Ongeloof en twijfel

[Brion]

Denk ik ook, maar ook al geloof je wel dat Hij voor anderen gestorven is, hoeft dat niet te betekenen dat je gelooft dat Hij ook voor jou gestorven is..Dat durf ik niet zomaar te beweren namelijk...Maar het lijkt alsof je hier dan direct als 'ongelovige' bestempeld wordt...

Gelukkig niet door iedereen hoor!

[columbus]

het is waar dat ongeloof de ergste zonde is. je ontkent en veracht het werk van Christus. (ook al voel je het zelf niet zo, zo is het wel)
veel mensen hier op het forum zijn jonge mensen en die zijn vaak op zoek. ze willen leren! je vind de weg naar de Zaligheid niet op het forum maar het kan je oa wel helpen op het goede spoor te komen door reacties van andere forummers en helpen je eigen mening te vormen.
zolang je niet gelooft ben je ongelovig, ook als je het nog niet weet hoe het zit ben je ongelovig denk ik maar wat je niet moet vergeten is dat niemand weet wat Gods plan (en op Zijn tijd!) is met de forummer en hoe het forum toch belangrijk kan zijn voor de zoekende, al ligt uiteindelijk het antwoord in Gods Woord en de bediening ervan.

een heel goed boekje is 'die Mij vind, vind het Leven' van Thomas Boston, dat gaat oa uitgebreid in op de zonde van het ongeloof en wat dat betekent.

[@mic]

Denk ik ook, maar ook al geloof je wel dat Hij voor anderen gestorven is, hoeft dat niet te betekenen dat je gelooft dat Hij ook voor jou gestorven is..Dat durf ik niet zomaar te beweren namelijk...Maar het lijkt alsof je hier dan direct als 'ongelovige' bestempeld wordt...

Gelukkig niet door iedereen hoor!

Emm zonder lana te willen beledigen of de grond in te stampen, zullen we woorden gewoon de betekenis laten houden die ze altijd al hadden. Dus dat ongeloof is dat je iets niet gelooft/ vertrouwt, en geloof beteketn dat je iets wel gelooft/ vertrouwt.

Om op " ongelovig zijn maar gelovig genoemd willen worden" (noem het dan gewoon christelijk), of "gelovig zijn maar ongelovig leven" (noem het gewoon lauw) en dat soort hybride vormen van het etiketje gelovig of ongelovig voorzien schept alleen maar onduidelijkheid, waarbij niemand meer weet waar iemand staat.

Mij hebben ze altijd verteld dat de oplossing begint bij het erkennen van het probleem. Om ongelovig zijn goed te praten met kerkelijk zijn lijkt me dus niet echt zinnig (NB: Het is wel de weg naar de oplossing maar niet de oplossing zelf)

N.B.2 deze post gaat er niet om om mensen in een bepaalde positie een oordeel aan te meten, maar om duidelijkheid in taalgebruik te verschaffen

[Yael]

Maar toch ben ik voluit gereformeerd en dus geloof ik :' Uit GENADE' !!

En Jezus ALLEEN!
Wat is de betekenis voor jouw: van voluit gereformeerd?

[Lana]

Ik snap niet zo goed wat er nu direct onder 'ongeloof' verstaan wordt; bedoelen jullie (even in het algemeen...) ongeloof in de zin van het niet geloven dat Christus voor de zondaren gestorven is of dat Christus voor jouw (dus persoonlijk) zonden gestorven is?

Het gaat erover dat je niet gelooft dat het ook allemaal voor jou is, dat Christus ook voor jou gestorven is.

Ik geloof wel dat het zo zou kunnen zijn, maar een echte zekerheid heb ik daar toch niet over...Wel een geloof/vertrouwen/hoop dat alles naar Zijn wil zal geschieden en dat het dan dus goed is..Komt nogal vaag over misschien...

Ik wil je adviseren Joh. 3:16 en Joh. 5:24 te lezen. Geloof je dat het waar is wat daar staat? Laat niemand je ooit wijs maken dat dat niet voor iedereen geldt die in God en in Jezus Christus gelooft. En als je het niet durft te geloven,vertrouw er dan toch maar op, want God doet wat Hij zegt. "Ik geloof Here, kom mijn ongeloof te hulp".

Dank je

[Happy One]

Heel mooi stuk van Bunyan, bedankt voor het plaatsen!

Aangezien velen een boekje aanraden, heb ik er ook nog een: Spurgeon 'alles uit genade'. Prachtig boekje!

[@mic]

Heel mooi stuk van Bunyan, bedankt voor het plaatsen!

Aangezien velen een boekje aanraden, heb ik er ook nog een: Spurgeon 'alles uit genade'. Prachtig boekje!

Absoluut

[Riska]

Ongeloof is niet vertrouwen.

Ik vind dat een ontzettend veroordelende opmerking.
Je moet wel geleerd hebben te vertrouwen. Wanneer je als kind vanaf je vroegste herinnering geleerd hebt dat een volwassene niet te vertrouwen is, hoe wil je dan vertrouwen op God?

Er is nog iets wat mij in dit topic stoort: of geloof een daad van ons is. Het is God die ons het geloof schenkt. "Heer kom mijn ongeloof te hulp"...
Sommige mensen geloven dwars tegen alle dagelijkse feiten in, anderen kunnen het eenvoudig weg niet.
Ze hebben teveel gezien wat niet strookt met 'christen-zijn'. (of zien het teveel). De wijze waarop gelovigen af en toe met elkaar omgaan zou je jouw geloof doen verliezen...

Ik geloof dat ik het elders hier al eens gezet heb. In een EO-programma zei iemand: "het is mijn taak om van mijn kinderen te houden, het is Gods taak mijn kinderen aan te raken. Ik kan alleen maar proberen voor te leven wat het geloof voor mij betekent."

Ja, ik ben gelovig. Met Romeinen 8:16 kan ik zeggen: "Die Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen Gods zijn". Ik wéét het gewoon.

Wat mij aldoor weer opvalt in veel topics is dat het allemaal zo zwaar is.
Zonde? Ja natuurlijk zondigen we. Maar ik ben en blijf Gods kind.
Daar mag ik uit leven.
Mijn kinderen gaan af en toe zwaar de fout in. Maar ze blijven daarom wel mijn kinderen - dat gaat nooit meer over. En dat wéten ze ook. Zou er iets heel ernstigs gebeuren, ze weten domweg dat de deur hier niet voor ze gesloten zal worden.
Nog meer dan dat is God. Liefde... Dáár mag ik uit leven, in de vreugdevolle zekerheid dat ik Gods liefde niet kan verspelen... dat ik kind mag zijn en 'spelen' voor Zijn aangezicht.
En misschien moet Hij af en toe corrigeren, maar in Christus Jezus ben ik voorgoed veilig bij God.

Ja en dat is geloof. Maar dat is mij geschonken...

Riska

[alex leusink]

Het is niet veroordelend, het is een weergave van de feiten. Want geloof is het vaste vertrouwen en het stellige weten. HC, antwoord 21

[Riska]

Het is niet veroordelend, het is een weergave van de feiten. Want geloof is het vaste vertrouwen en het stellige weten. HC, antwoord 21

Ik schreef:

Je moet wel geleerd hebben te vertrouwen. Wanneer je als kind vanaf je vroegste herinnering geleerd hebt dat een volwassene niet te vertrouwen is, hoe wil je dan vertrouwen op God?

Wat jij antwoordt is dat: "een vast vertrouwen, dat de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt..." enz.

Daarmee ga je volledig voorbij aan mijn opmerking over vertrouwen...

Riska

[alex leusink]

Als jij mensen niet kunt vertrouwen en daarom God ook niet vertrouwd (gelooft) is geen excuus. God eist het van ons, en hoe je dat ook wil omzeilen, geen vertrouwen is geen geloof!

[Riska]

Dan zullen christenouders wel een voorbeeld moeten geven...
Vertrouwen moet groeien en kan niet en nooit afgedwongen worden.

Riska

[alex leusink]

God Zelf moet geloof en vertrouwen geven zei je toch? Dan ligt het echt niet aan de manier hoe ouders hun kinderen voorleven, want als God voor je kiest, dan wordt je ook echt vertrouwend en gelovend

[Aragorn]

Ja, maar je kiest pas voor God als je er een beetje vertrouwen in hebt.

[Riska]

Maar soms kan er alleen maar de vraag zijn, waarom dingen gebeurden en waarom God niet ingreep. Maar misschien ben je daar nog een beetje jong voor?

Riska