Ik kan niet geloven in Jezus. Wat nu?

[@mic]

Volgens mij bedoeld ze dat ook jacob... dat ze dat juist ziet aan die mensen.

[TheEdge]

(...) Maar dat Hij de God is waar de bijbel het over heeft, en dat Jezus voor mijn zonden gestorven is, dat gevoel is bij mij volledig verdwenen.

Het gaat niet om je gevoel, het gaat om wat waar is. [/guote]

Maar hoe weet je dan dat het waar is? Dat is toch slechts een kwestie van geloof???

Overgave is inderdaad supermoeilijk... maar je mag het elke dag weer proberen. Praat hier eens over met Jezus! Hij wil je vast wel helpen. Trouwens, twijfelen mag, de discipelen twijfelden ook zo vaak.

Hoe kun je nou praten met iemand in wie je niet gelooft? Dat is toch hypocriet?

[TheEdge]

Zou je het erg vinden om daar wat meer op in te gaan, wat er precies veranderde en waarom?

Da's goed hoor. Ik zal een poging wagen. *lach*

Het probleem is - denk ik - dat andere mensen om me heen het allemaal zo zeker (lijken te) weten. Op de Alphacursus bijvoorbeeld: een atheist die binnen een paar maanden ineens heel sterk de kracht van de Heilige Geest heeft, een ander die de cursus volgt om zijn christelijke vriendin een plezier te doen, die ineens ook zelf God vindt. Maar ook daarbuiten: Mensen die in tongen spreken of die genezen worden, mensen die de stem van God horen, of zo ontzettend vol geduld en liefde zitten en de gave hebben gekregen om ervan overtuigd te zijn dat dat allemaal van God komt... en dan denk ik: waarom zij? Waarom ik niet?

[TheEdge]

P.s. ik ben ook tot geloof gekomen doordat ik jarloers was op christenen die-het-wel-hebben.

Hoe ging dat tot geloof komen bij jou in z'n werk dan? Als ik vragen mag?
Ik vind het namelijk lastig om me daar iets bij voor te stellen.

[Vin]

Zou je het erg vinden om daar wat meer op in te gaan, wat er precies veranderde en waarom?

Da's goed hoor. Ik zal een poging wagen. *lach*

Het probleem is - denk ik - dat andere mensen om me heen het allemaal zo zeker (lijken te) weten. Op de Alphacursus bijvoorbeeld: een atheist die binnen een paar maanden ineens heel sterk de kracht van de Heilige Geest heeft, een ander die de cursus volgt om zijn christelijke vriendin een plezier te doen, die ineens ook zelf God vindt. Maar ook daarbuiten: Mensen die in tongen spreken of die genezen worden, mensen die de stem van God horen, of zo ontzettend vol geduld en liefde zitten en de gave hebben gekregen om ervan overtuigd te zijn dat dat allemaal van God komt... en dan denk ik: waarom zij? Waarom ik niet?

Oh. Dan kom jij oprechter op mij over eigenlijk.

[joris]

Vind je het niet heerlijk eigenlijk, die zoektocht naar God? Toch fijn dat je zo nieuwsgierig bent? Zo begon het bij mij eigenlijk ook allemaal. Ik merkte dat andere christenen op een andere manier geloofden dan ik deed. IK merkte dat God echt leefde voor hen. Ik merkte dat ze zo'n troost ontvingen vanuit hun geloof en gebed. Ik merkt dat ze echt iedere dag voor God leefden en HEm overal bij betrokken.
Andere dingen vond ik eng; tongentaal, genezingen, dopen, enz.

maar ik wilde weten wie God was!!!! Ik kwam tot de overtuiging dat God veel groter was dan ik altijd had gedacht. Dat God echt van mij hield en dat het niet alleen loze woorden in de bijbel waren!

Ik ben heel bewust van alles gaan lezen, de hele evangelische boekwinkel leeggekocht. Heerlijk om te lezen van ervaringen van medechristenen, te zien dat ik niet gek was in mij zoektocht, dat er veel meer mensen waren die God gingen zoeken én hem vonden vanuit een lauwe situatie.
En als je eenmaal gaat zoeken, laat God zich vinden. Dat belooft HIj in zijn woord, maar HIj doet het ook echt!

Vroeger werd mij verteld dat het leven een borduurkleed was waar wij alleen de achterkant van zagen, de lelijke draadjes. En alleen God zag de mooie afbeelding. Onzin, heb ik gemerkt!!!! HEt leven is voor mij nu een puzzel en God schuift af en toe het goede puzzelstukje naar voren wat ik dan op zijn plek mag leggen. Zo ongelooflijk spannend! Dat wens ik iedereen toe!

[@mic]

P.s. ik ben ook tot geloof gekomen doordat ik jarloers was op christenen die-het-wel-hebben.

Hoe ging dat tot geloof komen bij jou in z'n werk dan? Als ik vragen mag?
Ik vind het namelijk lastig om me daar iets bij voor te stellen.

Nou ik was vroeger altijd het lieve brave jongetje thuis. (om boodschappen voor m'n oma, braaf helpen bij de afwas dat soort dingen). M'n broer daartegen was juist altijd veel moeilijker, ruzie schoppebn en zo al shij teveel moest doen, enfin je kent het wel.

Maar op eengegeven moment begon hij te veranderen, en had hij iets wat ik niet had. Maar omdat ik kerkelijk opgevoed ben wist ik wel wat het was. Dus zodoende heb ik besloten meer tijd aan God te geven en serieus naar hem op zoek te gaan. (bijbel lezen, goeie boeken lezen, smorgens stille tijd houden) (nou ja dat ging niet van de een op andere dag hoor). Maar dat is gezegend.

[TheEdge]

Tsja... da's allemaal heel mooi hoor (en ik voel me erg gevleid dat jullie zo enthousiast posten op 'mijn' topic), maar hoe is jullie relatie met Jezus dan ontstaan? Ineens? Of heel geleidelijk?

Ik bedoel: zoals ik eerder al zei 'voel' ik niet zoveel bij Jezus. Terwijl Hij wel belangrijk is (zo niet de belangrijkste). Hoe krijg je dat geloof, en dat vertrouwen in Hem? Gewoon veel bidden en bijbellezen? Is dat het enige? Of is het meer?

(ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik bedoel...?)

[@mic]

Ik denk ook niet dat je je moet focussen op gevoel maar op geloof. De kwaliteit van je geloof wordt niet bepaald door hoeveel je erbij voelt of zo. God vraagt geloof, geen gevoel. Dus vraag aan jezelf niet meer dan God doet.
Geloof werkt godsvrucht/ heiligheid etc. Ik denk ook dat geloof gevoel werkt. Daarom is het volgens mij niet goed om je geloof af te meten aan je gevoel.

Maar ja het ging redelijk geleidelijk bij mij.

[Aragorn]

Helaas is je verhaal zooo herkenbaar, TheEdge...

Maar ik denk dat het voor wel-gelovigen heel moeilijk te begrijpen is en andersom.

[joris]

Het begint met een duidelijke keuze: ja ik wil meer van God leren kennen. Zo begon het bij mij. Zo zie ik het ook in de bijbel terug. En God laat zich dan kennen. Nader tot God en Hij zal tot u naderen.

[@mic]

same 2 me

[Vin]

Helaas is je verhaal zooo herkenbaar, TheEdge...

Maar ik denk dat het voor wel-gelovigen heel moeilijk te begrijpen is en andersom.

Zou het? Zouden de gelovigen het niet juist wel moeten begrijpen? Zoek je naar het gevoel wat je denkt dat iemand anders heeft? Misschien zoek je dan heel je leven naar iets wat er niet is, of je al hebt. Kijk wat minder naar anderen, wat minder naar jezelf, en wat meer naar God.

Het is helemaal niet erg om niet alles te weten. Je hoeft morgen niet SuperChristen te zijn, er zijn er genoeg die dat baantje wel willen

[tanteoranje]

Marcus 9:24...

"Ik geloof, Heere! kom mijn ongelovigheid te hulp".

[Aragorn]

[quote="Vin Zoek je naar het gevoel wat je denkt dat iemand anders heeft? Misschien zoek je dan heel je leven naar iets wat er niet is, of je al hebt. Kijk wat minder naar anderen, wat minder naar jezelf, en wat meer naar God.

Het is helemaal niet erg om niet alles te weten. Je hoeft morgen niet SuperChristen te zijn, er zijn er genoeg die dat baantje wel willen [/quote]

Volgens mij gaat het niet alleen om het missen van een bepaald gevoel. Het is een onzekerheid die soms ook de kaders van de christelijke religie te boven gaat, niet kunnen geloven dat het wel waar is, niet kunnen geloven dat het niet waar is, als het wel waar is, wil ik het dan? als ik het wil, hoe gaat dat dan? je moet God vertrouwen, hoe doe je dat als je niet voor 200% zeker bent van Zijn bestaan? enz, enz...