paprikameisje2 schreef:ehm... haak toch even in op het feit dat je het in eerste instantie niet wil zeggen, maar toch zou ik daar ook wel voorzichtig mee zijn. Er wordt zo enorm getrokken aan een kind en ik denk, als je het zou zeggen, dat ze hem wat meer met 'rust' zouden laten als hij dingen niet oppakt die een 4-jarige wel zou moeten doen.
Zou zelf iets zeggen in de trant van: uit het leeftijdsonderzoek is een wat warrig beeld ontstaan oid. Hij schijnt wat jonger te zijn.. en gewoon als mededeling geven. Van school sturen doen ze hem toch niet meer
Geniet er maar lekker van dat hij het zo leuk vind!! en wat zal je lang worden...haha... met dat groeien! FIjn zulke reacties!
Hij zit gelukkig in een klein klasje van ongeveer 15 kindjes. Het is een instroom-groepje, dat tot aan de Kerst uitgroeit tot een groep van 21 leerlingen (ongeveer). Er is dus veel persoonlijke aandacht en het is echt heel rustig. De meeste kindjes zitten nog maar net op school. Ze gaan ontzettend goed met hem om, de juffen zeiden direct al, dat hij natuurlijk een hele andere start in het leven heeft gehad en alles op zijn eigen tempo in zal moeten halen. Nog voordat we er zelf over begonnen.
Kijk, zelf weten we het ook allemaal niet. Al anderhalf jaar is zijn leeftijd voor ons een mysterie. Hij heeft simpelweg een achterstand weg te werken, maar we hebben geen idee welke. Zijn gezondheid stond de eerste maanden, het eerste jaar, centraal. Dat was onze grootste zorg. Daar heeft hij ook een enorme slag in geslagen, ondanks vele tegenslagen die hij heeft gehad.
Toen ik hem net naar zijn klas bracht en hij trots op zijn stoel met koekiemonster-sticker zat, werd ik gewoon wel week van binnen: daar zat 'ie dan, mijn mooie mannetje, dat kleine kindje dat heel wankel naar ons toe kwam lopen in het Afrikaanse stof en zo ontzettend veel zorg en liefde nodig had. En dat allemaal letterlijk heeft ingedronken en er als zo'n mooi persoontje uit opbloeit.
Maar dan ook het gevoel: overvragen we hem nu niet. Is naar school gaan niet teveel. Maar ja. Dan zit hij daar te stralen. Komt hij dalijk weer huppelend die school uit en naar me toe rennen met zijn armpjes wijd open... tja, dan zie ik gewoon een kindje dat enorm geniet.
Binnenkort heb ik een gesprek met de juf. We zullen wel eens zien, wat we doen. Eerst er zelf maar aan wennen. Want hoewel we niet verbaasd zijn, zijn we er wel een beetje door in de war. Niet op een erge manier, hoor, maar gewoon. Het is raar
