Houden van een vrouw, hoe moet dat?

[Boekenlezer]

niet

Dus je bent het er niet mee eens. Dat kan.
Vertel maar...

[Cathy]

onder het niveau van de religie... ???
Snap ik ff niet. Bedoel je de religie-afdelingen op dit forum (Algemeen, Bijbel, ...etc.)

Je snapt het prima ; een letterlijk geintje. De religie afdeling staat hier bovenaan. Daarom stond 'onder het niveau' tussen aanhalingstekens.

Ik geloof dat de vraag langzamerhand is verschoven naar, hoe herken je de ware?
ALs je niet meer zonder die ander wil en denkt te kunnen leven. Dit antwoord heb ik eens gelezen (bij Ingrid Trobisch, geloof ik).

Alleen kom je zo'n hele echte nauwelijks tegen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je zo iemand bent tegengekomen, is dat een heus wonder!

Precies, dat denk ik ook. Zelf ben ik ook geneigd wat realistischer te zijn. En als ik om me heen kijk zie er meer die dat zijn.
Ik heb me toen heel verstandelijk afgevraagd; kan ik met deze man eventueel 50 jaar samenleven. Want idd, verliefdheid gaat over al komt het bij vlagen wel weer terug. Het kan geen basis zijn. SLechts een plezierig begin. Als je de definitieve keuze maakt kun je de rest van je leven niet overzien. Er komt, om echt samen te kunnen leven, meer aan te pas dan verliefdheid. Zoals b.v. vriendschap, saamhorigheid, elkaars maatje willen zijn en (be)trouw(baarheid), incasseringsvermogen, inlevingsvermogen en vul maar aan. (En dan heb ik het nog niet over interesses) Dat heeft idd weer vanalles met dat EQ te maken.

Wat ik me ook wel eens afvraag: zouden bepaalde mensen zo iemand vaker tegenkomen dan anderen?

Ja, maar deze mensen leggen de lat wat lager, leven misschien wat oppervlakkiger, en zijn daardoor ook vaak gelukkiger.

Maar dit alles vanuit mijn 'point of view'

[yvonne]

niet

Dus je bent het er niet mee eens. Dat kan.
Vertel maar...

sorry waar ben ik het niet mee eens?
en wat moet ik vertellen?

*sorry ben niet zo slim*

[Boekenlezer]

niet

Dus je bent het er niet mee eens. Dat kan.
Vertel maar...

sorry waar ben ik het niet mee eens?
en wat moet ik vertellen?

*sorry ben niet zo slim*

Ach geeft niet, ik word niet zo snel boos.
Je typte "niet" onder mijn verhaal. Een ontkenning dus. Je bent het er blijkbaar niet mee eens, denk ik dan.
Maar ja, zo'n "niet" is wel heel erg algemeen. Dan word ik wel nieuwsgierig naar iets concretere informatie. Zoals: waar ben je het niet mee eens in dat verhaal, en hoe zie jij het dan?

[Boekenlezer]

onder het niveau van de religie... ???
Snap ik ff niet. Bedoel je de religie-afdelingen op dit forum (Algemeen, Bijbel, ...etc.)

Je snapt het prima ; een letterlijk geintje. De religie afdeling staat hier bovenaan. Daarom stond 'onder het niveau' tussen aanhalingstekens.

Soms snap ik inderdaad iets meer dan ik zelf vermoed. Je hebt ook van die dingen waarbij het kwartje soms even moet vallen.
In dit geval had ik dus wel een idee, maar ik wist niet zeker of het klopte.

Ja, de religie bovenaan: echt reformatorisch natuurlijk!

Ik geloof dat de vraag langzamerhand is verschoven naar, hoe herken je de ware?
ALs je niet meer zonder die ander wil en denkt te kunnen leven. Dit antwoord heb ik eens gelezen (bij Ingrid Trobisch, geloof ik).

Dat zal inderdaad wel. Tja, over de vraag hoe van een vrouw te houden raak je ook wel eens uitgedacht. Op zich wist ik aan het begin van deze discussie al hoe dat gaat. Veel van mijn frustratie betrof dan ook nogal wat dames waar ik niet verliefd op ben, of waar ik wel eens wat voor gevoeld heb, maar die de ware niet zijn.
Op een gegeven moment ga je dan meer over op het onderwerp van de ware, want dat is waar het ten diepste om gaat in de liefde. Ook interessant om over van gedachten te wisselen! En: het valt eigenlijk ook wel weer prima binnen het onderwerp houden van een vrouw.

Alleen kom je zo'n hele echte nauwelijks tegen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je zo iemand bent tegengekomen, is dat een heus wonder!

Precies, dat denk ik ook. Zelf ben ik ook geneigd wat realistischer te zijn. En als ik om me heen kijk zie er meer die dat zijn.
Ik heb me toen heel verstandelijk afgevraagd; kan ik met deze man eventueel 50 jaar samenleven. Want idd, verliefdheid gaat over al komt het bij vlagen wel weer terug. Het kan geen basis zijn. SLechts een plezierig begin. Als je de definitieve keuze maakt kun je de rest van je leven niet overzien. Er komt, om echt samen te kunnen leven, meer aan te pas dan verliefdheid. Zoals b.v. vriendschap, saamhorigheid, elkaars maatje willen zijn en (be)trouw(baarheid), incasseringsvermogen, inlevingsvermogen en vul maar aan. (En dan heb ik het nog niet over interesses) Dat heeft idd weer vanalles met dat EQ te maken.

Het aparte is: als ik dat zo lees lijkt het wel alsof iedereen dat net zo ziet als ik. Blijf ik echter nog met het verschil zitten: een heleboel anderen lijken ondertussen wel heel makkelijk een ware te vinden!
Nou is dat wel erg vanuit het eerste gevoel gedacht. Zo van: die en die is getrouwd, dus die hebben de ware. Dat is te simpel gedacht. (O o, nou begint het denken dus pas! ) De realiteit bewijst anders: scheidingen (33%!, of was het zelfs 40%?!), ongelukkige huwelijken. (Geeft gelijk een heel ander beeld zodra je dat bedenkt! )
Dat vriendschappelijke lijkt mij ook belangrijk, ja! Iemand waar je in de verte van droomt en waar je verliefd op bent, maar met wie het contactueel niet zo wil en waarbij dat niet zozeer ligt aan geen-vertrouwdheid, dat is een teken dat het niet zo'n goed idee is.
Volgens mij is een goed gevoel op het eerste gezicht, zodra je iemand weer ziet, ook wel belangrijk. Dat je er een fris gevoel bij hebt en spontaan naar zo iemand toe kan lopen.

Ik zie een ware ook eigenlijk als: als ik die kwijt raak, is er een deel van mijzelf geamputeerd. Daardoor kun je een jaar later (of nog heel wat langer) nog heimwee naar zo iemand voelen.
Voel je een jaar later zoiets van: 'ach, wat boeide het ook eigenlijk', dan was het de ware niet.
Ik heb best vaak dat ik wel eens wat voel bijv. bij het zien van een leuke/mooie dame, maar dat blijkt altijd een erg vervangbaar gevoel te zijn. Heb je met een ware te maken, dan merk je na enige tijd dat het wat anders voelt. Dat kan heel snel zijn, kan ook ietsje langer duren.

Ik heb ook wel eens een dame ontmoet, aan wie ik duidelijk merkte: Zij is beslist met de ware getrouwd!
Zij was iemand die ik kende van een vakantie. Zij was bij die vakantie nog alleenstaand en zonder verkering.
Apart hè! Soms is het zó duidelijk dat je het er zo aan afleest! Die ervaring heb ik bij mijzelf, maar ik heb het dus ook al eens aan iemand anders afgelezen. Dat merk je dan aan wat ze vertelt, en wat voor stemming ze uitstraalt, vooral als ze het over haar man heeft.

Wat ik me ook wel eens afvraag: zouden bepaalde mensen zo iemand vaker tegenkomen dan anderen?

Ja, maar deze mensen leggen de lat wat lager, leven misschien wat oppervlakkiger, en zijn daardoor ook vaak gelukkiger.

Maar dit alles vanuit mijn 'point of view'

Of: ze komen zo iemand niet zozeer vaker tegen, maar denken sneller dat ze zo iemand ontmoet hebben. Zo van: 'ik ben flink verliefd, dus zij is een goede huwelijkspartner voor mij.'
Oppervlakkigheid heeft beslist voordelen, maar ook nadelen. Ik denk dat je dan veel sneller domme dingen doet. Het viel mij vaak op, dat in verhalen over slechte huwelijken er nogal eens dingen spelen die je met wat nadenken heel goed kunt voorkomen: veel te snel en te onbezonnen voor elkaar gekozen hebben, niet met elkaar communiceren en blijkbaar denken dat het vanzelf allemaal wel goed gaat...
Als je oppervlakkig bent, moet je jezelf hier meer toe zetten, er speciaal om denken.

Vanuit de eerste schijn lijkt het er inderdaad op alsof oppervlakkige mensen in relationeel opzicht meer succes hebben.

[yvonne]

niet

Dus je bent het er niet mee eens. Dat kan.
Vertel maar...

sorry waar ben ik het niet mee eens?
en wat moet ik vertellen?

*sorry ben niet zo slim*

Ach geeft niet, ik word niet zo snel boos.
Je typte "niet" onder mijn verhaal. Een ontkenning dus. Je bent het er blijkbaar niet mee eens, denk ik dan.
Maar ja, zo'n "niet" is wel heel erg algemeen. Dan word ik wel nieuwsgierig naar iets concretere informatie. Zoals: waar ben je het niet mee eens in dat verhaal, en hoe zie jij het dan?

uh.. eigenlijk bedoelde ik de topic *of hoe je dat ook noemt*
daar stond houden van een vrouw hoe doe je dat?
en daar geef ik antwoord op: niet.

[spacy]

Nou is dat wel erg vanuit het eerste gevoel gedacht. Zo van: die en die is getrouwd, dus die hebben de ware. Dat is te simpel gedacht. (O o, nou begint het denken dus pas! ) De realiteit bewijst anders: scheidingen (33%!, of was het zelfs 40%?!), ongelukkige huwelijken. (Geeft gelijk een heel ander beeld zodra je dat bedenkt! )

je noemt hier nu iets uit de 'vrijekeus-markt' maar wat ik me dan afvraag, hoe konden die eertijdse door ouders geregelde uithuwelijk rituelen gelukkige huwelijken opleveren??
In de bijbel staan er vele voorbeelden waarbij ik dan denk van: help!? je moet opeens maar van iemand gaan houden die je krijgt toebedeeld, nou ja er in ieder geval een levenslang huwelijk mee aangaan

[Romy]

hoe konden die eertijdse door ouders geregelde uithuwelijk rituelen gelukkige huwelijken opleveren??

OF het altijd gelukkige huwelijke waren...
Alleen vroeger was scheiden taboe, dus je moest wel bij je partner blijven. In dat opzicht waren er veel die noodgedwongen elkaar beter leerde kennen en uiteindelijk toch een redelijk huwelijk hadden.
Alleen door zo'n hoge percentage ga je twijfelen...

[André]

Alleen vroeger was scheiden taboe, dus je moest wel bij je partner blijven.

Taboe idd, maar waar moest je gaan wonen en wie gaf je geld en onderdak, om maar eens wat te noemen.

[Aragorn]

Nou is dat wel erg vanuit het eerste gevoel gedacht. Zo van: die en die is getrouwd, dus die hebben de ware. Dat is te simpel gedacht. (O o, nou begint het denken dus pas! ) De realiteit bewijst anders: scheidingen (33%!, of was het zelfs 40%?!), ongelukkige huwelijken. (Geeft gelijk een heel ander beeld zodra je dat bedenkt! )

je noemt hier nu iets uit de 'vrijekeus-markt' maar wat ik me dan afvraag, hoe konden die eertijdse door ouders geregelde uithuwelijk rituelen gelukkige huwelijken opleveren??
In de bijbel staan er vele voorbeelden waarbij ik dan denk van: help!? je moet opeens maar van iemand gaan houden die je krijgt toebedeeld, nou ja er in ieder geval een levenslang huwelijk mee aangaan

Ach, ik sluit niet uit dat het in die tijd mogelijk was, maar in deze tijd, waarin (de autonomie van) het individu een veel grotere rol speelt en vaste maatschappelijke kaders amper meer bestaan zie ik weinig mensen gelukkig worden in een gearrangeerd huwelijk.

[Boekenlezer]

Nou is dat wel erg vanuit het eerste gevoel gedacht. Zo van: die en die is getrouwd, dus die hebben de ware. Dat is te simpel gedacht. (O o, nou begint het denken dus pas! ) De realiteit bewijst anders: scheidingen (33%!, of was het zelfs 40%?!), ongelukkige huwelijken. (Geeft gelijk een heel ander beeld zodra je dat bedenkt! )

je noemt hier nu iets uit de 'vrijekeus-markt' maar wat ik me dan afvraag, hoe konden die eertijdse door ouders geregelde uithuwelijk rituelen gelukkige huwelijken opleveren??
In de bijbel staan er vele voorbeelden waarbij ik dan denk van: help!? je moet opeens maar van iemand gaan houden die je krijgt toebedeeld, nou ja er in ieder geval een levenslang huwelijk mee aangaan

Ik kan me ook voorstellen dat het fenomeen 'keuze' ontzettend complicerend werkt. Zo ervaar ik dat wel vaak in het leven. Heb je ergens niks te kiezen, dan ben je veel sneller klaar en is alles plotseling ontzettend eenvoudig, want je hoeft er niet over na te denken. Een héérlijk gevoel kan dat zijn!

Iemand toebedeeld krijgen... dan zul je je meer richten op jezelf aanpassen aan die ander, lijkt mij. 'Iets voelt niet leuk...? Ach, daar kan ik aan wennen, er mee leren leven en omgaan.' Dan denk je vanuit een heel ander perspectief, lijkt mij.
Vroeger leek uithuwelijking mij afschuwelijk, maar vandaag kan ik er nog wel voordelen van verzinnen! Zolang je het maar niet al te beroerd getroffen hebt...

[Boekenlezer]

Nou is dat wel erg vanuit het eerste gevoel gedacht. Zo van: die en die is getrouwd, dus die hebben de ware. Dat is te simpel gedacht. (O o, nou begint het denken dus pas! ) De realiteit bewijst anders: scheidingen (33%!, of was het zelfs 40%?!), ongelukkige huwelijken. (Geeft gelijk een heel ander beeld zodra je dat bedenkt! )

je noemt hier nu iets uit de 'vrijekeus-markt' maar wat ik me dan afvraag, hoe konden die eertijdse door ouders geregelde uithuwelijk rituelen gelukkige huwelijken opleveren??
In de bijbel staan er vele voorbeelden waarbij ik dan denk van: help!? je moet opeens maar van iemand gaan houden die je krijgt toebedeeld, nou ja er in ieder geval een levenslang huwelijk mee aangaan

Ach, ik sluit niet uit dat het in die tijd mogelijk was, maar in deze tijd, waarin (de autonomie van) het individu een veel grotere rol speelt en vaste maatschappelijke kaders amper meer bestaan zie ik weinig mensen gelukkig worden in een gearrangeerd huwelijk.

In een maatschappij waarin je alles zelf kiest, lijkt mij sowieso dat het stukken moeilijker wordt om tevredenheid te vinden. Alles kunnen kiezen, tering! Dan moet je ook over alles nadenken! Dat wil ik helemaal niet! Ja, ik wil wel bepaalde dingen kunnen kiezen, maar niet alles!

[Cathy]

Het aparte is: als ik dat zo lees lijkt het wel alsof iedereen dat net zo ziet als ik. Blijf ik echter nog met het verschil zitten: een heleboel anderen lijken ondertussen wel heel makkelijk een ware te vinden!

Ik merk dat jij 'de ware' en 'een ware' door elkaar gebruikt. Per ongeluk?
Zelf geloof ik in 'een ware' en de wil om er iets van te maken.

Volgens mij is een goed gevoel op het eerste gezicht, zodra je iemand weer ziet, ook wel belangrijk. Dat je er een fris gevoel bij hebt en spontaan naar zo iemand toe kan lopen.

Helemaal mee eens, een onderdeel van een ware.

Ik zie een ware ook eigenlijk als: als ik die kwijt raak, is er een deel van mijzelf geamputeerd. Daardoor kun je een jaar later (of nog heel wat langer) nog heimwee naar zo iemand voelen.

Tsja, alleen kom je daar pas achter als je zo iemand kwijt raakt. k'Heb die ervaring gelukkig (nog?) niet.

Het viel mij vaak op, dat in verhalen over slechte huwelijken er nogal eens dingen spelen die je met wat nadenken heel goed kunt voorkomen: veel te snel en te onbezonnen voor elkaar gekozen hebben, niet met elkaar communiceren en blijkbaar denken dat het vanzelf allemaal wel goed gaat...

Dat is imo de grootste fout, denken dat het vanzelf gaat. Echt niet! Volgens mijn info geven communicatiestoornissen idd de grootste problemen.
De topictitel dan maar veranderen in: 'Hoe communiceer je met een vrouw'?
Maar ik heb zoiets, geloof ik, al aangegeven ergens.

Ach, ik sluit niet uit dat het in die tijd mogelijk was, maar in deze tijd, waarin (de autonomie van) het individu een veel grotere rol speelt en vaste maatschappelijke kaders amper meer bestaan zie ik weinig mensen gelukkig worden in een gearrangeerd huwelijk.

Er worden misschien weinig huwelijken meer gearrangeerd? Athans, onder de autochtonen. En vroeger duurden de huwelijken vaak niet zo lang, vrouwen stierven in kraambedden enzo.....
Ik zie er wel wat in hoor, weet nu zoveel meer dan lang geleden, en zou m'n kinderen willen behoeden voor domheden.
Aan de andere kant ben ik blij dat ik zelf kon kiezen; met m'n eigenwijze hoofd had ik absoluut niet naar m'n ouders geluisterd.

Iemand toebedeeld krijgen... dan zul je je meer richten op jezelf aanpassen aan die ander, lijkt mij.

Dat aanpassen.......dat is imo ook nog een hoofdstuk apart. Hoe ver ga je daarin?
In het begin heb je allebei nog wel de intentie om je aan te passen.
Mijn ervaring is dat ik ontdekte dat ik dat teveel deed en mezelf volledig kwijt raakte.

[Aragorn]

Ach, ik sluit niet uit dat het in die tijd mogelijk was, maar in deze tijd, waarin (de autonomie van) het individu een veel grotere rol speelt en vaste maatschappelijke kaders amper meer bestaan zie ik weinig mensen gelukkig worden in een gearrangeerd huwelijk.

In een maatschappij waarin je alles zelf kiest, lijkt mij sowieso dat het stukken moeilijker wordt om tevredenheid te vinden. Alles kunnen kiezen, tering! Dan moet je ook over alles nadenken! Dat wil ik helemaal niet! Ja, ik wil wel bepaalde dingen kunnen kiezen, maar niet alles!

En dat is nu juist de grap en de paradox van de huidige geindiviualiseerde samenleving: je hebt geen keus, dus je moet kiezen.

Er worden misschien weinig huwelijken meer gearrangeerd? Athans, onder de autochtonen. En vroeger duurden de huwelijken vaak niet zo lang, vrouwen stierven in kraambedden enzo.....

Onder autochtonen wordt er niet echt meer gearrangeerd mag ik hopen toch? Onder allochtonen is dat misschien anders, maar die komen dan ook uit een andere (minder individualistische) cultuur waarin het misschien nog wel mogelijk is.

Ik zie er wel wat in hoor, weet nu zoveel meer dan lang geleden, en zou m'n kinderen willen behoeden voor domheden.
Aan de andere kant ben ik blij dat ik zelf kon kiezen; met m'n eigenwijze hoofd had ik absoluut niet naar m'n ouders geluisterd.

Precies. En je kinderen zullen toch niet echt leren van wat jij zegt (aangenomen dat je uberhaupt weet wat beter voor hen is), iedereen zal het toch zelf moeten ervaren.

[Boekenlezer]

Het aparte is: als ik dat zo lees lijkt het wel alsof iedereen dat net zo ziet als ik. Blijf ik echter nog met het verschil zitten: een heleboel anderen lijken ondertussen wel heel makkelijk een ware te vinden!

Ik merk dat jij 'de ware' en 'een ware' door elkaar gebruikt. Per ongeluk?
Zelf geloof ik in 'een ware' en de wil om er iets van te maken.

'De' en 'een' ware heb ik niet bewust gescheiden, inderdaad. Heb ik niet zo bewust bij stil gestaan.
Er spelen hier twee dingen:
- Welke ware je vindt is afhankelijk van waar je woont en wie je tegenkomt, dus zou het wel héél erg lastig worden als er maar één van op deze hele wereld rondloopt. Om nou die ene eruit te filteren tussen alle 3 miljard vrouwen...
- Maar zo'n ware is wel iemand waar je geen ander voor zou weten, lijkt mij.
Is de wil voor jou iets wat er gewoon is zonder dat je die zelf kan oproepen, of is het iets wat je bewust aanstuurt?

Ik zie een ware ook eigenlijk als: als ik die kwijt raak, is er een deel van mijzelf geamputeerd. Daardoor kun je een jaar later (of nog heel wat langer) nog heimwee naar zo iemand voelen.

Tsja, alleen kom je daar pas achter als je zo iemand kwijt raakt. k'Heb die ervaring gelukkig (nog?) niet.

Tja, is dat iets wat je pas kan voelen als je die persoon kwijt bent, of kun je het vóór die tijd ook al aanvoelen? Vind ik wat moeilijk te zeggen.
Is een bepaald persoon nog in je sociale horizon, dan schat je dingen wel eens verkeerd in. Bijvoorbeeld dramatischer dan het is, of je tilt er juist veel te licht aan.

Iemand toebedeeld krijgen... dan zul je je meer richten op jezelf aanpassen aan die ander, lijkt mij.

Dat aanpassen.......dat is imo ook nog een hoofdstuk apart. Hoe ver ga je daarin?
In het begin heb je allebei nog wel de intentie om je aan te passen.
Mijn ervaring is dat ik ontdekte dat ik dat teveel deed en mezelf volledig kwijt raakte.

Tja, ik bedoelde eigenlijk: je aanpassen aan het onvermijdelijke. Er zijn van die situaties in het leven die je gewoon neemt zoals ze komen. Dan kijk je er anders tegenaan dan wanneer je er al of niet voor kunt kiezen.

Als je eenmaal getrouwd bent met de persoon voor wie je hebt gekozen lijkt mij dat toch anders. Dan is het je eigen keuze geweest, en als het niet bevalt zul je het jezelf verwijten, jezelf voor je kop slaan en zo...
Ik kan me voorstellen dat dat een aanpassen in de weg kan staan.