gravo schreef:Dag gansje,
Graag reageer ik ook even op je dringende vraag. Veel reacties zijn van het soort, dat men een eindje met je meegaat (we begrijpen je), maar vervolgens toch snel jou weer op het rechte pad willen krijgen.
Ik wil dat niet en zal dat uitleggen.
Jouw probleem is een steeds weerkerend probleem dat nu juist met het rechte, orthodoxe pad te maken heeft (ortho = recht). Jij bent jezelf een aantal dingen gaan afvragen en dat zijn vragen die nooit meer voorbij zullen gaan. Zo heb je het over je vruchteloze en ogenschijnlijk zinloze bidden. En je hanteert daarbij een heel belangrijk criterium: je wilt eerlijk zijn tegen jezelf. Dat vind ik belangrijk en prijzenswaardig.
Want het is inderdaad zo, dat er nooit enige reactie, stem of teken komt tijdens of na het bidden. Wie iets anders beweert, wil misschien wel heel graag dat het anders is, maar houdt zichzelf toch voor de gek. Jij wilt dat niet meer, je wilt eerlijk zijn. Prima.
Hiermee kan ik niet eens zijn hoor. Verschillende keren heb ik wel een reactie of teken ontvangen van God.(daarom kan ik het geloof niet zomaar aan de kant schuiven) Daarnaast staat er toch ook ergens: "bid en u zal gegeven worden" Waar ik veel moeite mee heb is Christus, Hij betekent nog niets voor mij. 'k Ben gaan twijfelen of de God die ik aanbad wel de God van de Bijbel is. Heb ik mezelf niet wat ingebeeld!!!
Hier spreek je jezelf wel wat tegen. Aan de ene kant beschrijf je dat je weleens een reactie of teken hebt ontvangen. Die zekerheid laat je je door mij niet ontnemen. Maar aan de andere kant ben je dan weer bang dat je wat hebt ingebeeld. De zekerheid lijkt dus heel breekbaar. Als je het zo stelt wint de onzekerheid natuulijk altijd. En dat is mijns inziens ook het meest reëel: ons spreken over God kan alleen een vermoeden zijn. Wij zien Hem niet. Laten we dat eenvoudigweg toegeven. Daarmee verkleinen wij Hem niet of doen we hem geen onrecht aan, integendeel daarmee geven wij het fundamentele onderscheid aan tussen God en onszelf. Nogmaals: sommige orthodoxe praat wil ons doen geloven dat wij de waarheid over God zo goed kunnen weten, dat we die haarfijn aan anderen kunnen uitleggen en opdringen. Maar daar zijn wij als mensen helemaal niet toe in staat. Wij moeten het altijd doen met onze gebrekkige pogingen om iets over God te zeggen. Ook de orthodoxe pogingen blijven mensenwerk. Twijfelen hoort bij geloven. "Ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp" zegt iemand in de Bijbel.
Waar je naar mijn mening radicaal afscheid van moet nemen is de constante druk van de orthodoxie. Die heeft nu eenmaal een blauwdruk klaarliggen over wat geloven is, hoe je God ontmoet en wat er allemaal bij hoort. Jij bent op zoek naar de realisatie van die blauwdruk. Als je in de Bijbel leest MOET er wat gebeuren, dat is immers de gangbare en orthodoxe weg. Als je bidt MOET dat de weg zijn om God te ontmoeten. Dat heb je zo geleerd vanuit diezelfde orthodoxie.
Dat radicaal afscheid nemen valt zo ontzettend tegen. 'k Heb het geprobeerd al vanaf begin dit jaar, maar heb een liefhebbende familie, die me niet zomaar laten gaan. Daarnaast heb ik ook mensen ontmoet waar ik zeker van ben dat zij Christus wel als hun zaligmaker hebben. Je leest het van hun gezicht. En als laatste moet ik eerlijk zijn, het laat mij niet los. Sta er 's morgens mee op en ga er 's avonds mee naar bed.
Wacht even, je moet geen radicale breuk aangaan met mensen die jou lief zijn, zeker niet wanneer zij in hun liefde en vriendelijkheid het beeld van Christus dragen. Het gaat mij erom dat je een persoonlijk antwoord zal moeten formuleren op de dwingende vragen die jou bezig houden. En dan mag een voorgeschreven antwoord je daarbij niet belemmeren. Wat heb je daaraan, wanneer mensen (met de beste bedoelingen) zeggen: "zus en zo zit het"? Van die voor jou nietszeggende antwoorden moet je wel radicaal afstand nemen. Ze vertragen je en leiden je af van je zoektocht naar God.
Maar er is meer christendom dan het orthodoxe christendom. Christus wordt op zeer veel verschillende manieren verstaan en ervaren. Dat begon overigens al in de eerste ogenblikken van het christendom, maar al gauw heeft de officiele kerk (zo rond de 4e eeuw) allerlei alternatieve vormen van christendom uitgebannen en de geschriften daarvan verboden. De kerk heeft altijd het verlangen gehad om een eenduidige, heldere, officiele canonieke, katholieke orthodoxe leer en praktijk te hanteren. Zo is de Kerk machtig en groot geworden.
Maar de tijden zijn veranderd. De Kerk is die macht kwijt. Is de Kerk de macht kwijt of God! Of zijn de mensen die vroeger in de kerk zaten geen christenen! Misschien kun je het zo zeggen: het beeld van God, zoals die lange tijd door de orthodoxie is gehanteerd, is de macht kwijt. Het spreekt niet langer aan, mensen verenigen zich niet meer rond dit godsbeeld. De kerken lopen leeg. Men voelt dit beeld van God als leeg en zonder kracht. Het werkt niet meer. Ze hebben een fout gemaakt. Het beeld van God moet worden bijgesteld. Bij de voorstelling van God als een boven-allen-uitrijzende- allesziende-Man klopt er iets niet. Dan zou de wereld, mijn eigen leven, de kerk, het geloof en het Koninkrijk van God er toch heel anders uit moeten zien?
De orthodoxie heeft alleen nog het wapen van de opvoeding, de overtuiging en de angst. Nu, jij wordt niet langer overtuigd door de orthodoxe ideaal-weg, hij werkt immers niet meer voor jou. Hij werkt niet voor mij, dat klopt, maar waar ligt dat aan, misschien heb ik een verkeerd Godsbeeld, dat wil nog niet zeggen dat de kerk een verkeerd Godsbeeld voorsteltMisschien blijf je uit angst nog gebonden aan dit ideaal of is je opvoeding zo strikt, dat je er met geen mogelijkheid uit los kunt komen. Je zult met al die banden moeten breken.
Dit is voor mensen zoals jij de enig mogelijke weg. Wil je niet oneerlijk worden, dan moet je gewoon toegeven, dat de zoektocht verder moet gaan. Dat je een ander aspect van het christelijke geloof moet gaan ontdekken en dat dit helaas niet meer te vinden is in de orthodoxe hoek.
Misschien gaan er mensen nu steigeren, maar dat zou alleen maar mijn stelling onderschrijven, dat de orthodoxie jou geen vrijheid laat om iets anders te proberen. Ze wil je persé op de rechte, orthodoxe weg houden ZELFS als dit voor jou klaarblijkelijk geen begaanbare weg meer is. 'k Heb inderdaad wel de ervaring dat mensen me op de rechte weg willen houden, maar dat alleen uit liefde, want welk voordeel hebben zij erbij om zoveel moeite voor mij te willen doen! (en dan moet je weten dat ik echt heel stug kan reageren als het over het geloof gaat, 'k praat daar niet gemakkelijk over)
Wat is dat alternatieve christendom, waar je misschien heil bij vindt?
Ik denk dat dit het christendom is, dat zich niet langer meer op een letterlijke interpretatie van de Bijbel baseert. De Bijbel kan ook gezien worden als een boek waarin de geloofservaringen van andere gelovigen staan opgetekend, zonder dat deze teksten rechtstreeks uit de hemel afkomstig zijn.En hoe zie je dan bv de scheppingsgeschiedenis, geen geloofservaring van andere gelovigen toch! We raken zo wat uit die geweldige spanning waarin o.a. jij zit, namelijk dat Gods Woord niet zou werken. De gedachte van de Bijbel als van kaft tot kaft Gods Woord is namelijk ook een orthodoxe kerker. Je kan en mag de Bijbel dan niet meer onbevangen lezen. Is dat zo? Heeft het geloof van kaft tot kaft ook niet een voordeel, nl dat God Zijn Woorden doorgeeft en dat je daar niet aan hoeft te twijfelen. Als er bijv "want alzo lieft heeft God de wereld gehad.." staat is het toch groot als je ook mag geloven dat dit Gods Woorden zijn, toch?
Ik bedoel niet te zeggen, dat we selectief met Bijbelgedeelten om moeten gaan, door er een paar wel en een paar niet te lezen; ik wil met mijn kritiek op "van kaft tot kaft" alleen aangeven dat achter die uitdrukking vaak een bepaalde, gesloten leeswijze schuilgaat. Een eenduidige interpretatie, zeg maar, die er op neerkomt, dat we de Bijbel altijd en overal letterlijk moeten lezen. Dat is naar mijn idee beslist niet zo. het is een visie die elke andere interpretatie als onnodig en verwerpelijk negeert, waardoor er een fundamentalisme ontstaat, die tot sektarisch isolement kan leiden met alle gevolgen van dien voor sociale contacten en tot-dan-toe goede relaties onderling.
Ik voel er veel meer voor om eerlijk te belijden dat wij van een geheel andere orde zijn dan God en dat er niemand is die ooit God gezien heeft. Zelfs de Bijbelschrijvers, de grote gelovigen uit OT en NT zijn geen direkte ontvangers van Gods Woord geweest.Mattheus, Marcus, Lucas, Petrus en Johannes dan? Zij hebben evengoed moeten zoeken en tasten naar woorden, gedichten, gezangen om hun wonderlijke ervaringen en vermoedens op schrift te krijgen. Als je leest hoe divers, poetisch, cryptisch en soms onbegrijpelijk de Bijbel is geschreven proef je vooral de worsteling van de mens met de God die hij niet kan zien.
Hierover zou je eens het verschil in inspiratie-opvatting moeten onderzoeken tussen Islam en Christendom. De Koran wordt in de Islam gezien als een boek dat rechtstreeks (zonder enige menselijke tussenkomst) uit de hemel is gevallen. Het Woord wordt Boek, zogezegd. De christelijke opvatting van inspiratie is dat de Bijbel voor en door mensen geschreven is, die daarbij geinspireerd werden door de Heilige Geest. Het menselijke blijft er herkenbaar in. Deze opvatting past beter bij de joodschristelijke idee, dat God kan afdalen naar de mensen en Zich met hen kan identificeren. Denk ook aan de ultieme opvatting daarvan in het christendom: Het Woord is vlees geworden.
De orthodoxie belooft je heel veel, maar kan het uiteindelijk niet waarmaken. Is het de orthodoxie of Gods Woord?Omdat ze denkt alles te begrijpen en in kaart te kunnen brengen. Op die manier overtreft de mens God, want de mens heeft de God-puzzel klaar: de orthodoxe leer.
Maar het christendom is een godsdienst van het geheim. Van dingen die we geloven, maar niet kunnen zien of aantonen. De Opstanding? Een feit? Dat is heel moelijk aantoonbaar. De Bijbel zelf geeft al aan hoezeer die Opstanding zich aan elk menselijk oog heeft onttrokken. Toch is en blijft de Opstanding het hart van het christelijk geloof. Niemand heeft het gezien of begrepen, maar elke christen is er vast van overtuigd. Zelfs in de orthodoxie zit het geheim, het niet-uitlegbare dus al ingebakken.
Niet omdat alles klink en klaar bewezen en vastgesteld is geloven we (niet door de orthodoxie voor waar aan te nemen), maar omdat er uit die verhalen over Opstanding, heil en toekomt zo'n groot verlangen in ons wordt opgewekt geloven wij.
We gaan alleen geloven, wanneer we voelen met wat voor een liefde en verlangen de Bijbelschrijvers over God en Zijn Koninkrijk schrijven. Je schrijft "we voelen" Deze basis zou voor mij veel te wankel zijn, mijn gevoel verandert dagelijks. God, bedoel je dan Christus of de Vader. Dat stukje vind in nou zo ontzettend moeilijk. Wie is Christus, als God de Vader nou Zijn Zoon zend voor onze zonde, en ik zeg te geloven in God de Vader, maar ken Christus niet. Hoe zou ik dan God de Vader kennen. Is mijn God wel de God van de Bijbel?
Wat betreft het gevoel: daar bedoel ik de diepste levensveranderende ervaringen mee. Niet zo maar "een gevoeltje", als iets dat komt en gaat. Nee, gevoel is de diepe emotie van de genade: dat jou iets geschonken wordt, aangeboden wordt, dat voor jou volstrekt onverwacht is. Je hebt het zeker niet verdiend (het is geen eerlijke ruil: voor wat hoort wat). nee, je krijgt het zomaar: de liefde van God, de boodschap dat je ook verwacht wordt in Zijn nabijheid. Geloof is dat je je niet langer verzet tegen deze eerlijke en heerlijke uitnodiging van God. Die uitnodiging is er overigens voor iedereen, altijd en overal. In zekere zin kan ik, als eenvoudige forum-poster jou er ook aan herinneren en je oproepen om onvoorwaardelijk te geloven, dat God je liefheeft. ook al zie je Hem niet, merk je Hem niet...in wezen is dat niet het belangrijkste. Je verlangt over het algemeen het meest naar iemand die afwezig is. De liefde brandt het felst, wanneer je een dierbaar iemand mist. Mis je God niet heel erg? Neem dan van mij aan, dat Hij je intens liefheeft. Er wordt op je gewacht. Geloof (hoe eenvoudig eigenlijk, wanneer je gehoord hebt hoe serieus God hierover is) en leef!
Ons verlangen naar God doet ons geloven. Zonder dat we ook maar iets weten, zonder dat we ook maar in de een of andere richting worden geforceerd (de orthodoxie) worden we toch aangetrokken tot iets. Geloof je in God of maakt het je niet uit hoe Hij heet, bv Allah of Boedha?
Welke naam draagt de God die ons liefheeft? Die vraag is een keer gesteld door Mozes. Zeg me hoe U heet! Het antwoord was het raadselachtige JHWH. Ik ben die ik ben of beter nog vertaald: Ik zal er zijn. Inderdaad misschien niet altijd iets van het hier en nu en van bewijzen en zekerheid en het is dit of het is dat; het is iets van de toekomst. Maar zo is het met het Koninkrijk van God. Het si er al, maar het moet ook nog komen.
Ten diepste is dat de ontdekking dat we bemind worden. Dat er ook voor ons liefde is. Dat is geen rationele waarheid, maar een emotionele schok..
Ik wens je de radicaliteit van deze liefde toe. Dan vindt er pas echt een bekering plaats, in de goede zijn van het woord. Je richt je uit verlangen tot God en je voelt van te voren al dat je als het ware al door Hem gevonden bent.
God gebruikt vele wegen, niet alleen die van de orthodoxie die door mensen in kaart is gebracht.
gravo
