opvoeding en beleefdheid

[Marie Popelin]

Ik heb zelf altijd u gezegd tegen m'n ouders. Stel dat ik ooit kinderen zou krijgen dan gaan ze dat hoogstwaarschijnlijk geen 'u' zeggen omdat mijn vriend dat nooit tegen z'n ouders heeft gezegd. (mensen van Urk zeggen geen 'u', dat is hij niet gewend) Ik vind het ook niet per se nodig, als ze maar respect hebben, niet alleen voor hun ouders maar voor iedereen, of het nou oma is of een vriendinnetje.

[liefie]

Ik heb heel veel respect voor mijn ouders/schoonouders maar wij zeggen in het zeeuws geen u.
Tegen mijn cliënten en opa en oma zeg ik wel u omdat we dan ABN spreken.

[marjo]

Trouwens, ik vind dat ouders ook beleefd tegen hun kinderen moeten zijn. Ik ben vroeger best vaak uitgescholden door mijn moeder. Ik ga het niet herhalen, maar ik vond echt dat ze grenzen heeft overschreden. Dan kun je wel zeggen dat kinderen bloed onder je nagels halen of heel lastig zijn, maar een echt excuus is dat niet (was trouwens ook niet zo in mijn geval). Mijn ouders hadden gewoon zelf problemen en dat werd dan behoorlijk op mij afgereageerd. En dan verwachten dat je kinderen wel beleefd, gehoorzaam en netjes zijn naar jou. Daar wringt natuurlijk iets!

[LauraC]

Michael hoeft ook geen 'u' tegen ons te zeggen om de simpele reden dat er geen hedendaags equivalent is in het Engels. Daar is alles gewoon you (tenzij je 18e eeuws Engels praat). Dus als hij het in het Engels tegen z'n vader niet hoeft te zeggen hoeft hij het in het Nederlands tegen mij ook niet te zeggen. Alle andere NL volwassenen overigens wel 'u'. Bij een goede vriendin ben ik voor haar dochter van 8 altijd 'Mevrouw C' en daar voel ik me niet gemakkelijk bij

[*Annet*]

ik vind het ook altijd beetje lastig wat mijn kinderen tegen onze vrienden 'moeten' zeggen. Waar ik vandaan kom zeiden we gewoon oom en tante tegen ouderen, de kerkenraad en iedereen. Wel wil ik dat ze u zeggen tegen anderen volwassenen en tegen ons zeggen ze het ook. Van mij hoeft het niet perse maar mijn man wil het. Tegen de buren zeggen ze buurman en dan de naam.

Overigens zeg ik altijd tegen de kinderen dat, als we op een verjaardag zijn en ze hebben me nodig dat ze maar gewoon 'Annet' moeten roepen. Al die kinderen die mama gillen en er kijkt er geen omdat ze denken dat een ander kind hun roept vind ik altijd heel irritant.

[vpk]

bij ons wordt niet vaak 'u' gezegd. mijn man en ik zijn het ook allebei niet gewend om ouders/grootouders/ooms en tantes met 'u' aan te spreken. toch vind ik het wel netjes als kinderen het wel doen.
alleen de ooms en tantes van mijn kind zijn ook nog jong (een aantal net boven de 10) en dan vind ik het wat overdreven als ze daar u tegen moet zeggen, maar tegen andere volwassenen vind ik het wel netjes en helemaal tegen vreemden.. tegen buren vind ik inderdaad buurman en dan de (voor)naam wel netjes ja.
maar 'dank u wel' en 'ja mama' en netjes vragen ipv commanderen vind ik wel erg belangrijk!

[TheKeimpe]

Ik heb aan ons nieuwe buurjongentje ook maar meteen verteld dat ik buurman + voornaam ben. En niet alleen maar voornaam (nee niet voornáám, maar vóórnaam).

[Tuinfluiter]

U zeggen dat hoeft van ons ook niet tegen ons, zowel andere kinderen niet en evt eigen kinderen niet.
Wat al eerder gezegd is dat het toch een bepaalde afstand schept.
Tegen andere volwassenen mensen zouden ze wel u moeten zeggen.
Als hier een kind onder het eten zegt: ik wil een boterham, dan krijgen ze die niet van ons, pas als ze gewoon normaal gevraagd hebben: mag ik een boterham.
Verder vind ik het tegenwoordig wel opvallen dat jongelui tegen bijv de Ds praten net alsof hij hun gelijke is.
Wij werden bijv vroeger geleerd dat als je een Ds tegenkomt dat je netjes gedag zegt en niet iets van: hoi.

[Mortlach]

Verder vind ik het tegenwoordig wel opvallen dat jongelui tegen bijv de Ds praten net alsof hij hun gelijke is.
Wij werden bijv vroeger geleerd dat als je een Ds tegenkomt dat je netjes gedag zegt en niet iets van: hoi.

Het is net dat hele idee van "notabelen" die met alle egards behandelt moeten worden waarvan ik blij ben dat het steeds minder wordt. Dus zeg ik gewoon je en jij tegen de huisarts, tegen de leraar, tegen de notaris, etc.

[mormeltje]

Volwassen mensen moeten ook steeds bijgeschaafd worden in beleefdheid, vind ik.
Op mijn werk gebeurt het heel vaak dat ik (of iemand anders) met een persoon zit te praten. Dan draait die persoon zich zomaar ineens om naar iemand anders om daar mee verder te praten. Dat vind ik ontzettend onbeschoft. Vroeger werd ik er helemaal onzeker van, ik dacht dat ik niet interessant genoeg was. Nu vind ik het gewoon asociaal.
Soms moet je wel even inbreken, maar excuseer je dan even....

[Mortlach]

Volwassen mensen moeten ook steeds bijgeschaafd worden in beleefdheid, vind ik.
Op mijn werk gebeurt het heel vaak dat ik (of iemand anders) met een persoon zit te praten. Dan draait die persoon zich zomaar ineens om naar iemand anders om daar mee verder te praten. Dat vind ik ontzettend onbeschoft. Vroeger werd ik er helemaal onzeker van, ik dacht dat ik niet interessant genoeg was. Nu vind ik het gewoon asociaal.
Soms moet je wel even inbreken, maar excuseer je dan even....

O, ik heb tijdens een vorig leven als parkeergarage-beheeraapje ook wel eens 4 keer "goedemorgen!" moeten zeggen voordat de klant doorhad dat een begroeting toch echt de gewenste manier is om een gesprek te beginnen ipv meteen een vraag stellen.

[jamillah]

Herkenbaar.. Op de markt beginnen mensen soms ook meteen met vragen om iets. Zeg dan ook altijd nadrukkelijk: 'Goeiemorgen!!!!'
Mijn kinderen zeggen u en mijn vrienden zijn oom en tante. Weet het anders ook niet. Verder heeft Boudin er een handje van om tegen iedereen 'hoi' te roepen die ie tegenkomt. Daar hebben we inmiddels ook maar 'hallo' van gemaakt.

[LauraC]

Michael heeft van z'n papa geleerd om mensen netjes een handje te geven als papa 'pleased to meet you' zegt. Aapje trainen Tsja, ik vind het onbeleefd als jij in een winkel komt en tijdens het betalen wordt er niet tegen je gesproken. Helaas zijn het toch vaak tieners die dat doen

[LeChat]

Ik ben opgegroeid met dialect (Flakkees) en daar is er net als in het Engels maar één vorm, namelijk 'joe', en 'heb je/hebt u' wordt dan in verkorte vorm 'hei-je', dat klinkt als de gewone Nederlandse je-vorm. Dus toen ik het dialect wat liet varen ( ) ging ik bij mijn ouders ook automatisch over op de je-vorm. Dat geldt ook voor m'n overige familieleden, tegen wie ik in aanwezigheid van mijn man Nederlands of een 'verdund' dialect praat (ook tegen mijn opa). Zolang je ze niet commandeert etc kun je in de jij-vorm prima beleefd zijn vind ik. Tegen mijn schoonmoeder zeg ik dan weer wel 'u' omdat zij dat op prijs stelt.

[TheKeimpe]

Ha, ik zeg juist uit respect voor mijn zeeuwse schoonouders "je" tegen ze... Maar ik wil de kinderen toch echt leren dat opa en oma "u" zijn. Dat zijn de andere opa en oma ook.