Tuinfluiter schreef:een kindje van rond 1 jaar is ook nog zo klein en als ze ouder worden word het niet makkelijker, want dan worden ze peuterpuber, ze worden brutaal, tegen de tijd dat ze 4 jaar worden raken ze uitgespeeld en zijn aan school toe...
Hier wil ik even op reageren, niet op de persoon, maar gewoon op de tekst
Onze dochter kreeg op 3 jarige leeftijd een zusje, en heeft daar veel meer moeite mee dan mijn andere kinderen waar er maar 1 of 1,5 jaar tussenzat
Dus die ´vlieger´ gaat niet altijd op! En dan zou een kindje erbij nooit kunnen, als ze 4 jaar zijn, gaan ze net naar school dus dat is erg wennen, als ze 5 zijn gaan ze grenzen zoeken, als ze 6 zijn gaan ze net lezen...enzovoort...
Kleintjes accepteren gewoon dat ze hun aandacht moeten delen met een broertje of zusje, en wat oudere kinderen zien dat hun plekje ingenomen wordt, aandacht van anderen gaat meer naar de baby dan naar hen, dat is erg moeilijk voor een 3 jarige!
Ik was 20 toen ik trouwde, kreeg de 1ste 9 maanden na ons trouwen en ben nu 28.
Tuurlijk denk je weleens, wat was ik toen jong, maar juist omdat je jong bent, kon je ook veel aan,
wij hebben veel problemen gehad met de oudste, en als je wat ouder geweest was, had dat misschien wel helemaal opgebroken, maar nu herstel je daar ´makkelijker´ van...je bent wat veerkrachtiger zeg maar..
En kinderen krijg je, dus jong moeder worden beslis je niet (altijd) zelf!
Ik vind veel voldoening in vrijwilligerswerk (voor kerk en school etc.), betaald werk komt wel weer als de kinderen wat groter zijn en dat vind ik prima. Ik doe nu wel een gedeelte van de administratie van ons eigen bedrijf (zo'n 4 uur per week). Ook een voordeel is bijv., dat de opa's en oma's (en in ons geval (thuiswonende) tantes) ook nog jong en actief zijn. 
O.a. om die reden ben ik weer begonnen met oppaskinderen die ong. van haar leeftijd zijn. Tot de tweeling geboren werd, had ik ook oppaskids, erna ben ik een paar jaar gestopt. 
