Uitvaart enzo

[egbert]

ik lees hier dat velen het aan de familie nalaat.... maar ik moet er toch echt niet aan denken, dat als mijn vader of moeder nu komt te overlijden ik alles moet beslissen. Zou ik denk ik echt niet kunnen.

Dat klinkt alsof je enig kind bent, maar dat weet ik niet. Dan lijkt het me wel moeilijk...
Maar ik kijk met dankbaarheid terug aan de dagen tussen het overlijden en de begrafenis van m'n vader waarin we als gezin alles besproken hebben.
Dat brengt je heel dicht bij elkaar... (en je kunt meer dan je denkt op zo'n moment)

[Lalage]

M'n ouders weten wel dat ik een milieuvriendelijke kist wil... voor zover dat er nog een beetje fatsoenlijk uitziet. Een lijkwade kan ook. We praten daar best weleens over, het is geen taboe ofzo.

[Liarose]

Wij hebben geen uitvaartverzekering. Dat vind ik echt een onzin-verzekering. En het argument dat er anders misschien geen geld voor is: je denkt toch niet dat ze je boven de grond laten staan? Begraven word je toch wel. Klinkt misschien een beetje cru, maar zo is het wel. Maargoed, je kunt gewoon zorgen dat je daarvoor geld op je spaarrekening hebt staan lijkt me.

Verder vind ik het heel goed dat je nadenkt over het hoe en wat bij het eind van je leven! Wij hebben bijvoorbeeld een adressenbestand van mensen die een uitnodiging moeten krijgen wanneer één van ons sterft. Dat is het bestand wat we ook gebruikten bij onze trouwdag, en dat passen we elke keer aan als dat nodig is. Je moet er toch niet aan denken dat je adressen bij elkaar moet gaan zitten zoeken als je geliefde net gestorven is?

Verder hebben we allebei zoiets van: de meest eenvoudige kist, want waarom zou je iets willen met tierelantijntjes als het toch onder de grond gestopt wordt? En dan ook niet alleen maar zwartigheid, gewoon netjes en sober, maar geen overdreven zwart gedoe.

Wat betreft de kaart, dienst etc, dat is iets wat degene die achterblijft dan moet besluiten. Ik ga nu niet bepalen welke liederen er gezongen moeten worden in mijn rouwdienst. Daar merk ik zelf niets meer van. Dan lijkt het me handiger dat het liederen zijn waar mijn man op dat moment troost uit put of zo.

Wat ik nog naar voren zie komen hier is het wel of niet donor zijn. Dat hoort voor mij ook bij denken aan je dood. Ook dat weten we van elkaar: dat willen we.

Veel mensen willen er niet over nadenken, dat is toch een soort van je kop in het zand steken. Ik heb al te vaak meegemaakt dat mensen om me heen (op jonge leeftijd) sterven, en dan weet je: dat kan mij ook overkomen.

[esli]

Mijn donorschap moet ik ook een keertje regelen.
Ook wel handig om een adressenbestand te hebben.
Verder weet ik wel een beetje wat mijn man wil. Ik vind het bij rouwdiensten altijd wel mooi als er nog veel door de overledene geregeld is, dat het zogezegd een dienst is die bij die persoon past echt een laatste herinnering. Maar vind het ook het belangrijkste dan nabestaanden, vooral mijn man, er door getroost worden.

[rosekapje]

Van ons is een tijdje terug een kennis uit de kerk gestorven, ze was erg ziek en erg jong toen ze stierf. Het was geen rouwdienst, maar een dankdienst voor het leven van. Dit was zo typerend voor haar, ondanks alles is ze een levend getuigenis van Jezus Christus geweest. Doordat ze wist dat ze ging sterven heeft ze samen met haar man de liturgie vastgesteld voor de dienst. Het waren psalmen en liederen die veel voor hun betekenden en kenmerkend voor het geloof wat ze zo rotsvast had. Deze dienst vergeet ik nooit en anderen hopelijk ook niet. Ook werd er in de dienst ronduit over het evangelie gepraat. Als ik zelf mocht beslissen wil ik ook een dankdienst. Dankt God te allen tijde.

Wij hebben ook niks vastgelegd. Misschien dat als wij ook getroffen worden door een ernstige ziekte dat we er dan over gaan praten, maar mocht ik plotseling wegvallen dan weet ik dat het goed komt. Ik vind het belangrijk dat er vooral naar God en Christus gewezen word.

[Jo'tje]

Wij zijn er als gezin meer over gaan praten na het overlijden van mijn oma. M'n ouders hebben wel het één en ander vastgelegd geloof ik. Verder gewoon veel besproken. Ik zou trouwens best weten welke liederen mijn ouders mooi vinden en welke tekst hen aanspreekt etc.
Heb het er met Marnix ook wel eens over. Niet heel vaak ofzo hoor. Maar ze weten van mij dat er ruimte mag en moet zijn voor verdriet, maar vooral het evangelie moet klinken! Hoe geweldig zou het zijn als iemand door 'mijn' overlijden Jezus leert kennen
Verder zingen we soms een lied o.i.d. en dan zeg ik wel eens: die zou ook op mijn begrafenis mogen. Donorcodicil enzo is ook geregeld.
En onderschat de rol van een predikant daarin ook niet. Van mijn oma wisten we bijvoorbeeld niet zo heel veel, maar door veel gesprekken met de familie te voeren had de dominee wel een schitterende en treffende preek. Gebaseerd op het laatste stukje wat ze uit haar dagboek had gelezen. Soms hoef je dingen helemaal niet zelf te kunnen. Zeker in zulke zware situaties helpt God vaak een handje, heel praktisch

[Haai]

Mijn man en ik weten idd van elkaar dat we in principe positief staan tov orgaandonatie, maar hebben ook wel besproken dat op dat moment de situatie er wel naar moet zijn. Dus de uiteindelijke keuze ligt dan bij degene die achterblijft.

Ik vond het trouwens best moeilijk om dit soort dingen te bespreken, omdat je overlijden toch iets is wat je liever nog van je afschuift. Maar het is wel een opluchting als het eenmaal besproken is!

[Galateia]

Wij zijn niet verzekerd voor onze uitvaart en ik word echt gek van al die folders en telefoontjes... ze proberen het telkens weer om ons een verzekering aan te smeren. Zolang er geen kinderen zijn, hebben we het spaargeld wel om de (eenvoudige) uitvaart te betalen, als een van ons wegvalt. De hypotheek valt dan ook voor de helft weg, en de ander zit dus niet meteen in grote problemen ofzo.

Zodra wij onze kinderen gehaald hebben, dan is er dus ook geen geld meer, misschien dat we dan wel een verzekering nemen: ik wil mijn kinderen er niet mee opzadelen, natuurlijk. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer.

De dingen die belangrijk vinden hebben we allang met elkaar besproken: van onze organen mag men alles hebben nog bruikbaar is, graag zelfs, want het kan andere levens redden of verbeteren. Is het nog ergens nuttig voor!

Verder wil ik in een witte kist, in witte eenvoudige kleding, geen zwart op mijn uitvaart, veel bloemen en vooral veel hoop. Gods liefde moet gepredikt worden en het feit dat ik naar mijn hemelse Vader ben gegaan en daar ronddans... verder moet er vooral niet teveel geld aan besteed worden. Troost, hoop en licht, dat moet het uitstralen.

Mijn man wil vooral heel veel kleur. Zn kist mag van waaibomenhout zijn en hij wil vooral zonnebloemen. Verder ook hoop, liefde, etc.

[Merisja]

Wat vinden jullie van het kijken bij iemand die opgebaard is? Ik zelf heb daar zo'n hekel aan! Niet bij naaste familie ofzo, 'k moet er niet aan denken dat ik m'n ouders of m'n man of kinderen ofzo niet meer zou zien, maar soms zie je met condoleancebezoek rijen van mensen staan die allemaal nog een glimp op willen vangen van degene die overleden is. En vaak hoor je dan later alleen maar: tjonge, wat zag hij / zij er slecht uit o.i.d. Mensen die je toen je leefde weinig zag, komen dan wel na het overlijden even kijken. Persoonlijk zou ik als ik opgebaard lig echt niet willen dat iedereen zomaar kan komen kijken! Herkennend? In mijn omgeving zijn er maar weinigen die dit ook vinden en ik vraag me af of ik echt één van de weinigen ben...

[jamillah]

Hier ook geen uitvaartverzekering maar geld op de spaarrekening.

Over kijken bij de overledene. Liever niet. Toen mn buurman was gestorven ben ik gaan kijken maar ergens had ik dat beter niet kunnen doen. Altijd als het nog over hem gaat zie ik de kist met hem er in, in plaats van gewoon hoe hij was.

Bij mn oma's ben ik wel gaan kijken en heb ik ook echt afscheid kunnen nemen.

Als ik iemand niet goed ken dan ga ik echt niet kijken. Bijv. fam van mn man die ik nooit zie of een kennis van mn ouders waar je uit medeleven gaat condoleren.

Als het je ouders/ man/ broer/ zus is zou het anders zijn. Dan is het afscheid nemen en niet kijken hoe iemand er bij ligt.

Ik heb me al regelmatig voorgenomen om iets op papier te zetten voor als ik of mn man kom te overlijden. En dan niet perse over de begrafenis maar vooral hoe en wat het met de kinderen moet..

Toch binnenkort maar eens naar de notaris om een en ander vast te leggen.

[Aragorn]

Een uitvaartverzekering is natuurlijk een beetje een vreemde verzekering, omdat de kans dat je er bebruik van maakt 100% is. Dus betaal je gewoon het volle bedrag (of meer) aan zo'n maatschappij, terwijl je dat veel beter zelf opzij kunt zetten. Dan krijg je er tenminste nog rente over.

[T. Lindeman]

Ik zit er ook aan te denken om het een en ander vast te leggen wat betreft de uitvaart. Ik zou het prettig vinden als er bepaalde psalmen worden gezongen die ik zelf uitgekozen heb. Ook is het handig om op papier te zetten waar m'n spullen eventueel heen moeten gaan. Maar tot nu toe stel ik het nog steeds uit.

[Galateia]

Nou, niemand hoeft naar mijn lijk te gaan kijken. Het liefste zou ik nog dezelfde dag begraven worden, maar dat is natuurlijk niet te regelen.

Heb 1 keer een lijk gezien, de opa van mijn man. Ik wilde niet gaan kijken, want dat had ik nog nooit gedaan en was ik ook niet van plan, maar mijn schoonmoeder had me al die kamer ingeduwd voor ik het wist! Brrrr.... ik vind lijken helemaal niks. Net alsof je naar zo'n wassen beeld van Madame Tussaud staat te kijken. Ging ze nog uitgebreid vertellen dat het lijk 2 keer per dag netjes bijgewerkt werd om plekjes van verval te verbergen, IEUW.

Nou, niemand die zo naar mij hoeft te kijken hoor. Kist erom en snel diep onder de grond. Geen gepoets aan mij. Als ze me perse willen zien, dan doen ze dat maar binnen een paar uur dat ik dood ben. En dan: kist dicht. En zo heb ik het ook met manlief afgesproken. Ik ben dat lijk toch niet meer, ik ben dan allang weg!

[MissF]

Ik heb het altijd eng gevonden om te gaan kijken. Dus tot vorig jaar had ik het nog nooit gedaan. Pas toen de opa van mijn man overleed dacht ik: hee, nu ben ik er aan toe, ik kan gewoon gaan kijken zonder het eng te vinden.
maar het deed me helemaal niks. In het vervolg ga ik niet meer kijken, ik heb er blijkbaar niks mee, en het doet me niks, dus vind ik het ook niet nodig.
Behalve als het mijn naaste familie is denk ik, dan zou ik het wel weer doen.
Ik weet nog dat twee of drie jaar geleden een vroegere vriendin van mij heel plotseling overleed. Zij heeft 5 dagen lang thuis opgebaard gestaan, en haar beste vriendinnen en familie konden elke dag even komen kijken. Dat schijnt wel een goede verwerkingsmethode te zijn, zeker bij zo'n jong iemand die plotseling overlijd

[T. Lindeman]

Ik vind het mooi als alleen de partner, eventuele kinderen en ouders, broers en zussen + aanhang de overledenen mogen zien. Geen verdere famillie vrienden of kennisen. Die herrineren zich diegene zoals hij/zij geweest is en niet in een kist.