opvoeding en beleefdheid

[Annet76]

Gisteren heb ik een studiedag bijgewoont waar de ds. iedere aanwezige persoonlijk een hand gaf, het viel me op dat veel mensen dan blijven zitten. Ik geloof dat ik dat niet zo netjes vind.

Inderdaad Haai, veel dingen die ik vroeger moest uit beleefdheid vond ik grote onzin, nu ben ik mijn ouders er dankbaar voor! Dat heb ik pas nog gezegd, vonden ze erg leuk om te horen

Zondag hadden we preekbespreking, de vrouw van de ds vroeg aan iemand of hij/zij suiker in de thee wilde "ja" hoorde ik! Dat vind ik zo onbeleeft! Volgens mij kan je beter met twee woorden spreken: "ja, lekker" of nog beter: "ja, alstublieft"

Ja zeg,
Beleefdheidsvormen tot daar aan toe, maar je kan ook overdrijven natuurlijk.
Om daarbij onderscheid te maken tussen de status van een persoon vind ik geheel niet gepast.

Ik spreek de slager niet anders aan dan de dominee, waarom zou ik...ik ben altijd beleefd

Geef me eens een goede reden waarom dat nodig zou zjin?

Nog even een aanvulling, voor je mijn woorden verkeerd begrijpt.
Personen die ik niet ken spreek ik altijd met "u" aan en dan maakt het me geen biet uit of hij/zij dominee, of vuilnisman is...dat bedoel ik.

[Nina87]

Volgens mij vinden de dominees dat zelf ook helemaal niet leuk, als mensen zo overdreven beleefd tegen ze doen. Ik doe het zelf dan ook nooit, de meeste dominees die ik ken spreek ik gewoon aan met hun voornaam.

[MissF]

Ik probeer tegen iedereen beleefd te zijn. Ik sta altijd bij iedereen op als diegene mij een hand geeft, en zeg altijd 'u' tegen een ouder iemand die ik niet goed ken of helemaal niet ken (en echt ouder is, dus niet iemand van tegen de 30, al doe ik het dan nog wel eens per ongeluk, maar dat vind ik dan bijna weer onbeleefd, omdat diegene amper in leeftijd scheelt met mij, en het net lijkt of ik diegene dan als heel oud bestempel ofzo ).
Ook zeg ik 'ja, alstublieft' als iemand vraagt of ik suiker in mijn thee wil, bij wijze van, daar heeft idd geen dominee mee te maken. Onze dominee is zo ontzettend 'gewoon' dat ik daar eerder wat jovialer mee zou doen dan met bijvoorbeeld een docent, bij wijze van spreken.
En ik zal idd mijn kind aanleren dat je even gaat staan als iemand je een hand geeft, ik vind het een beetje raar om te blijven zitten, dan ben je zo niet gelijkwaardig. (beide kanten op: de ander torent boven je uit, en andersom doe je net of jij als zittenblijver waardiger bent omdat je het niet de moeite vindt omhoog te komen uit je stoel)

[Annet76]

Volgens mij vinden de dominees dat zelf ook helemaal niet leuk, als mensen zo overdreven beleefd tegen ze doen. Ik doe het zelf dan ook nooit, de meeste dominees die ik ken spreek ik gewoon aan met hun voornaam.

Inderdaad: doe maar normaal hoor, dan doe je al gek genoeg toch?
Dat 'opgeklopte' gedoe vind ik zo vervelend, en de dominee ook

[Sterretje]

@ MissF: Ben het met je eens: Staan als je een hand krijgt. Dat geldt ook voor Anna Sofie
Ik leer Anna Sofie ook altijd handje te geven als ze ergens komt (aan de ouders, niet aan alle kids) en ook weer als ze weggaat. (zoenen trouwens niet)
Verder spreek ik zelf alle vreemden (tenzij ze veel jonger zijn dan ik ben) met u aan.

[Schipje]

Leuk om te zien hoe langzamerhand mijn woorden worden verdraait

Ik bedoelde niks met 'ds.' dat was toevallig een voorbeeld omdat het me gisteren opviel. Op een verjaardag valt me dat net zo goed op. De discussie gaat niet over beleefdheid naar dominees maar beleefdheid en opvoeding (op alle fronten). Dit voorbeeld is dus op alle mensen die een zittend iemand een hand geeft van toepassing.

Verder heb ik gisteren wel geleerd dat het niet goed is voor de gewetensvorming van een kind om iedereen als vriend te zien. Ouders willen de vriend zijn van hun kind tegenwoordig (klinkt een beetje oubollig ) Ouders worden vaker bij de voornaam genoemd door kinderen. We hebben het niet meer over 'premier' Balkenende maar 'Jan-Peter' Balkenende. Ook ds worden vaker bij de voornaam genoemd en zelfs Jezus word eenzijdig als Vriend gezien. Het is onze Vriend, maar niet alleen! Hij is ook onze Vader en Rechter. Ik denk dat je voor een ds wel een zekere achting mag hebben! En nee, daarmee zeg ik niet dat je dat voor andere mensen dan maar niet moet hebben.
Autoritariteit in opvoeding is nog steeds heel goed, al schijnen mensen allergisch te zijn voor deze term. Als ouders zich gelijk stellen aan hun kinderen (om hun beste viend te willen zijn) verlies je wel veel gezag. Dat heb ik gister gehoort en vond het waardevol om hier even te citeren.

[elvira (gast)]

Ik vind het in deze discussie altijd zo jammer dat het jij-zeggen of bij voornaam noemen van kinderen t.o.v. hun ouders als teken wordt gezien dat de ouders de rol van "beste vriend" innemen.
Dat hoeft toch helemaal niet zo te zijn? Net als dat men vroeger autoriteit benadrukte met geweld (bijv. pak rammel als er niet geluisterd werd)... inmiddels denken de meesten (gelukkig!) daar anders over en zijn we het erover eens dat er ook andere manieren zijn om autoriteit te krijgen, te houden en door te zetten.
Zoals al eerder genoemd in deze discussie: respect en beleefdheid voor anderen is méér dan alleen kinderen leren, oudere mensen een hand te geven en u te zeggen.

(N.B. Van "autoritariteit" word ik wel een beetje allergisch )

[pannenkoek]

Als ik ergens ben en er komen meer gasten op een verjaardag of zo ga ik ook altijd staan als ik ze een hand geef. Ik zie dat veel mensen blijven zitten, maar dat vind ik zo raar.

[Schipje]

Ik vind het in deze discussie altijd zo jammer dat het jij-zeggen of bij voornaam noemen van kinderen t.o.v. hun ouders als teken wordt gezien dat de ouders de rol van "beste vriend" innemen.

Ik denk toch dat dat wel hand in hand gaat ja
En over dat autoritaire gedrag van vroeger ben ik het natuurlijk helemaal met je eens.... al ben ik niet zo allergisch voor dat woord

[Nina87]

Leuk om te zien hoe langzamerhand mijn woorden worden verdraait

Ik bedoelde niks met 'ds.' dat was toevallig een voorbeeld omdat het me gisteren opviel. Op een verjaardag valt me dat net zo goed op. De discussie gaat niet over beleefdheid naar dominees maar beleefdheid en opvoeding (op alle fronten). Dit voorbeeld is dus op alle mensen die een zittend iemand een hand geeft van toepassing.

Even voor de duidelijkheid: mijn opmerking over beleefdheid richting dominees was als aanvulling bedoelt, niet als directe reactie op jouw post.

Ik ben het ook met je eens dat het beleefder is om te gaan staan op een verjaardag ofzo, of als je je aan iemand voorstelt.

[Memmem]

Als ik ergens ben en er komen meer gasten op een verjaardag of zo ga ik ook altijd staan als ik ze een hand geef. Ik zie dat veel mensen blijven zitten, maar dat vind ik zo raar.

En ik vind het raar om alle gasten een hand te geven en te feliciteren. En soms ook nog al die zoenen er bij. Is hier gelukkig ook niet de gewoonte. Evt geef je de hele naaste familie nog de hand en anders groet je gewoon in het algemeen.
Dit soort dingen ligt misschien ook wel aan de omgeving waar je opgroeit.

[gempa]

Ik vind het in deze discussie altijd zo jammer dat het jij-zeggen of bij voornaam noemen van kinderen t.o.v. hun ouders als teken wordt gezien dat de ouders de rol van "beste vriend" innemen.

Ik denk toch dat dat wel hand in hand gaat ja
En over dat autoritaire gedrag van vroeger ben ik het natuurlijk helemaal met je eens.... al ben ik niet zo allergisch voor dat woord

ik niet mijn beste vriendin haar kinderen zeggen wisselend de voornaam en papa en mama , maar ze hebben echt wel respect voor hun ouders, ze zeggen netjes u en zijn zeer opgevoed. daarnaast hebben ze bij de lagere school waar mijn kinderen sinds 2 jaar ook voornamen ingevoerd, en het respect en gezag, van de kinderen is echt niet gedaald.

het is maar een raar reformatorisch iets dat je gezag afdwingt door afstand te schepen en regels in die relatie af te dwingen, respect en gezag krijg je echt niet door u en meneer en mevrouw, bij ons op de lagere school heb je bv raar met je.... dag dan verkeleed de hele school zich ook de meesters en juffen, maar de kinderen luisteren dan net zo goed.

[LeChat]

Ik vind het in deze discussie altijd zo jammer dat het jij-zeggen of bij voornaam noemen van kinderen t.o.v. hun ouders als teken wordt gezien dat de ouders de rol van "beste vriend" innemen.

Ik denk toch dat dat wel hand in hand gaat ja
En over dat autoritaire gedrag van vroeger ben ik het natuurlijk helemaal met je eens.... al ben ik niet zo allergisch voor dat woord

ik niet mijn beste vriendin haar kinderen zeggen wisselend de voornaam en papa en mama , maar ze hebben echt wel respect voor hun ouders, ze zeggen netjes u en zijn zeer opgevoed. daarnaast hebben ze bij de lagere school waar mijn kinderen sinds 2 jaar ook voornamen ingevoerd, en het respect en gezag, van de kinderen is echt niet gedaald.

het is maar een raar reformatorisch iets dat je gezag afdwingt door afstand te schepen en regels in die relatie af te dwingen, respect en gezag krijg je echt niet door u en meneer en mevrouw, bij ons op de lagere school heb je bv raar met je.... dag dan verkeleed de hele school zich ook de meesters en juffen, maar de kinderen luisteren dan net zo goed.

Ik ben het eens met Elvira en Gempa: jij-zeggen tegen je ouders betekent zeker niet automatisch dat je ze niet respecteert of dat de ouders de beste vriend van hun kinderen willen zijn. Ik heb altijd 'joe' tegen mijn ouders gezegd, het Flakkees maakt niet eens onderscheid tussen u en jij, en tegenwoordig praat ik (in elk geval waar mijn man bij is) toch meer Nederlands, ook met m'n ouders en andere Flakkeese fam., en dan zeg ik dus 'jij' en 'je'. En respect heb ik wel degelijk voor ze, en mijn ouders hebben zich nooit als mijn beste vriend(in) voorgedaan, hoor. Dat ge-u schept juist (gevoelsmatig, voor mij) onnodige afstand... Als ik zeg "Opaatje, heb je..." dan klinkt dat veel liever dan "Opa, heeft u..."

[paprikameisje2]

huh.. dominee aanspreken met voornaam? Ik spreek de dokter ook niet aan met de voornaam. Vooral als je hen treft in een 'werkstitatie' vind ik dat ze die titel niet voor niks hebben, dat hoort bij hun beroep. net als kinderen mij aanspreken met juf!

Ik vind dat die titel hoort bij het werk wat je doet. Als je de mensne treft in prive situaties is het anders. Maar als ik ze dan bv weer tgen zou komen in hun werksituatie, dan benoem ik wel dokter of dominee.

[esli]

De dominee spreek ik wel gewoon met de voornaam aan. Dat doet iedereen in de gemeente. Vind dat juist wel passend, je bent samen gemeente en dat vind ik wel een relatie waar voornamen passend bij zijn. Als ik in de kerk mensen met u en achternaam aanspreek, zeggen die over het algemeen direct wat hun voornaam is en dat ze dat beter vinden dan het gebruiken van de achternaam. Als ze dat aangeven noem ik ze voortaan bij de voornaam. U en jij wissel ik denk ik wel. Ik ben heel erg opgevoed met het noemen van u, dus dat is er niet gelijk uit, zeker niet bij oude mensen.
Mijn dokter ken ik niet echt, dus ja dan noem ik haar gewoon ´dokter´.