gravo schreef:
Om verschillende redenen vind ik dit een zeer interessante post. Ik ben het er totaal niet mee eens. Ook de vanzelfsprekendheid in het bovenstaande citaat ('we zijn het er denk ik allemaal wel over eens...') is natuurlijk onzin.
Maar er is iets anders mee aan de hand: op treffende wijze wordt duidelijk hoezeer de verwarring en onzekerheid heeft toegeslagen onder, laat ik zeggen, vrij gematigde orthodoxe kringen.
Het thema van de hele boodschap is: deze tijd. Onze tijd wordt beschouwd als het moment waarop veel van ons vertrouwde wereldbeeld, van onze godsdienst (het christendom), eigenlijk van onze wereld zoals wij die altijd gekend hebben, wegvalt.
Dat is ook een terechte constatering. Of je nu heel orthodox bent, liberaler of zelfs vrijzinnig, de conclusie is vrij onontkoombaar: de structuur van het Westerse christendom is aan het verbrokkelen. Uit alles spreekt dat men dit als een ramp ervaart. Niet alleen kerken en instituties verdwijnen, maar vooral de doorwerking van christelijk geloof in de samenleving verdwijnt: ethiek, moraal, opvattingen over de zin, het doel en de betekenis van het leven zijn ingrijpend veranderd. Het geloof, de gelovigen moeten zich verdedigen, wanneer het leidt tot andere keuzes in denken en doen. Er zijn confrontaties en vele vormen van onbegrip tussen gelovigen en niet-gelovigen.
Maar welke oplossing wordt er hier nu, van en voor de van oorsprong kerkelijke gelovigen, geboden?
Dat ligt erg voor de hand. Nu de structuren van kerken verdwijnen richt men zich op wat in minder gestructureerde, vrije bewegingen in het christendom altijd weer opduikt, het thema: eindtijd.
Waarom is dat nu juist zo'n begrijpelijke theologische vluchtheuvel voor die ontelbaar aantal kleinere christelijke gemeenschappen? Eenvoudig, omdat zij zich klein voelen tegenover een machtige kerk en een machtige wereld (en een machtige satan, vaak ook). Zij stellen daar een machtig wapen tegenover: het verhaal dat op korte termijn (daarom altijd: eindtijd nu!) toch een grote overwinning zal worden behaald op al die machtige grootheden waar ze tegen op moeten boksen.
Kortom, het thema eindtijd heeft te maken met marginalisatie als gelovige groep, met het gebrek aan lange termijn structuur en met de angst om binnenkort alles van geloof, hoop, troost en liefde te verliezen. Overigens heel begrijpelijk: alle apocalyptische literatuur heeft als achtergrond een sterk gevoelde onderdrukking vanuit een angstige minderheidsituatie. Wat wil je dan horen: dat een Machtige Held je zeer spoedig komt helpen met een Machtige Overwinning.
Precies de uitvlucht die in de openingspost wordt gezocht.
Wat is nu onzin en wat is realiteit?
Realiteit is dat het christendom in zijn Westerse verschijningsvorm inderdaad rap aan het verdwijnen is. Maar dat gebeurt niet alleen door secularisatie en een trek naar moderniteit en vrijzinnigheid, mijn punt is dat dat ook gebeurt door het ontstaan van zeer radicale, fundamentalistisch groepen in het christendom. Met zeer simplistische voorstellingen van zaken willen die het christendom op militante wijze redden. Vooral in Amerika bloeit dit christendom. Misschien omdat men daar de instorting ervan nog veel harder en directer ervaart als in Europa. Het gaat op veel manieren niet goed met Amerika. Fundamentalisme groeit ook op de onvrede van een verdwijnende structuur, verdwijnende zekerheden, verdwijnende gedeelde opvatting. Waar de godsdienst verbrokkelt, groeien kleine sektarische groepen, die hun eigen waarheid herdefinieren. Ze hoeven met andere christenen uit heden of verleden geen rekening meer te houden en willen dat ook niet. Dat leidt tot de meest absurde ideeen.
En dat is de onzin. Elke groep schrijft zijn eigen verhaal, maakt zijn eigen theologie, ontwerpt zijn eigen eindtijd-thriller. Alleen binnen die kleine groep wordt het verhaal voor 100% aanvaard. Daarbuiten halt iedereen zijn schouders op. De verhalen zijn vaak volkomen speculatief, zeer subjectief en ook volstrekt ongeloofwaardig, omdat ze elkaar op allerlei punten tegenspreken. Bovendien gaan ze, zoals gezegd, heel vaak over de nabije toekomst. Je zou zeggen dat iedereen die de verhalen van 10 jaar terug nog eens naleest dan tot de conclusie kan komen dat het allemaal apekool is geweest, maar dat gebeurt dan vreemd genoeg weer niet.
Het belang van de openingspost is naar mijn mening, dat we zien dat nu ook in kringen van altijd vrij goed gestructureerde kerken / kerkgenootschappen de verwarring over de toekomt daarvan toeslaat. Wat moeten we zonder die veiligheid. En dan leent men de bekende verhalen van de vrije groepen. Waarmee men zichzelf definitief gewonnen geeft aan marginalisatie, ongecontroleerde speculatie en aan het verliezen van een gezaghebbende stem in de samenleving. Definitief vervreemd van de samenleving. Men kiest voor het isolement, uit angst. Dat is niet de christelijke weg.
Het stemt tot nadenken.
gravo
PS. Misschien wel interessant in dit verband: Paus Franciscus had juist in Korea, het land waarin het christendom wel vitaal is en vol zelfvertrouwen als thema: "Wake up!". Maar dat was geen wake-up-call voor eindtijd of wegduiken in een schuilplaats, maar een wake-up-call om zichtbaar en dienstbaar te zijn in de samenleving van Korea. Als een zoutend zout.
Moet het niet Westerse christendom misschien de uitvlucht zijn voor ons?
Een heel betoog Gravo, alleen m.i. je benadert niet wat Julian duidelijk probeert te maken en je praat in de algemeenheid. Alles wat hij noemt haalt hij uit de Bijbel door God geschreven. God komt in heel je betoog niet voor. Je noemt al hetgeen wat mensen zien, doen en ondernemen. God Zelf heeft de tekenen gegeven om er naar uit te zien en die staan Zijn Woord.
Dat jij daar geen behoefte aan heb wil niet zeggen dat een ander dwaalt of bang is.
Kortom, het thema eindtijd heeft te maken met marginalisatie als gelovige groep, met het gebrek aan lange termijn structuur en met de angst om binnenkort alles van geloof, hoop, troost en liefde te verliezen.
Juist deze mensen die geen, geloof, hoop en liefde hebben of hebben ervaren zien er niet naar uit want ze weten niet wat ze moeten verlangen.
Het lijkt dat je schuilt achter je eigen betoog. Als je het zo ziet is het duidelijk dat je je er tegen verzet.
Wat relevant is, waar stel je je prioriteiten aan. Het maakt toch niets uit wat er in Amerika gebeurd en of er wel of geen films over gemaakt worden? En of er steeds meer kleine groepen gelovigen komen? Je laat je naar mijn mening intimideren door gebeurtenissen om je heen terwijl God er duidelijk in is. Het is beter te kijken wat God aangeeft wat de tekenen van de tijd zijn. Als iemand dat doet is er toch niets op aan te merken?
Zal ik je eens vertellen hoe het komt dat in vele refokerken er niet over gepreekt wordt en daardoor de eindtijd afgeschilderd wordt als alleen zijnde voor Vrije Christen?
Als je een leraar hebt, een dominee die vele kandidaten opleid voor dominee, die zegt dat je niet over Openbaringen moet preken want dan krijg je zoveel vragen, daar weet je toch geen antwoord op. Deze mensen vinden zich dan ook nog geroepen.
Weet je, deze groepen, waar deze dominees staan, die brokkelen af omdat elders wel over dit geweldige Bijbelboek gesproken wordt. Prijs de Heer!