Het geven van een pedagogische tik...

[Marie Popelin]

I.v.m. privacy heb ik vier reacties met mijn oude account weggehaald, maar zal ik nu weer terugzetten met mijn nieuwe account.

1. Ik haat slaan. Als ik terug kijk op mijn opvoeding is het een daad uit onmacht en een gebrek aan communicatieve vaardigheden. Het enige wat er mee bereikt werd is dat ik onzeker werd, schrik en dat ik me aanpastte om geen klap te krijgen en niet om de reden waarom ik bepaald gedrag moest laten. Op latere leeftijd (ong.** ) kreeg ik haatgevoelens tegenover diegene en de band is zich nu langzaam aan het herstellen.

Waar ik bang voor ben is dat ik het later misschien ook wel doe als ik kwaad ben op mijn kinderen en mij misschien een rotouder gaan vinden. Voorlopig nog geen kinderen in ieder geval.

Wanneer vinden jullie iets een pedagogische tik?

2. Inderdaad MissF één keer moest ik naar de gang, dat heeft veel meer indruk op me gemaakt en duidelijk gemaakt dat ik stout en vervelend was dan al die klappen en je behoud het oprechte respect voor je ouder(s).

3. Toch blijf slaan een misselijk gebruik vinden, of je nu een klap op je kont krijg of een stom tegen je bovenarm. Als ouder kun je zo je macht op het kind uitoefenen door het kind lichamelijk pijn te doen terwijl het zich er niet tegen kan verweren. Er wordt welvoor gezorgd dat je je ouder niet terug slaat door opmerkingen als:'Waag dat nooit want ik sla je kop achterstevoren' of andere dreigementen.

4. @T. Lindeman
Dat kan inderdaad heel verhelderend werken ja. Mijn (…) broertje kreeg de meeste klappen en stompen van de ouder die uit zijn gedrag liet blijken dat hij hem het minst mocht van ons. Op een gegeven moment toen hij een jaar of ** was heeft hij uit woede hard teruggeslagen en sindsdien was het over. Ik was heel verbaasd omdat er van de dreigementen niets waar gemaakt werd. Ik heb eigenlijk veel bewondering voor hem omdat hij net zo lang vecht tot dat hij voor elkaar heeft wat hij wilde bereiken. Ik daarentegen loop nog steeds met het onmachtgevoel rond en ga steigeren bij iedereen die mij lijkt te proberen te commanderen of de macht over mij te willen hebben en heb nog steeds dromen waarin ik hard geslagen wordt.

[Liarose]

Vermijden lijkt me ook een goed, maar als het praten echt niet meer helpt, negeren ook niet, time out geven ook niet, maar een tik wel, zie ik er geen kwaad in.

Misschien moet men dan eens nagaan waarom praten etc niet helpt...

Volgens mij ligt het er niet aan dat we nu op het ontwikkelingsgebied van kinderen veel verder zijn maar op de verhoudingen. Als een kind van 12 nu een klap krijgt slaat hij terug, tenminste dat zie ik regelmatig, zelfs al bij kinderen van 7 jaar.

Dan klopt er echt iets niet in de opvoeding hoor.

@Marie Popelin:

[lammetje]

Vind het toch vaag dat er kinderen een tik krijgen en hard(!) terug slaan, terwijl andere kinderen uit dat gezin met dezelfde opvoeding dit niet doen. En dat er iets niet klopt zal ik niet meteen zeggen, maar krijg wel veel vraagtekens....

Praten werkt soms niet, een kind kan heel erg uit zn dak gaan, zo erg dat de planten uit de vensterbank vliegen en de gordijnen van de roede af getrokken worden. Praten werkt niet, time out op dat moment ook niet maar een harde tik of goed stevig beet pakken SOMS wel. Ook niet altijd. Kind wordt dan wel meteen even teruggeroepen door die tik. (Meestal hebben kinderen met dit gedrag 'iets')

[Marie Popelin]

Vind het toch vaag dat er kinderen een tik krijgen en hard(!) terug slaan, terwijl andere kinderen uit dat gezin met dezelfde opvoeding dit niet doen. En dat er iets niet klopt zal ik niet meteen zeggen, maar krijg wel veel vraagtekens....

Doel je op mijn post?

[sela]

'denk dat het iig goed is om stil te staan bij gevallen waar het mis is gegaan. en daar onze houding in te bepalen.
dat is misschien wel belangrijker dan bij je standpunten blijven.

[lammetje]

nee ik doel op wat ik gezien heb in de kerk. Een kind was vervelend, luisterde niet. Kreeg een tik van zn moeder en sloeg zn moeder ontzettend hard in dr gezicht terug. Zou me ontzettend schamen als moeder zijnde en had hem dus ook niet geslagen maar was de kerk uit gegaan en had hem naar de creche gebracht wat hij waarschijnlijk veel erger vond dan die tik....

Tging mij erom dat de verhouding tussen kinderen en ouders nu heel anders ligt dan de tijd waar het bijbelboek Spreuken over schrijft. En of we in die verhoudingen er nu echt op vooruit zijn gegaan vraag ik me wel eens af, maar dat je wat in spreuken geschreven staat niet meer kan toepassen op 'onze generatie' is wel duidelijk denk ik.

[lammetje]

Vind het toch vaag dat er kinderen een tik krijgen en hard(!) terug slaan, terwijl andere kinderen uit dat gezin met dezelfde opvoeding dit niet doen. En dat er iets niet klopt zal ik niet meteen zeggen, maar krijg wel veel vraagtekens....

Doel je op mijn post?

even nog een aanvullig dat andere kinderen niet terugslaan zegt waarschijnlijk wat over het karakter. Ik had het ook niet over kinderen die regelmatig geslagen worden, maar af en toe een tik bij het niet willen luisteren. Ik krijg vraagtekens over de opvoeding van de ouders, niet over het gedrag van de kinderen op het gedrag van de ouders.

[Marie Popelin]

Oké.

[Riska]

Er zijn in deze tijd Goddank - en dat bedoel ik heel serieus!! - een hele boel dingen ten goede veranderd waar het om kinderen gaat.
Vroeger was het heel 'normaal' dat je met lat, riem, mattenklopper kreeg. Het was ook 'normaal' dat een onderwijzer de liniaal of zo gebruikte om een kind tot de orde te roepen.
Toen was dat 'normaal' nu is het verboden, want men is erachter dat er veel schade wordt aangericht.
Men was er ook van overtuigd dat kinderen niet rouwen. Dus, als pa of ma stierf moest er niet gezeurd worden. De overgebleven ouder mocht verdrietig zijn, maar kinderen niet. Dat een kind op een andere manier rouwt, drong niet tot de mensen door.
Pas halverwege de jaren vijftig kwam er iets van psychologisch of psychiatrisch inzicht dat er met kinderen überhaupt iets aan de hand kon zijn. Pas in de jaren tachtig werd duidelijk dat seksueel misbruik binnen het gezin op grote schaal voorkwam. Dat het er al jaren en misschien wel eeuwen was, doet niets ter zake. Het taboe werd opgeheven om erover te praten. Hoewel het taboe nu helaas weer wat terugkomt.

Nu komen heel langzaam maar zeker de verhalen van mensen die dingen hebben ondergaan zoals lijfstraffen en hoe ze erdoor beschadigd zijn.
Nu dringt het tot de mensheid door dat kinderen wel degelijk rouwen en is er bv. een groep "verlaat verdriet", die zich bezighoudt met volwassenen die als kind een ouder hebben verloren. Zo ben ik zelf tientallen jaren na de dood van mijn moeder (ik was net vier toen ze overleed) alsnog in een rouwproces terechtgekomen.

Spreuken? Ik zie de teksten die over het slaan gaan in hetzelfde kader als het stenigen van mensen vanwege overspel bv. Dat passen we ook niet meer toe. Netzomin als het afhakken van de stelende hand en zo...
Ik denk dat waar het om gaat is dat Spreuken bedoeld heeft te zeggen dat we aan kinderen grenzen moeten geven, waarin ze zich veilig mogen weten en dat over die grenzen heengaan gevolgen heeft. Aangepast aan de leeftijd van de kinderen, maar in deze tijd nooit met lichamelijk geweld. Want ik denk dat er ook nog iets meespeelt, waar maar weinig mensen rekening mee houden. Dat herinneringen in het hoofd misschien niet altijd aanwezig zijn, maar dat het lichaam die herinneringen opslaat. En juist dat kan heel beroerde gevolgen hebben.

Ik blijf er bij - en mijn kinderen zijn volwassen en functioneren gewoon goed - dat opvoeden zonder ook maar één enkele tik kan.

[*Annet*]

Weet je wat ook wel es goed kan werken, veel beter dan een tik?

even een spuitje met de plantenspuit! Beetje water krijgen ze nix van en het schrikeffect is enorm. Ze worden totaal uitgehaald waar ze mee bezig zijn.

[Saskia]

Jep, ik kreeg vroeger ook wel eens een gutsie water in m'n gezicht, dat werkte ook goed. Ik koelde er echt een soort van af en later was het ook vaak voldoende als er gezegd werd: moet je een guts...

En ouders kunnen nog zo'n perfecte opvoeding hebben, bij sommige kinderen werkt dit gewoon niet. Bijv. als je kind net probleemgedrag begint te vertonen, maar je bent er gewoon nog niet achter wat er met hem aan de hand is. Geloof maar gerust dat er bij sommigen meerdere jaren overheen gaan voor men erachter is wat er met een kind aan de hand is. Dus ja, in theorie dus een perfecte opvoeding (bijv. met praten, time-out-stoel of alle andere dingen die hier genoemd zijn), maar door pure overmacht niet op het kind afgestemd.
Wat ik er maar mee zeggen wil: soms kun je gewoon geen 'schuldige' aanwijzen, kun je niet zeggen dat de een of de ander het verkeerd doet.

[Riska]

Wat ik er maar mee zeggen wil: soms kun je gewoon geen 'schuldige' aanwijzen, kun je niet zeggen dat de een of de ander het verkeerd doet.

Wordt toch ook nergens gezegd? Ik denk dat alle ouders fouten maken in de opvoeding. Kan op zich geen kwaad, als ze er maar voor open staan, dus bereid zijn om te luisteren als het kind, volwassen geworden, aangeeft wat niet goed was.
Ik heb ook nergens gezegd dat ik alles goed heb gedaan. Integendeel, ik weet wel beter. Maar het is bespreekbaar en los daarvan kan ik dus wél zeggen, dat ik nooit in de opvoeding tikken heb uitgedeeld.

[marjo]

Ik ben niet principieel tegen slaan. Maar kan enkel zeggen dat ik vrij zeker weet dta het bij mijn zoon averechts zou werken. Hij is een vrij fysiek en driftig type en heeft dan ook al menig kind en ook zijn ouders geslagen zonder dat hij ooit van ons het foute voorbeeld heeft gezien. We grijpen zeer consequent in (apart zetten, geen koekje, streng toespreken) en proberen altijd rustig te blijven. Als we emotioneel reageren merken we al dat het averechts werkt (ha ze regaeert, negatieve aandacht si ook aandacht). Als we hem gaan slaan weet ik niet of we zijn fysieke gedrag nog kunnen doorbreken. Nu geldt de regel: slaan en bijten is ALTIJD fout. Dat snapt hij tenminste (alleen hij vergeet het af en toe).

[Aragorn]

als het nergens op slaat, zal het ook niet in de bijbel staan.

Vreemde redenering. Er staan zoveel dingen in de bijbel die nergens op slaan en die een heel stuk onzinniger zijn dan het slaan van je kinderen.

Dat bij een vrouw die een man probeert te verdedigen als hij in gevecht verwikkeld is en daarbij perongeluk een geslachtsdeel aanraakt haar arm afgehakt moet worden, bijvoorbeeld..

[rafaell]

Wat is daar raar aan?