Echte liefde gaat nooit meer over.
George MacDonald zegt er interessante dingen over (uit: 'Hope of the gospel', hoofdstuk: 'Sorrow, the pledge of joy' ('Blessed are they that mourn, for they shall be comforted.'-Matthew v. 4., vertaald door mij
)
.....Veel wat als troost bestempeld wordt is voornamelijk waardeloos, en diegenen die zich daardoor laten vertroosten, daarvoor zou ik zelfs niet de moeite nemen om ze te troosten. Troost door het verstrijken van de tijd, verandering van omgeving, nieuwe ‘liefdes’ die de oude vervangen: zulk soort troost kan nooit in de gedachten van Christus opgekomen zijn. Zou de Waarheid een mens gezegend noemen omdat zijn pijn vroeg of laat zou verdwijnen? Waarbij hij op zijn best even arm achterblijft als hij tevoren was, en waarschijnlijk armer, want niet alleen is de geliefde verdwenen, maar ook het verdriet om die geliefde!! En met het verdwijnen van dat verdriet ook de liefde die de oorzaak was van het verdriet! Zou zo iemand door God gezegend zijn omdat hij alleen maar teruggebracht wordt in de staat van het geen verdriet meer hebben? Zo’n god zou alleen aanbeden worden als er geen ziel meer was die aanbad in geest en waarheid.....
