Wullimpie schreef:Wat zijn we weer respect vol bezig, we hebben het hier wel over het Heilig Avondmaal!!
Wat nou heilig? Het is net maar hoeveel waarde er iemand aanhangt. Als ik kijk naar de spijziging van de 5000 in het nieuwe testament, dat is ook een soort van avondmaal te noemen. Zelfs tijdens het laatste peachmaal mocht Judas nog bij de maaltijd aanwezig zijn. Denk je nu werkelijk dat iedereen uit die schare van mensen uitverkoren was, of gered zou worden en of zijn geloof tot het einde van zijn leven zou weten te behouden? Nee dat weet niemand, alleen de Vader. Toch mochten ze wel alle meedelen M.i. trekt men woord heilig naar een te hoog level. Daarmee bedoel, ik dat het lijkt dat het heilig zo hoog wordt op getrokken, dat men het niet meer als iets ziet waar je naar mag uitkijken, maar waarvoor je moet uitkijken.
Wat betreft het topic onderwerp: Mis en avondmaal, kan dat samen? Daar wordt al snel in een discussie, de Concilie van Trent (1545 tot 1564 even uit mijn hoofd) uit de kast gehaald, (hoe oudbakken wil men het hebben?) vooral als men stelling wil nemen tegen de transsubstantiatie. De stellingen zijn in dat geval gelijk dermate hoog opgetrokken dat men niet meer voor elkaar bereikbaar is. Daarbij is het ook al in het topic aangeven, dat veel katholieken het al lang niet meer zo zien!
Het gaat er m.i. bij het (heilig)avondmaal om de herinnering te mogen delen van Christus sterven voor onze zonden, en de persoonlijke vraag aan je zelf of je Christus ook "volledig" in je leven wilt laten? Dus niet een beetje of alleen op zondag, maar elke dag, 24 uur lang. Dat is dan ook exact de reden dat ik om Gerdien haar uitdrukking zo moest lachen. Ik kon mij dat door Gerdien geschetste beeld zou goed visualiseren, omdat men m.i. de poort voor de toegang naar het avondmaal te hoog in de muur metselt. Men krijgt gewoon een zuinig mondje van angst bij het aangaan van angst van de vraag of ze de deur wel kunnen bereiken of er door mogen gaan, terwijl dit m.i. helemaal niet toepassing hoeft te zijn. Jezus in je leven laten, is vreugde mogen ervaren, weten mogen dat je zonde vergeven worden! Of iemand dit nu doet met een stukje brood of een hosti, wat maakt dat nu toch uit. Of gunnen wij het soms de ander niet, het mogen delen in genade die iedereen ten deel te is gevallen, die het aan wil nemen. Of probeer je Christus liever op te sluiten binnen de door de mensen eigen gestelde kaders van de of een gemeente en wil je Hem eigenlijk niet delen?