Kinderen opvoeden is moeilijk, tenminste, zo ervaar ik het. Zeker als ze ouder en wijzer worden.
Mijn zoontje sla ik vrijwel nooit of hij moet het vreselijk bont maken, en daar bedoel ik mee dat hij me een onwijs grote mond geeft. Daar ben ik absoluut niet van gediend. Hij krijgt dan een tik op zn wang, waar hij van schrikt. Pijn zal het niet doen, want ik sla niet vind ik (iemand slaan doe je met je vlakke hand, en hard), ik geef een correctie. Laten voelen dat hij fout is. En door dat schrikeffect gaan ze huilen en lijkt het of ze onwijs pijn hebben, maar dat kan gewoon niet.
Soms lijkt het net of je een speelkameraad voor ze bent. En enerzijds mag dat wel, maar ik ben en blijf zn moeder.
Het klinkt nu net of ik een kenau van hier tot gunter ben, maar dat is niet zo hoor. Juist niet. Van verschillende mensen heb ik al gehoord dat ik eigenlijk ehm...hoe zal ik het zeggen, te zachtzinnig ben. Dat mn zoontje best wel eens harder aangepakt mag worden. Maar ja... dat blijf ik moeilijk vinden. Ik doe het dan wel, maar twijfel daarna dan toch weer of ik het wel goed gedaan heb. Terwijl ik wel merk dat het werkt.
Maar goed. Kinderen hebben grenzen nodig en die moet je heel duidelijk stellen. Nee is dus nee, en niet na een halve dag ineens toch ja. Of zoiets van...je kijkt maar wat je doet. Daarmee ga ik nog weleens de mist in. Zeker als er heel te tijd om gezeurd wordt...
Moeilijk blijft het...
Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.