Afgelopen nacht was het 4 uur toen hij begon te jammeren, dus heb ik eens geprobeerd hoe lang hij het vol hield tot hij opgaf. Nou, dat gebeurde niet, het werd echt huilen en na 20 minuten krijsen. En dat vond ik te ver gaan. Dus naar hem toe, zat hij midden in zijn bedje, in zijn dikke slaapzak als een michelinmannetje heel zielig te zijn, want zijn speen lag net buiten zijn bereik buiten het bed. En toen had ik meteen weer zo'n spijt dat ik hem zo lang had laten huilen


Ajl, lastig ja, een cadeautje voor een derde. Iets van skates idd? Dat is dan echt zijn maat, dus echt van hem.
Duschka, haha, geweldig! Zo zei Frederiek pas:' Mam, het lijkt me wel heel erg leuk om ook een baby van mezelf te hebben.'
Oeps, ik heb haar maar uitgelegd dat het niet zo simpel is als het lijkt, haha
