ik om me heen zie dat God ook in deze kerken nog werkt.

Ook dit roept bij mij vragen op: als buitenstaanders niets van het hele ritueel, maar vooral van de boodschap begrijpen, in hoeverre is het dan nog in overeenstemming met Gods wil? Hij openbaart het de kinderkens, en houdt het de wijzen en verstandigen verborgen... Mijn kinderen zullen straks nog minder van de preek begrijpen dan ik nu. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest?

[Lalage]

Othello: wat ga je doen om het je kinderen wel te laten begrijpen? Volgens mij zijn er twee opties:
1. de kerk verandert
2. jij verandert van kerk

[Aragorn]

En dat terwijl de heenwijzing naar de grote genade die bij God te verkrijgen is, ontbreekt.

De vraag die mij op dit moment dan ook bezighoud, is in hoeverre deze tradities mijn 'komen tot het geloof' belemmeren.

Je bent je i.i.g. bewust van de gebreken van de prediking; vult dat bewustzijn de gaten in de prediking niet een beetje op? Ik bedoel: je bent je ondanks alles tòch bewust van Gods grote genade.

Geenszins, de 'gaten in de prediking' geven me juist meer en meer het beklemmende gevoel op een doodlopende weg te zitten. Waarbij uiteraard de vraag opborrelt of dat nu aan de prediking ligt, of ook aan de manier waarop ik in het leven sta. Ik weet dat ook dat laatste een grote rol speelt.

Dat is ook wel wat men je vaak probeert aan te praten, dat het vooral aan je eigen onwillige en zondige natuur zou liggen dat je het niet uithoudt bij diensten die alles wat je in God zoekt lijken te verloochenen (ja, ik chargeer).

Het zijn nog niet eens zozeer de tradities waar ik me aan erger, of wát er gepreekt wordt, maar vooral de manier waarop. Eigenlijk mag ik niet op deze manier luisteren natuurlijk, maar gisteren werd er zóveel herhaald, want die anderhalf uur moet wel vol natuurlijk..Hij had hetzelfde in een kwartier tijd kunnen zeggen. Dan nog het langzame zingen, huilend bidden e.d. En juist omdat ik me daaraan erger, bouw je een weerstand tegen alles op. Je kunt je aandacht überhaubt niet meer bij de preek houden, laat staan dat je er later nog over nadenkt.

Inderdaad, gek word je ervan.