Lion schreef:
Maar hoe kom je dan tot Hem? Je kunt moeilijk zeggen: 'Hier ben ik weer. Ik haat U eigenlijk, maar ik heb U nodig dus vraag ik het toch maar.' Toch?
Weet je wat nou het bijzondere is? Dat kun je wél zeggen...
Tegen de Heere kun je juist alles zeggen: Hij doorgrondt je, Hij kent je hart!
Wat moeten we anders? Wachten tot we zelf iets voelen voor God?
Dan kun je wachten tot je een ons weegt: uit u geen goed meer in der eeuwigheid.
Tegen de Heere kun je alles opbiechten: "Heere, ik heb helemaal geen zin in u, ik hou zo van m'n zonden, maar Uw Woord zegt mij dat U daar verandering in kunt brengen. Ik zit muurvast in mezelf. U hebt beloofd dat U ook mijn God en Vader wilt zijn: doe het dan om wille van Uw Naam!"
Dat leerde mijn vader me vroeger al en omdat ik ook met verstand wist, dat er voor Hem niets verborgen is, heb ik het zo ook altijd aan Hem verteld.
Hij heeft mij geleerd om Hem te vertrouwen.
Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik eigenlijk geen waarom-vragen meer heb...
Ik vertrouw Hem blindelings.
Op Zijn Woord.
En ik ben er nog nooit in teleurgesteld.
O ja, ik denk en zeg best wel eens: "moet dat nou zo"?
Maar dan merk je dat God weer aan het slijpen en schaven is om me daar te krijgen waar Hij me hebben wil.
Dat geeft ook zo veel rust.
Want als ik het niet meer weet, dan weet Hij het.
Altijd.