Wens voor 3e kindje...

[MissF]

Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel heftiger en zwaarder dan van 0 naar 1. Die deden we er gewoon bij, namen we overal mee naar toe enzo, dat gaat nu minder makkelijk, terwijl de 2e nu bijna nog makkelijker is dan de 1e (en van hem dacht ik al dat nog makkelijker niet kon ). Maar ik denk dat daarna een 3e wel simpeler is om erbij te doen. Maar dat weet ik natuurlijk niet echt. Maarja, als een man echt niet wil, dan houdt het denk ik toch op. Zoiets moet je echt samen willen.

[paprikameisje2]

Hier ook iemand die de overgang heel heftig vind. Maar moet zeggen dat marijn ook niet bij het doorsnee kind geschaard kan worden. Als hij net zo was als julia, had ik er heel anders tewgenaan gekeken.

ONze ds zij tijdens het trouwgesprek tegen mijn man, dat de man de taak heeft om ook voor zijn vrouw te zorgen. Als hij ziet dat zijn vrouw niet n staat is nog meer kinderen te krijgen of te kunnen opvoeden. Hij zijn verstandelijke vermogens heeft gekregen en daar mee om zal moeten gaan. Ik kom uit een degelijke kerk, om even in de termen te blijven, een zware kerk. En dat de tijd ook neit had stil gestaan.

Moet zeggen dat hetnie tmeer om een wens voor een derde gaat in mijn bericht. Maar put nog steeds moed uit wat de ds toen der tijd heeft gezegd.

maaruh, veel kracht en wijsheid en sterkte!

[Bumba]

Lastig, dit soort "vraagstukken". Wanneer ik alleen naar mezelf kijk, zou ik ook wel een groot gezinnetje willen en dat zou dan 3 of vier kindjes zijn. Wij hebben helaas ook een verdrietige ervaring meegemaakt en dit heeft gezorgd dat ik mijn afgelopen zwangerschap zowat 9 maanden lang niet mezelf ben geweest en heel veel spanning met me meedroeg. Voor mij geldt dus ook dat het verstand het momenteel wint van het gevoel. Maar als ik af ga op mijn gevoel, dan wist ik het wel.......

Zou je na een eventuele derde zwangerschap niet nog een wens houden voor een vierde?

[Merisja]

Merisja, thanx!
Wat heftig.. 2 vroeggeboortes en zulke zware zwangershappen! Gaat het nu wel allemaal goed met ze?

Het gaat nu goed met de meiden, alhoewel de oudste er wel een sociaal en emotionele stoornis aan over heeft gehouden. Maar daar is op zich goed mee om te gaan, mede ook omdat we daar hulp voor hebben gehad.

Als alles echt goed zou gaan bij ons zou ik ook héél graag een groot gezin willen hebben. Maar 't gaat gewoon niet! Inderdaad, net wat ajl zegt: de andere kinderen moeten het ook een soort aankunnen! Als ik nu, op dit moment zwanger zou worden, zou dat negen maanden externe opvang voor mijn kinderen betekenen. Mét daarbij de druk die er op het gezin ligt omdat ik psychisch niet één van de vrolijksten ben tijdens de zwangerschap en de angst dat er een vroeggeboorte plaatsvindt...de kinderen zijn nu nog op een leeftijd dat ik dat niet goed voor ze vind. En dan moet je reeël zijn; ik ben onwijs gezegend met twee mooie, gezonde kinderen. Zovelen, zoals Hortensia aangeeft, zouden er ook één willen hebben en die hebben er geen één...

Ik probeer echt 'mijn zegeningen te tellen' zeg maar. En dat nu zachtjesaan de wens voor een derde kindje toch komt bovendrijven vind ik heel mooi en daar ben ik echt blij mee, omdat ik dacht dat ik die wens nooit meer zou hebben. Maar op dit moment is het gewoon niet haalbaar. Klinkt heel klinisch, maar ik denk wel dat je voorzelf toch die afwegingen moet maken...

Sterkte, zowel Suzsje als Hortensia en vele anderen die hiermee tobben.

[ajl]

Ik denk persoonlijk dat alle omstandigheden afwegen heel verstandig is. Ik vind dat ook wel een van de voordelen van de huidge maatschappij en mogelijkheden. Al wordt het door alle keuzes die je kan maken ook niet makkelijker. En dan kom je toch weer op het feit uit dat kinderen zich enigszins wel laten plannen. Je kan er in ieder geval voor zorgen dat je ze niet krijgt.

Wij zouden dolgraag 3 of 4 kinderen willen, de 3e is nu op komst. Hoe het hierna loopt, zien wij wel. Gelukkig gaat alles tot op heden gewoon goed. Ik realiseer mij echter wel dat het werk c.q. de zorg om een kind niet minder zal worden. Eigenlijk is de babytijd, ondanks het alle persoonlijke verzorging, meestal nog de makkelijkste periode. Ik kan mij voorstellen dat als je een verdrietige ervaring hebt meegemaakt, je toch anders in je zwangerschap staat.

[janneke7337]

Zoals al eerder gezegd, het is heel simpel.
Als 1 van beiden er niet achter staat kun je praten met elkaar, beide alle argumenten op tafel leggen maar niet zeuren/drammen.

Als 1 van beide het dan nog niet ziet zitten houd het gewoon op vind ik.

[Merisja]

Zoals al eerder gezegd, het is heel simpel.
Als 1 van beiden er niet achter staat kun je praten met elkaar, beide alle argumenten op tafel leggen maar niet zeuren/drammen.

Als 1 van beide het dan nog niet ziet zitten houd het gewoon op vind ik.

In theorie zou je dat heel goed kunnen zeggen, maar in de praktijk... Want dat échte verlangen naar nog een kindje, ookal is het je tiende kindje bij wijze van spreken, kun je echt niet zomaar naast je neerleggen. Je kunt het wel proberen te relativeren, maar dat gevoel kun je echt niet zomaar weg met 'dan houdt het gewoon op'. Dus zo simpel is het echt niet; het is niet een vakantie die je wilt boeken ofzo en waar je samen niet uit komt.

[janneke7337]

Het is inderdaad makkelijk gezegd, maar als manlief er op blijft staan om niet meer kinderen te willen en dit voor hem goed kan onderbouwen, heb je praktisch gezien weinig keus toch? Je kunt ook moeilijk de pil "per ongeluk" vergeten of zoiets.
Natuurlijk is het heel moeilijk, en zeker met zo'n gevoelig iets.

Wij hebben samen afgesproken dat als 1 van ons iets echt niet wil het dan ook niet gebeurd, voor alle dingen.

[Race406]

Mag ik als man me in de discussie mengen..?
Bij de topic startster leeft het verlangen naar een 3e kindje.

:Maar ik mis nog iets.. mijn verlangen naar nog een kindje is echt heel sterk. Nog een keer een kindje dragen in mijn buik, nog een keer weer helemaal verliefd worden op zo'n klein mensje, nog een kindje grootbrengen vanuit onze liefde, en vooral nog een kindje grootbrengen tot eer van God!
Heel raar misschien.. maar ik hou gewoon al van dit kindje, dat dus nog helemaal niet bestaat, en er misschien zelfs wel helemaal nooit komt.

Jouw man ziet dat anders. Logisch, wij mannen steken op dat punt nu eenmaal wat anders in elkaar. Maar wat ik je vragen wil: En stel dat er een 3e komt? Wat dan? Krijg je daarna niet nóg weer gevoelens en verlangens?
Hoe het ook zij: Als man en vrouw moet je dit samen overleggen, en samen moet je hier uit zien te komen.
Als 1 van beiden niet wil, dan houdt het op. Dat zeg ik niet om aan te geven dat de man nu eenmaal beslist en dat de vrouw zich maar moet schikken.
Je moet echter wel SAMEN kinderen opvoeden. SAMEN het eens worden over de manier van opvoeden. En ook SAMEN kijken naar het aantal kinderen...
Boven alles: Leg dit SAMEN bij de Here neer.
Leg jouw verlangen wat je hebt als vrouw in gezamenlijk gebed bij de Here neer en vraag Hem samen om leiding.
Laat je man zijn vragen en angst in gezamenlijk gebed bij de Here neerleggen en vraag Hem samen om leiding.
En vergeet hierin niet: Je hebt een verantwoordelijkheid naar God toe, waar het gaat om de gezamenlijke opvoeding, maar OOK heb je een verantwoordelijkheid naar God toe als het gaat om wel of geen kinderen meer erbij krijgen.
Ik ben het eens met degene die zei dat je misschien wel gastouder kunt worden. Aan die kinderen kun je ook heel veel liefde kwijt!
Je zoon heeft ADHD en een autistische aandoening. Hij heeft dus veel aandacht nodig. Dat gaat misschien weleens een beetje ten koste van je 2e kindje.
Stel dat er nog een kindje bij komt die ook die kenmerken zou hebben? Dan moet je je aandacht verdelen, en dat gaat ten koste van je zoontje met ADHD en autisme, maar ook gaat dat dan wat ten koste van je 2e kindje, die nu misschien al wat moet inleveren als het gaat om tijd en aandacht. (Ik zeg niet dat dat zo is, maar ik kan het me wel levendig voorstellen als ik kijk naar gezinnen om me heen waar het ook zo is.)
Ik klink misschien wat warrig, maar wat ik bedoel te zeggen is: Je gevoelens als moeder zijn er, en die mogen we ook niet bagatelliseren. Maar je moet wel realistisch blijven, en zorgen dat die gevoelens en die wens voor een 3e kindje geen obsessie worden....
Veel sterkte!

[Max]

Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel heftiger en zwaarder dan van 0 naar 1. Die deden we er gewoon bij, namen we overal mee naar toe enzo, dat gaat nu minder makkelijk, terwijl de 2e nu bijna nog makkelijker is dan de 1e (en van hem dacht ik al dat nog makkelijker niet kon ). Maar ik denk dat daarna een 3e wel simpeler is om erbij te doen. Maar dat weet ik natuurlijk niet echt. Maarja, als een man echt niet wil, dan houdt het denk ik toch op. Zoiets moet je echt samen willen.

Toen ik zwanger was van de 3e riep iedereen in mijn omgeving dat dit het heftigst was, van 2 naar 3. Ik moet zeggen dat het mij behoorlijk is tegengevallen. Ligt denk ik ook aan hoe snel ze op elkaar zitten en of ze al naar school gaan enzo.
(Men zei dat het daarna niet veel meer uitmaakt, dus wie weet...

[Suzsje]

Fijn dat er ook een man durft te reageren
toch weer even een ander inzicht...
Enne, tja of er na een derde niet een wens voor een vierde komt? Dat weet je natuurlijk nooit vantevoren. Wat ik al eerder zei, als ik op mn gevoel afging zou ik er nog wel 6 willen... Ik vind kinderen geweldig! Maar zo verstandig ben ik dan ook wel, om te beseffen dat dat er gewoon niet in zit, en ook niet verstandig zou zijn in onze situatie.
Gastouder zal geen optie zijn, wij wonen in de polder en hebben buitenom het buurjongetje van 10 jaar, helemaal geen kinderen in de buurt. En buiten dat, mag je tegenwoordig ook niet zomaar meer gastouder worden. Nu heb ik wel een pedagogische opleiding niveau 4, maar dat is ook al 6 jaar geleden, en ik heb geen ehbo o.i.d. dus zal dan toch weer eerst opleidingen/cursussen moeten gaan volgen.

Maar goed, hoe de situatie ook gaat lopen, voorlopig zal er in ieder geval even niks van komen.
Ben vanochtend bij de HA geweest omdat ik steeds tussentijdse bloedingen heb, en hele lange, onregelmatige cyclussen. En moet nu eerst weer 3mnd aan de pil, om de boel te 'resetten' en dan eerst nog een paar maanden aankijken of cyclus dan weer normaal wordt, of dat we over moeten tot andere onderzoeken... dus al zou manlief ook willen, zit het er voorlopig dus toch niet in

[lammetje]

@ Max: juist niet... hier tenminste niet. De verloskundige zei al: derde kinderen zijn zo makkelijk (is natuurlijk onzin want ieder kind is verschillend)
maar het is echt waar geworden hier. Ondanks dat we al 3 maanden een ziek zoontje hebben, van arts naar arts lopen, hij is makkelijk! Echt super! Hij schikt zich, krijgt hij niet om 8 uur zn eten terwijl hij honger heeft, hij blijft rustig in de draagdoek wachten tot de oudste op school zit en hij daarna ana de beurt is, snachts een doorslapertje al vanaf de kraamweek (nu hij ziek is wat minder...)

Dus ik vind de overgang van 2 naar 3 echt niet lastig hoor!

Vind het helemaal niet super druk eerlijk gezegd of je er nu 1 of 3 hebt Als je de tijd er maar voor uittrekt om ze te vermaken en in ons geval een strakke planning met afspraken zodat ze allemaal weten waar ze aan toe zijn. (wil hiermee niet zeggen dat het altijd even makkelijk is hoor!!)

Dus ook nu weer: laptop uit, stofzuigen boven en daarna met de middelste een spelletje doen

[lammetje]

@suzsje: Sterkte! Lijkt me erg moeilijk als je zo'n wens hebt en daar niet samen uit kunt komen!

[gempa]

@suzsje: Sterkte! Lijkt me erg moeilijk als je zo'n wens hebt en daar niet samen uit kunt komen!

dat , maar aan de andere kant, voel ik me altijd een beetje tweeslachtig met dit soort wensen, ik wilde geen 5de kreeg er wel een, en ik ben er dolblij mee. geniet met volle teugen.
mijn vriendin wilde een 4de en het kindje is naar de bevalling overleden, kinderen krijg je van God.
aan de andere kant moet idd wel met verstand bij elkaar wonen, en jezelf niet overbelasten.
daarnaast roepen mannen weleens heel hard dingen en als dan het puntje bij het paaltje komt.


ik vond de overgang van 1 naar 2 ook veel zwaarder als van 2 naar 3

[ajl]

Ik vond de overgang van 1- 2 ook best wel pittig. Het heeft een tijd geduurd voordat ik het ritme te pakken had. Hoe het nu zal gaan, is nog afwachten, maar om mij heen hoor ik meestal dat je de 3e er zo'n beetje bij doet.