Leven in vrijheid

[schelpje3]

Daar stond in dat je je verdriet vast kunt houden, het voelt eng om niet verdrietig te zijn, je weigert getroost te worden (Jacob, Rachel) Je verdriet is je vesting, het is moeilijk eruit te komen.

Jacob en Rachel weigerden zich te laten troosten om het grote onrecht, dat geschied was.
Als je in Israël Yad Vasheem bezoekt staat er bij de ingang van dit holocaustmuseum een beeld van Rachel met een kind in de armen, waarbij het hoofd alleen maar één grote schreeuw is. Niet alleen wanhoop, maar ook opstand spreekt eruit.
Het is soms goed om een tijd troost te weigeren. Want er zijn momenten dat je eigenlijk verboden wordt te rouwen. Na twee drie maanden moet het eigenlijk wel 'over' zijn en dat is het niet.
Vrijheid is ook: je eigen tijd nemen om verdriet te hebben en daar uiting aan te geven.
Pas dan kun je loslaten. Soms kunnen dingen jaren duren. Vooral als het onrecht is dat is aangedaan.
En in deze gehaaste wereld moeten ook gevoelens gehaast gaan en dat lukt niet altijd.
En vrijz-ijn betekent dus ook dat je het er gewoon laat zijn. Dat jij er mag zijn met alles erop en eraan!

Daar ben ik het helemaal mee eens !
Als je op een begrafenis geweest bent, krijg je soms binnen 3 weken al een bedankkaartje ! Waarom zo snel ? Mijn ouders vertelden dat het heel normaal was dat je een jaar en 6 weken in de rouw was. Je droeg speciale kleding, deed bepaalde dingen niet. Men hield rekening met je gevoelens.
Als jou iets aangedaan is, kun je niet "gewoon" verder. Men komt met goedbedoelde adviezen: leg het maar in God's Hand, geef het maar over, buk er maar onder. Wees maar de minste, dat is de beste plek.
Maar als je zover nog niet bent !
Je moet eerst door het proces heen, van ontkenning, woede, ongeloof, rouw, berusting. Ga je daar OMheen, zul je je leven lang last ervan houden. Veel mensen zijn bang voor het gevoel, het kost tranen, het doet pijn, maar het werkt wel louterend.
En het kan overal over gaan. Verlies van gezondheid, een geliefde, een lichaamsdeel, je onschuld (!)
Ik heb zelf ervaren dat je het meest gebaat bent bij een luisterend oor. Een arm om je heen. Niet met adviezen, hoe lief bedoeld ook.

[Spons]

Oke, dan heb je ook nog kerkgangers, die hun haar strak naar achteren hebben, alsof hun voorhoofdhuid losgetrokken moet worden...
zwarte / donkere panty's aan, donkere rok. dito blouse... alsof ze naar een begrafenis zijn geweest... maar zo zie ik ze dus altijd lopen....

Alsof ze de zonde van de wereld dragen.... en dan heb ik het niet over oma's maar jonge vrouwen van nog geen 30 jaar, ja het bestaat nog... en de kinderen ..die lopen er bij in alle kleuren van de regenboog...

zouden die vrouwen zich gevangen voelen en totaal geen vrijheid hebben ?

[Samanthi]

Daar stond in dat je je verdriet vast kunt houden, het voelt eng om niet verdrietig te zijn, je weigert getroost te worden (Jacob, Rachel) Je verdriet is je vesting, het is moeilijk eruit te komen.

Jacob en Rachel weigerden zich te laten troosten om het grote onrecht, dat geschied was.
Als je in Israël Yad Vasheem bezoekt staat er bij de ingang van dit holocaustmuseum een beeld van Rachel met een kind in de armen, waarbij het hoofd alleen maar één grote schreeuw is. Niet alleen wanhoop, maar ook opstand spreekt eruit.
Het is soms goed om een tijd troost te weigeren. Want er zijn momenten dat je eigenlijk verboden wordt te rouwen. Na twee drie maanden moet het eigenlijk wel 'over' zijn en dat is het niet.
Vrijheid is ook: je eigen tijd nemen om verdriet te hebben en daar uiting aan te geven.
Pas dan kun je loslaten. Soms kunnen dingen jaren duren. Vooral als het onrecht is dat is aangedaan.
En in deze gehaaste wereld moeten ook gevoelens gehaast gaan en dat lukt niet altijd.
En vrijz-ijn betekent dus ook dat je het er gewoon laat zijn. Dat jij er mag zijn met alles erop en eraan!

Daar ben ik het helemaal mee eens !
Als je op een begrafenis geweest bent, krijg je soms binnen 3 weken al een bedankkaartje ! Waarom zo snel ? Mijn ouders vertelden dat het heel normaal was dat je een jaar en 6 weken in de rouw was. Je droeg speciale kleding, deed bepaalde dingen niet. Men hield rekening met je gevoelens.
Als jou iets aangedaan is, kun je niet "gewoon" verder. Men komt met goedbedoelde adviezen: leg het maar in God's Hand, geef het maar over, buk er maar onder. Wees maar de minste, dat is de beste plek.
Maar als je zover nog niet bent !
Je moet eerst door het proces heen, van ontkenning, woede, ongeloof, rouw, berusting. Ga je daar OMheen, zul je je leven lang last ervan houden. Veel mensen zijn bang voor het gevoel, het kost tranen, het doet pijn, maar het werkt wel louterend.
En het kan overal over gaan. Verlies van gezondheid, een geliefde, een lichaamsdeel, je onschuld (!)
Ik heb zelf ervaren dat je het meest gebaat bent bij een luisterend oor. Een arm om je heen. Niet met adviezen, hoe lief bedoeld ook.

Helemaal mee eens, maar in mijn geval moest ik leren dat ik mijn verdriet moest loslaten, ik bedoelde niet zomaar ff eroverheen leven.
Ik heb er nog steeds moeite mee, ik mag blij zijn... ik mag genieten... ik kan zeggen wat mij zwars zit... het blijft lastig... ik ben bij Jacob in de tent gaan zitten, mijn verdriet moest overal mee en nu mag ik het stukje voor stukje leren loslaten.

[Riska]

Helemaal mee eens, maar in mijn geval moest ik leren dat ik mijn verdriet moest loslaten, ik bedoelde niet zomaar ff eroverheen leven.
Ik heb er nog steeds moeite mee, ik mag blij zijn... ik mag genieten... ik kan zeggen wat mij zwars zit... het blijft lastig... ik ben bij Jacob in de tent gaan zitten, mijn verdriet moest overal mee en nu mag ik het stukje voor stukje leren loslaten.

Waar ik veel aan gehad heb - want op de bodem van mijn bestaan ligt een zeer diep verdriet - is een opmerking die gemaakt werd bij het herdenken van de ramp in Volendam - tien jaar geleden.
Een gesprek van Joost Karhof (NOS) met Leo Fijen (Kruispunt/KRO).
Leo Fijen zei toen het over rouwverwerking ging: "rouwverwerking is een verkeerd woord. Je kunt het verweven in je leven, maar het gaat nooit over".
Dat heeft mij getroost. Dat het verdriet je soms ineens weer overvalt... als het verweven is, mag het bestaan. Dan is het de volgende dag ook weer over.
Want dat is ook een les die ik opgedaan heb in het leven: als je vecht tegen een dip, of verdriet, blijft het hangen. Als je het toelaat en er laat zijn, ben je sneller weer 'op de been' als jullie begrijpen wat ik bedoel...