Moderator: Moderafo's
Willempie schreef:Als hun het dus lezen, denk ik wel dat spurgeon een correcte oudvader is.
Spurgeon schreef:Nog eens, ik geloof dat het preken van een opgeschrikt geweten en berouw als voorwaarden om tot Christus te gaan, onaanvaardbaar is voor de ontwaakte zondaar. Ik zal u een voorbeeld geven, zoals Saltmarsh dat doet in zijn boek "Flowings of Christ's Blood Freely to the chief of sinners" (Het bloed van Christus stroomt vrij tot de grootste der zondaren). Hier is een arme bekommerde broeder, die niet in Christus durft geloven. Ik veronderstel even dat hij een preek gehoord heeft van het gehalte "als u dit gevoeld hebt, als u dat meegemaakt hebt, mag u geloven." En nu vraag ik hem op de man af: "Toen u uw moeilijkheden aan uw predikant voorlegde, wat zei hij toen tegen u"?
"Hij vroeg me of ik mijn behoefte aan Christus gevoelde. Ik heb hem gezegd dat ik denk dat ik me die nood niet bewust was, althans niet voldoende. Daarop zei hij dat ik behoorde na te denken over de schuld van de zonde. Dat ik het vreselijke van de toekomende toorn moest overdenken, en dat ik in die weg mijn behoefte aan Christus wel sterker zou gevoelen."
"En hebt u dat gedaan"?
"Ja, dat heb ik, maar het leek wel of mijn hart steeds harder werd bij het mediteren over de verschrikkingen van het oordeel. Ik werd er wanhopig onder en nam me in die wanhoop voor mijn eigen gang maar te gaan. Toch heb ik soms wel overtuigingen en een verslagen hart."
"Wat zei uw predikant toen om u te troosten"?
"Hij zei dat ik maar veel moest bidden."
"Hebt u gebeden"?
"Ik vertelde hem dat ik niet kon bidden. Ik ben zo'n grote zondaar, dat het voor mij geen zin heeft om op een antwoord te hopen."
"Wat was daarop zijn antwoord"?
"Hij vertelde me dat ik me aan de beloften moest vastklemmen."
"Ja, en hebt u dat ook gedaan"?
"Nee, ik zei hem dat ik me de beloften niet kón toeëigenen, omdat ik niet zag dat die beloften op mij van toepassing waren. Ik was niet de daar bedoelde persoon. Ik heb gezegd dat ik in het Woord van God alleen maar bedreigingen vond voor mensen zoals ik."
"Wat heeft hij toen gezegd"?
"Hij zei me dat ik ijverig de middelen moest gebruiken en zijn godsdienstoefeningen bij moest wonen."
"Wat hebt u daarop gezegd"?
"Ik heb geantwoord dat ik wel ijverig was, maar wat ik wilde, waren niet de middelen, ik verlangde dat mijn zonden vergeven en uitgewist zouden worden."
"Wat heeft hij u gezegd"?
"Ik moest meer volharden en geduldig wachten op de Heere. Ik zei hem dat ik zo'n zieleangst had en in zo'n diepe duisternis verkeerde dat ik de liever de verworging zou kiezen dan het leven. Daarop zei hij dat hij dacht dat ik al oprecht boetvaardig was, en dus gered was. Vroeg of laat zou ik nog wel hoop krijgen. Maar ik heb hem gezegd dat alleen nog maar wat hoop voor mij niet genoeg was; ik kon niet veilig zijn zolang de zonde zo zwaar op mij drukte. Hij vroeg me weer of ik niet naar Christus verlangde. Ik zei van wel, maar mijn begeerten zijn slechts
zelfzuchtige, vleselijke begeerten. Soms dacht ik dat ik oprechte begeerte had, maar het was slechts wettisch. Hij zei: Als ik een begeerte had naar een begeerte, was dat Gods werk, en dus was ik gered. Dat is me wel enige tijd tot steun geweest, meneer, maar ik kreeg weer een inzinking, want die gedachte was niet voldoende voor mij. Ik zoek iets zekers, iets waarop ik kan rusten."
"Wel, zondaar, hoe is het nu met uw ziel? Waar bent u nu"?
"Ach meneer, ik weet nauwelijks wie en wat ik ben, maar ik smeek u mij te vertellen wat ik moet doen."
Geliefden, mijn antwoord is kort en bondig, luister maar. Arme ziel, ik stel u geen vragen. Ik heb geen ander advies voor u, dan dit: Het is Gods gebod dat u - wie u ook bent - in de Heere Jezus Christus gelooft, en u zult zalig worden. Wilt u dat doen of niet? Als u weigert, moet ik weggaan. Ik heb u niets meer te zeggen; ik ben rein ben van uw bloed en het oordeel zal u treffen: "Die niet zal geloofd hebben, zal verdoemd worden."
Als u met een zondaar begint te spreken, niet over zijn berouw en bekommeringen, maar over Christus, zult u in negenennegentig van de honderd gevallen merken dat zo'n evangelie voor de zondaar een zachte aandrang vormt in de hand van de Heilige Geest om die zondaar op Christus te doen vertrouwen. Zeg hem dat hij niet moet vrezen voor de wet, omdat Christus die volbracht heeft. Dat hij niet bevreesd hoeft te zijn voor een vertoornd God, omdat God niet toornig is op gelovigen. Zeg hem dat alle ongerechtigheid in de Rode Zee van Jezus' bloed geworpen is, en daar, evenals de Egyptenaren destijds, voor eeuwig verdronken is.
Zeg hem dat, hoe verdorven en slecht hij ook is, "Christus volkomen kan zaligmaken degenen die door Hem tot God gaan." Zeg hem dat hij recht heeft tot God te gaan, ongeacht wie of wat hij ook is, omdat God Zelf hem nodigt!
O geliefden, ik schaam me als ik nadenk over de wijze waarop ik zelf soms tot ontwaakte zondaren gesproken heb. Ik ben ervan overtuigd dat het uiterst kostbare bloed van de Heere Jezus de enige ware remedie is voor een verbroken hart. Er zijn chirurgen die een wond te lang open laten. Ze snijden maar en blijven snijden, net zolang tot ze evenveel gezond vlees als wild vlees weggesneden hebben. In plaats van de wond zo halfslachtig aan te pakken, kunnen we haar beter direct genezen, want Jezus Christus werd niet gezonden om wonden open te houden, maar om de gebroken harten te genezen. Tot u, zondaren van allerlei slag en soort, vuil, met verharde harten, ongevoelig, onberouwelijk, tot u is het evangelie juist gericht, want "Jezus Christus is in de wereld gekomen om zondaren zalig te maken", zelfs de voornaamste.
Kaw schreef:Ik ook wel, maar sommigen misschien niet? Spurgeon maakt hier toch een loopje met de voorwaardelijke bevindelijke prediking?
Ik heb u wel eens de geschiedenis vertelt van een jonge man in Edinburg, die zeer naarstig was in het spreken tot anderen over de belangen van hun ziel. Zo richtte hij zich op zekere morgen tot een oude visvrouw. En hij begon met tot haar te zeggen: "Gij hebt daar een vrij zware last te dragen." "Ja," zei zij. Hij vroeg haar vervolgens: "Hebt gij wel eens een geestelijke last gevoeld?" "Ja," zei zij, even rustende, "ik heb de geestelijke last jaren geleden gevoeld, vóór gij geboren waart, en ik ben hem kwijt geraakt ook; maar ik ben niet op dezelfde wijze te werk gegaan als de pelgrim van Bunyan." Onze jonge vriend was grotelijks verwonderd haar zoiets te horen zeggen; hij dacht dat zij zich schromelijk vergiste en verzocht haar daarom zich nader te verklaren. "Neen," zei zij, "toen ik bekommerd was over het heil van mijn ziel hoorde ik een echte evangeliedienaar die tot mij zei, dat ik op het kruis van Christus moest zien. En daar verloor ik mijn last van de zonde. Die ik daar hoorde was niet een van die melk- en water-predikers, gelijk Bunyan's Evangelist." "Hoe," zei onze jonge vriend, "kunt gij dat uitmaken?" "Wel, die Evangelist, toen die de man met zijn last op de rug ontmoette, zei tot hem: ziet gij die enge poort?" "Neen," zei hij. "Ziet gij dan dat licht?" "Ik geloof het wel." "Och man," ging zij voort, "hij moest niet over enge poorten of lichten gesproken hebben, maar hij moest gezegd hebben: "Ziet gij Jezus Christus hangende aan het kruis? Zie op Hem, en uw last zal u van de schouder vallen. Hij stuurde die man de verkeerde kant uit, toen hij hem naar de enge poort verwees, en het liep nog goed met hem af, want hij was al lang in groot gevaar geweest om in de poel der wanhoop om te komen. Ik zeg u, ik zag dadelijk op het kruis, en weg ging mijn last." "Wat," zei die jonge man, "zijt gij de poel der wanhoop in 't geheel niet doorgekomen?" "O," zei zij, "tal van malen, meer dan ik u wel graag zeggen wil. Maar in 't begin hoorde ik de prediker zeggen: "Zie op Christus," en ik zag op Hem. Na die tijd ben ik wel door de poel der wanhoop gekomen; maar laat mij u dit zeggen, mijnheer, dat het veel gemakkelijker is om door die poel te komen met uw last van dan met uw last op de schouders. En zo is het. Zalig zijn zij, wiens ogen geheel en alleen op de Gekruisigde zijn. Hoe ouder ik word, hoe zekerder ik hiervan ben, dat wij, als wij vrede willen hebben, op alle manier van ons zelf moeten afzien en alleen de blik op Jezus richten. Had John Bunyan het niet hij het rechte eind? Zeker had hij gelijk; alleen, hij beschreef de dingen zoals het gewoonlijk toegaat. Was de oude vrouw op een dwaalspoor? Neen, zij had volkomen gelijk. Zij beschreef de dingen, zoals het behoort toe te gaan en zoals ik zou wensen, dat het altijd toeging. Nochtans is de bevinding niet altijd gelijk zij behoorde te zijn, en veel van de bevinding der christenen is geen christelijke bevinding. Het is een feit, dat ik bejammer, maar niettegenstaande dat moet erkennen, dat zeer veel mensen, voor zij tot het kruis komen en hun last kwijtraken, verbazend grote omwegen maken, nu eens dit plan en dan weer dat plan opzettende, met slechts zeer weinig gevolg wel is waar, in plaats van rechtstreeks tot Christus te komen zoals zij zijn, om op Hem te zien en terstond licht en leven te ontvangen. Hoe komt het dan toch, dat sommigen zo lang werk hebben om tot Christus te komen?
Het meest opvallende vind ik niet eens het aanbod van Spurgeon maar zijn heldere aansprekende stijl. (...) Spurgeon was doordrongen van de noodzaak van bekering van zijn hoorders en wilde dat onverbloemd voorhouden.
dat is niet politiek correct. Dus...
Gebruikers op dit forum: Google Adsense [Bot] en 35 gasten
