Alexander91 schreef: Als God mensen wilde bekeren, dan zouden die mensen de apostelen wel opzoeken. Dan zouden ze moeite doen en niet wachten tot het hapklaar aangeleverd wordt.
Atro schreef:Deze zin klopt niet. Als God mensen wil bekeren, dan zou God ze zelf opzoeken. En dat doet Hij! Een mens wil zich niet bekeren, dus die zoeken God ook niet op. Ooit meegemaakt dat iemand die zonder God noch gebod leefde op een morgen dacht ik ga God zoeken? Het zou mooi zijn! Maar zo iemand wordt echt door God zelf opgezocht. Wordt een kerkmens, die elke zondag aan zondag, uit zichzelf bekeerd? Nee toch?
Ik noem Christus woorden geen opwarmprak. De mensen willen dat Christus woorden een opwarmprak zijn. Hap, slik en weg. Maar dat is eenmaal niet zo. Zijn Woorden kost een mens zijn leven. Dat ben jij toch ook met mij eens? Als Christus in je leven komt, dan wil en kan je toch niet meer alles?
Ik had me daar niet duidelijk uitgedrukt. Ik paste dezelfde redenering als bij de SV toe op het uitsturen van de apostelen. Dat klopt inderdaad niet. De mensen hoefden niet zelf op zoek te gaan naar de apostelen. De apostelen moesten de wereld in, het Woord naar de mensen toe brengen. Dat was hun taak. Dat is onze taak. Ze moesten niet in moeilijke woorden blijven hangen, ze moesten doorgeven wat God hen vertelde. De mensen hoeven niet zelf de apostelen op te zoeken, de werkers van God moeten hen opzoeken. Zo moeten wij ook Gods Woord naar de mensen toe brengen en alles ervoor doen om ze dat Woord te doen verstaan. En mij maak je niet wijs dat je Gods Boodschap alleen in Oud-Nederlands zuiver kunt doen, want dan is het alleen in het Grieks en Hebreeuws zuiver (en dat is eigenlijk ook zo: alleen de onvertaalde werken zijn het meest zuiver en als we het meest zuivere moeten hebben is het dat dus, en ook niet de SV dus). We diepen toch ook niet de 15e eeuwse Russische grammatica uit als we Bijbels voor hen willen vertalen?
Ben het helemaal met je eens, God zoekt mensen op, maar God wil door mensen werken. Christus bad niet voor niets in Gethsemane voor onze eenheid (en wij kunnen het lezen), omdat dat een getuigenis voor de wereld zou zijn dat Hij echt de Christus is.
Mensen die vanuit het niets bij ons in de kerk komen, vinden de psalmen lastig te volgen, of eigenlijk begrijpen ze niets van die taal. Omdat ze iets onbegrijpbaars horen, volgen zij het niet. Horen ze niet van Gods weldaden. Zo kan Gods Woord niet Zijn Werk doen. Hij wil vanuit Zijn Woord tot ons komen, maar als we niet eens de zinnen kunnen volgen, terwijl dat makkelijk te veranderen is zonder aan inhoud te verliezen, dan zijn we toch juist lui bezig. Ik begrijp best dat mensen verknocht zijn aan de tale kanaans, en dat dat vooral weerhoud om open te staan voor modernere vertalingen met dezelfde inhoud. Aan het vertrouwen in Gods Almacht ligt het niet, Hij werkt door, Hij wacht niet totdat wij onze tongen schoon genoeg gepoetst hebben. Gods werkt vandaag al.
Wat maakt het uit of ik vind dat Christus' Woord en Werk mij het leven kost. Christus is niet van mijn mening afhankelijk, jij ook niet. Wij zijn van Zijn Genade afhankelijk. Kon ik Zijn Woord maar 100% zuiver brengen.
Sommige mensen willen misschien dat Christus Woorden een opwarmprak zijn, maar het eerste waar ze dan twijfel in aanbrengen is Zijn alverzoenend offer en Zijn lichamelijke opstanding en Godswezen. Ik zie niet hoe een andere Bijbelvertaling de gelijkenis van de verloren zoon tot een opwarmprak maken. Ik zie wel mensen die jaloers zijn op die verloren zoon, die genade kreeg van zijn Vader, Die al buiten het huis (!) op hem stond te wachten, en die (dus de verloren zoon) zonder te hoeven smeken om genade (wilde hij wel, maar de Vader stond het niet toe (Christus is de middelaar, niet onze ervaring/schuldbesef)) omhelst werd door Zijn Vader. De broer vond het te makkelijk gaan. Het enige wat de Vader wil, is dat Zijn verloren kinderen weer terugkomen naar het Vaderhuis. En zij begonnen vrolijk te zijn!
Als Christus in mijn leven komt, dan zou ik willen dat ik niet anders meer wilde, maar ik zal mezelf niet op de borst slaan als Petrus
(stiekem doe ik het wel, maar Gods Woord waarschuwt mij) dat ik de beste gelovige ben
(uit genade), en dat ik Christus wel zal beschermen. Ook al zou ik dat zo vaak tegen mezelf zeggen en er bij anderen over pronken, het maakt mijn hart er niet beter op.
Maar als Christus bij je in de boot zit, dan kan het soms nog zo stormen, dan kan het lijken of Hij slaapt en weg is, dan kan zelfs het geloof me in de steek laten, maar uit Zijn Woord mag ik dan weten, dat Hij bij mij is, en mij niet zal laten vergaan. En dat is Gods Liefde, de allerhoogste liefde (1 korinthe 13), waar wij niet aan kunnen tippen, maar telkens weer in verwondering aanschouwen, en ons weer terugbrengen op die smalle weg, op weg naar Gods Koningshuis, naar de Bruiloft van het Lam.
"an argument is what convinces reasonable men and a proof is what it takes to convince even an unreasonable man." Alexander Vilenkin