De vredegroet is iets typisch katholieks, wat de SoW-kerk in experimentele diensten soms overneemt. Wat mij erg aanspreekt, zijn de Thomasvieringen die een paar keer per jaar 's avonds worden gehouden (we hebben normaal alleen 's ochtends een dienst) en soms de vespers die een keer per maand zijn.
Een vesper is een korte dienst met veel muziek en stilte en een korte lezing en overdenking. De cantorij zingt met begeleiding van piano, viool en tot vorig jaar blokfluit (door mij, nu kom ik zelden meer... doordat ik vaak in Enschede zit).
Een Thomasviering is een dienst van anderhalf uur. Het eerste deel is wat zingen en lezen. Daarna is er een halfuur open tijd. Daarin kun je de kerk rondzwerven of gewoon blijven zitten. Er is muziek, er worden Taizeliederen gezongen (korte liederen die vaak herhaald worden, helaas niet zo vaak als in Taize zelf

) Je kunt een zegen krijgen, bidden met een gebedsteam, zelf knielend bidden, gebeden opschrijven die later worden voorgelezen. Op die manier kun je jezelf openstellen voor God. Ik heb dat al vaak als heel waardevol beleefd! In het laatste halfuur van de dienst wordt het avondmaal gevierd, staande in een grote kring. Aan het eind legt iedereen zijn rechterhand op de schouder van degene die naast hem staat en zo geef je elkaar de zegen.
Wat vinden jullie nou van dit soort experimentele diensten? Goed? Of moet het woord het belangrijkste zijn ipv persoonlijk gebed?